Beletrystyka

Po skończonej Mszy Świętej Mateusz wyszedł przed kościół i nie skręcił jak zawsze w kierunku plebanii, ale postanowił zrobić kilka kółek wokół kościoła korzystając z pięknej pogody. Z pewnym zdziwieniem, ale też i z satysfakcją odnotował, że dobrych kilkadziesiąt osób po wyjściu z Mszy Świętej zatrzymało się i gawędziło w kilku grupach przed kościołem.

- Ja to już zaczynam myśleć, że nasz rocznik jakoś Panu Bogu podpadł – ks. Robert nerwowo popijał coca-colę ze szklanki. - Akurat jak przypadł nasz srebrny jubileusz kapłaństwa, to musiał nas pokarać tym wirusem i przygotowywane przez cały rok obchody poszły, delikatnie rzecz ujmując, na marne.

- Kiedy to się wreszcie skończy? - mruknął półgłosem Mateusz spoglądając na drzwi zamykające się za kolejną osobą, która przyszła przełożyć ślub na bliżej nieokreślony termin. Dziewczyna była załamana i Mateusz wcale się jej nie dziwił.

- I wyobraź sobie, że naprawdę przyjechała policja policzyć mi ludzi w kościele. Jeden tajniak jakiś atakuje mnie, że łamię przepisy, moja parafianka atakuje mnie, że „wyganiam” ludzi z kościoła, normalnie zwariować można - opowiadał Mateusz koledze.
- Zapłaciłeś mandat? - zapytał Maciej.

- Co proboszcz o tym sądzi? - zapytał Dawid, kiedy wyglądali z zakrystii na kościół i liczyli razem wiernych.
- Jest 46 osób na kościele, więc razem z celebransem i kościelnym mieścimy się w przepisach - westchnął Mateusz z bólem patrząc na prawie pusty kościół

Mateusz starał się trzymać rękę na pulsie sytuacji związanej ze swoim imiennikiem, którego poznał podczas tegorocznej kolędy. W pewnym sensie postawił sobie za punkt honoru, aby nie zawieść tego młodego mężczyzny, który najpierw musiał przeżyć śmierć swoich bliskich, następnie borykać się z ciężką chorobą, która przykuła go do łóżka, a w międzyczasie spotkał się ze zupełnym brakiem empatii od swoich katechetów i księży.

- I powiem ci szczerze, że wtedy przez chwilę zupełnie nie wiedziałem co mam powiedzieć... - zakończył Mateusz swoją opowieść.
- No ale co zrobiłeś? Wyszedłeś? - Maciej chciał wiedzieć jak zakończyła się wizyta w mieszkaniu chorego chłopca.

- No słucham – powiedział chłopiec, który mógł mieć około 19-20 lat. Przez chwilę mierzył Mateusza wzrokiem, który nie był szczególnie napastliwy, ale też i życzliwości w nim nie było. Kiedy już jego ciekawość co do fizjonomii Mateusza została zaspokojona, skierował wzrok w ścianę. - No słucham, rozumiem, że ksiądz, oczywiście razem z Panem Jezusem, chcieliście mi coś zakomunikować.

- No już myślałam, że wcale ksiądz dzisiaj nie przyjdzie – kobieta około pięćdziesiątki, której Mateusz nigdy wcześniej nie widział spoglądała na niego z wyrzutem.

- W takim razie bardzo panią proszę o dalszą modlitwę, pani Marto – powiedział Mateusz przyglądając się z niekłamanym uznaniem kobiecie, która od ponad dziesięciu lat nie ruszała się z łóżka z powodu choroby, a mimo wszystko potrafiła być tak pogodna i nawet nie pogodzona z losem, ale wręcz oczekująca z utęsknieniem każdego kolejnego dnia, choć wiedziała, że nie przyniesie jej niczego innego, jak tylko kolejną dawkę cierpienia.

- Fabian, a... czy ty się w ogóle modlisz? - zapytał Mateusz, a Fabian milcząco opuścił głowę i przez dłuższą chwilę nic nie mówił.
- Nie myśl sobie, że chcę cię jakoś oceniać, czy jeszcze gorzej, potępiać, wierz mi, że daleki jestem od tego. Zresztą, sam nie jestem jakimś tytanem modlitwy.

Mateusz kładł się do łóżka z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, a może nawet więcej, z satysfakcją. Pierwszy dzień rekolekcji w parafii Macieja mógł zaliczyć do udanych. Maciej twierdził, że frekwencja była bardzo dobra, znacznie lepsza od średniej, pewnie pogoda też miała tu swoje znaczenie, bo niedziela była pięknym...

- Wiesz, sądząc po tym, co możemy zobaczyć gołym okiem, to były naprawdę udane rekolekcje - powiedział Mateusz do ojca Zachariasza, który właśnie zakończył parafialne rekolekcje adwentowe w ich parafii i szykował się do wyjazdu.

No i nie udało się. Strasznie był zły, ale nie wiedział na kogo. Albo na co. Bo przecież nie mógł być zły na siebie za to, że akurat był jego dyżur i miał przy sobie parafialny telefon komórkowy, który zadzwonił w piątkowe popołudnie we Wszystkich Świętych, kiedy był prawie w połowie drogi do swojego rodzinnego miasta.

To były ostatnie dni października i cmentarz był pełen ludzi, ale jakoś dziwnie nikt go nie rozpoznawał. Tak naprawdę nie miał już nic wspólnego ze swoim rodzinnym miasteczkiem.