Beletrystyka

- Proboszczu, zabieramy dzieciaki na Lednicę w tym roku? - zapytał Daniel.
- A co to w ogóle za pytanie, oczywiście że tak – żachnął się Mateusz przyglądając się podejrzliwie swojemu wikariuszowi.
- Zależy, jak na to spojrzeć, parę wątpliwości by się znalazło
– odpowiedział wymijająco Daniel.

- Proszę księdza, no mówię poważnie, musimy zorganizować jakiegoś grilla, bo szkoła już ledwo zipie z końcem roku, nikt się nie uczy, no i wiara się nudzi, a pogoda przecież jest rewelacyjna – tłumaczył Mateuszowi Krystian. 

- Właśnie tak wyobrażałem sobie kapłaństwo! - powiedział głośno Mateusz spoglądając na Jezusa, który ze swojej strony zdawał się patrzeć na niego z krzyża w salonie, a wyraz Jego twarzy bynajmniej się nie zmienił, choć przecież już było po zmartwychwstaniu.

Rekolekcje się skończyły, ale mimo że był specjalny dzień spowiedzi, gdzie miejscowych kapłanów wsparły siły zaciężne z sąsiednich parafii, to w dalszym ciągu nie było dnia, żeby ktoś nie przyszedł z prośbą o spowiedź.

„Chrystus żyje. On jest naszą nadzieją, jest najpiękniejszą młodością tego świata. Wszystko, czego dotknie, staje się młode, staje się nowe, napełnia się życiem. Tak więc pierwsze słowa, które pragnę skierować do każdego z młodych chrześcijan, brzmią: On żyje i chce, abyś żył!

- Chociaż, jak się chwilę zastanowię, to troszeczkę jednak pani o mnie wiedzieć powinna, choć pewnie nie to, czym się pani ze mną przed chwilą podzieliła – zagaił ponownie Mateusz.

Najpierw był telefon z prośbą o informację, kiedy jest czynne biuro parafialne. Potem drugi telefon od tej samej osoby, o której proboszcz przyjmuje w biurze parafialnym.
- Droga pani, chciałbym panią zapewnić i jak mniemam, uspokoić, że bez względu na to, który ksiądz będzie w biurze.

- Nic się proboszcz nie przejmuj – powiedział Daniel, jego najstarszy wikariusz, ale w tonie swojej wypowiedzi wcale nie zabrzmiał uspokajająco, ale jakoś taki zrezygnowany.

- Czy może nam pan powiedzieć, skąd wziął tyle gotówki? - zapytał go urzędnik, kiedy już się znaleźli w zamkniętym pokoju w towarzystwie dwóch rosłych strażników, którzy groźnie mu się przyglądali z dłońmi schowanymi za plecami.

- Widzi ksiądz za jaką idiotkę mnie uważają? - skomentowała wówczas pani Apolonia, już nawet nie płacząc. - Przecież ja doskonale wiem, że jeżeli dzwonię z komórki na jego komórkę, to płacę tak samo, jakby był u siebie w Anglii.

Okazało się, że wcale nie było tak łatwo z panią Apolonią. To znaczy wszystko się powiodło. Kobieta rzeczywiście się ubrała, spakowała swoje rzeczy, a nawet pozwoliła, żeby Mateusz wziął od niej torbę.

Wigilia zbliżała się wielkimi krokami i coraz częściej pojawiało się pytanie, z którym Mateusz miał zawsze problem, mianowicie: „A gdzie ksiądz proboszcz spędzi Wigilię?”

Za oknem nie przestawał sypać śnieg i w Mateuszu zmagały się ze sobą sprzeczne uczucia. Chłopiec, który w nim był, nie mógł się nacieszyć z zimowej scenerii na Święta Bożego Narodzenia.

Zuzanna siedziała naprzeciwko Mateusza w kancelarii parafialnej, uśmiechała się, ale nie miała najmniejszego zamiaru zacząć rozmowy. Dyskretnie obejrzała ściany kancelarii, regały, dostrzegła wysypujące się z kosza na śmieci papierzyska...

 - Jestem... - Bartek zawiesił głos jakby nagle sam zapomniał, co chciał powiedzieć, albo się tego przestraszył, a Mateuszowi przebiegła przez głowę myśl, że być może kolega z dawnych lat właśnie chce przed nim uczynić coming out i wyznać mu coś na temat swoich preferencji...