Święty Józef

Od Świętego Józefa uczymy się wiary, która nie czeka na niebiańskie cudowne znaki. Józef nie dlatego wierzy, że przyszedł do niego anioł, to anioł przyszedł do niego, ponieważ on wierzył Bogu.

Samo znaczenie imienia przybranego ojca Jezusa Chrystusa wiele mówi o jego roli w dziejach zbawienia. Aby to zrozumieć, trzeba odwołać się do języka hebrajskiego i do Starego Testamentu.

W ostatnim rozdziale Listu apostolskiego Patris Corde papież Franciszek nazywa Świętego Józefa ojcem w cieniu. Zaczerpnął go z powieści Jana Dobraczyńskiego, gdzie św. Józef jest cieniem Ojca Niebieskiego na ziemi dla Jezusa, którego osłania i chroni.

U papieża Franciszka, który odznacza się wielką wrażliwością społeczną, nie mogło zabraknąć nawiązania do tak istotnego wymiaru życia Świętego Józefa, jakim było jego życie zawodowe, albo mówiąc innymi słowami, uczciwe zarabianie na utrzymanie rodziny.

Jeśli czasami Bóg zdaje się nam nie pomagać, nie oznacza to, że nas opuścił, ale że pokłada ufność w nas i w tym, co możemy wymyślić. Kryzys jest okazją do odkrycia w sobie kreatywności i odwagi.

Kiedy słyszymy o przyjmowaniu wszystkiego co przyniesie los, widzimy życie człowieka przegranego, który nie jest w stanie się postawić, zawalczyć o swoje, który jest bierny i zrezygnowany. A tymczasem papież Franciszek sugeruje, że przez akceptację przejawia się w naszym życiu dar męstwa dany przez Ducha Świętego.

Nie mógłby św. Józef „współuczestniczyć w pełni czasów w wielkiej tajemnicy odkupienia i być prawdziwie sługą zbawienia”, gdyby nie jego heroiczna cnota posłuszeństwa Bogu we wszystkim, której – po ludzku rzecz biorąc – mógł się od niego uczyć sam Pan Jezus.

 O ile pierwszy omawiany przez nas tytuł nadany przez papieża Franciszka św. Józefowi, czyli ojciec umiłowany, określał przede wszystkim relację jaką my, wierni wszystkich czasów mamy z Patriarchą z Nazaretu, to dzisiejsze określenie – ojciec czuły – mówi przede wszystkim o tym, jak widział swojego ziemskiego ojca sam Pan Jezus.

Papież Franciszek w Liście Patris corde, ogłoszonym w 150. rocznicę ustanowienia Świętego Józefa Patronem Kościoła powszechnego podsunął nam wiele materiału do rozważania. Swoją refleksję Papież podzielił na siedem części w każdej z nich obdarzając Patriarchę z Nazaretu konkretnym tytułem.

Nabożeństwo do Świętego Józefa wzrastało stopniowo na przestrzeni wieków i Leonowi XIII zależało, „aby zostało ono wszczepione do codziennych praktyk pobożnych katolików”.

W adhortacji Redemptoris custos Jan Paweł II przypomina, że „gdy nadeszły trudne czasy dla Kościoła, Pius IX «chcąc zawierzyć go szczególnej opiece Świętego Patriarchy, ogłosił Józefa patronem Kościoła katolickiego»”

– Lęk o zdrowie, o życie swoje, o życie najbliższych zatroskanych o rodzinę, o pracę, lękających się o przyszłość. To również zagubienie bezbronnych, których życiem chce zarządzać, jak się okazuje, społeczeństwo bardzo rozwydrzonych egoistów - mówił bp Arkadiusz Okroj, który 5 listopada przewodniczył comiesięcznym modlitwom w intencji rodzin i obrony życia poczętego w Narodowym Sanktuarium św. Józefa w Kaliszu.

Św. Józef został w Bożym planie przeznaczony na męża Świętej Dziewicy poczętej bez grzechu pierworodnego, której złe duchy boją się najbardziej. Wydaje się oczywistym, że również on został przez Boga odpowiednio wyposażony i dołożył swoich starań, aby i wobec niego duchy piekielne kuliły się ze strachu i przerażenia.

Nie tylko domniemana obecność Jezusa i Maryi przy umierającym Józefie czyni go patronem dobrej śmierci. Józef, który umarł na krótko przed zejściem Jezusa
do Otchłani, mógł wcześniej ogłosić przebywającym tam zmarłym od zarania dziejów, że Mesjasz już jest blisko i ich zbawienie nadchodzi.

„Święty Józef, wzór dla mężczyzny: niczego nie żąda, wszystko oddaje i służy” - to słowa przewodnie pierwszoczwartkowej modlitwy w bazylice św. Józefa w obronie życia na każdym jego etapie. Mszy św. przewodniczył i słowo Boże wygłosił ks. bp Andrzej Przybylski.