Beletrystyka

- Wiesz, sądząc po tym, co możemy zobaczyć gołym okiem, to były naprawdę udane rekolekcje - powiedział Mateusz do ojca Zachariasza, który właśnie zakończył parafialne rekolekcje adwentowe w ich parafii i szykował się do wyjazdu.

No i nie udało się. Strasznie był zły, ale nie wiedział na kogo. Albo na co. Bo przecież nie mógł być zły na siebie za to, że akurat był jego dyżur i miał przy sobie parafialny telefon komórkowy, który zadzwonił w piątkowe popołudnie we Wszystkich Świętych, kiedy był prawie w połowie drogi do swojego rodzinnego miasta.

To były ostatnie dni października i cmentarz był pełen ludzi, ale jakoś dziwnie nikt go nie rozpoznawał. Tak naprawdę nie miał już nic wspólnego ze swoim rodzinnym miasteczkiem.

- To chyba teraz ja się muszę odwzajemnić i zaprosić księdza proboszcza do nas - powiedziała Żaneta, kiedy Mateusz po obiedzie wniósł kawę.
- O nie! Nie ma mowy - uśmiechnął się.

Mateusz spacerował dookoła kościoła i przeglądał ostatni numer diecezjalnego czasopisma, szczególną uwagę poświęcając doniesieniom z życia diecezji. Co jakiś czas uśmiech pojawiał się na jego twarzy, kiedy natrafiał na niektóre relacje z wydarzeń parafialnych, których jedynym chyba sensem było dobre zaprezentowanie się proboszcza.

- Tak naprawdę miałem o tym nikomu nie mówić, a zwłaszcza księżom, ale zgodnie z regułą św. Ignacego Loyoli lepiej takie rzeczy ujawniać, żeby nie były taką słodką tajemnicą, którą znam tylko ja i szatan – tłumaczył Mateusz, kiedy już usiedli z Maciejem na ławeczce pod altaną.

- Mówię ci, nie ma lepszego źródła niepotwierdzonych informacji niż gabinety fryzjerskie – tłumaczył rozbawiony Maciej słuchając Mateuszowej opowieści o tym, jak w supermarkecie przypadkiem usłyszał kobiety rozmawiające o jego aresztowaniu po tym, jak policjanci po ognisku z młodzieżą podrzucili go radiowozem do domu późnym wieczorem. - Bo w tym supermarkecie to miałeś fuksa, że coś takiego usłyszałeś, a u fryzjerki masz to w ilościach hurtowych.

Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w leżącą w kącie łazienki wagę, ale ostatecznie nie odważył się na nią wejść. Doskonale czuł, a mówiły mu to zwłaszcza obciążone ponad miarę kolana, że ma nadwagę, ale wolał nie wiedzieć dokładnie jak wielką.

- Na pewno Ksiądz Proboszcz wszystko sam ogarnie? - dopytywał się jeszcze Szymon, stojąc w drzwiach z dużą torbą podróżną.

Odgłosy syren wozów strażackich były coraz bliższe, a atmosfera pośród uczestników ogniska coraz bliższa paniki.
- Jak mógł ksiądz nie zgłosić ogniska na publicznym terenie? - nerwowo upominała Szymona Julia, która była chyba najbardziej ze wszystkich zdenerwowana, choć tak naprawdę chyba już nikt nie był całkowicie spokojny.

Ksiądz Daniel poszedł na swoje probostwo i Mateusz bardzo się z tego cieszył, bo widział, że facet już dojrzał i zaczynało mu ciążyć „bycie wikariuszem”, ale niepokoiło go to, że nie dostał żadnego innego księdza w jego miejsce. Ich parafia absolutnie nie mogłaby funkcjonować w trzyosobowym składzie.

Mateusz pełen ponurych myśli o kapłańskich odejściach uklęknął przed obrazem Matki Bożej i sięgnął po różaniec, aby  zawierzyć to wszystko Maryi. Zwłaszcza siebie, żeby się nie rozsypać. 

- Proboszczu, zabieramy dzieciaki na Lednicę w tym roku? - zapytał Daniel.
- A co to w ogóle za pytanie, oczywiście że tak – żachnął się Mateusz przyglądając się podejrzliwie swojemu wikariuszowi.
- Zależy, jak na to spojrzeć, parę wątpliwości by się znalazło
– odpowiedział wymijająco Daniel.

- Proszę księdza, no mówię poważnie, musimy zorganizować jakiegoś grilla, bo szkoła już ledwo zipie z końcem roku, nikt się nie uczy, no i wiara się nudzi, a pogoda przecież jest rewelacyjna – tłumaczył Mateuszowi Krystian. 

- Właśnie tak wyobrażałem sobie kapłaństwo! - powiedział głośno Mateusz spoglądając na Jezusa, który ze swojej strony zdawał się patrzeć na niego z krzyża w salonie, a wyraz Jego twarzy bynajmniej się nie zmienił, choć przecież już było po zmartwychwstaniu.