Beletrystyka

- Czy ktoś mógłby dzisiaj zastąpić mnie w kancelarii? - bez większej wiary w sukces zapytał Mateusz podczas obiadu.
- Bardzo mi przykro, ale my dzisiaj mamy spotkanie kursowe, a ja ostatnio nie byłem, więc głupio byłoby znowu się wymawiać. Poza tym rzeczywiście już dawno nie widziałem kolegów i chętnie pojadę – powiedział Szymon.
- Nie, no oczywiście, nie ma o czym mówić, spotkania kursowe są ważne. Jeszcze pomyślą, że coś się z tobą dzieje – uśmiechnął się Mateusz.

- Ja już nie mogę od tych ciągłych obchodów – jęknął Dawid.
- Znudziły ci się nasze piękne święta liturgiczne? - zdziwił się Szymon. - Przecież bez liturgii...
- Nie! - przerwał mu Dawid. - Nie chodzi mi o nasze święta, ale o te wszystkie Dni Islamu, obchody różnych kategorii zawodowych, tygodnie wychowania, trzeźwości...

Wyprawa na Jasną Górę pomimo początkowych problemów okazała się świetnym pomysłem. Robert miał rację, ludzi było bardzo mało i można było spokojnie się pomodlić, odprawić Mszę, no i jak zawsze podczas wizyt w Częstochowie, zrobić małe zakupy.

Mateusz spojrzał na zegarek i zauważył, że było już kilka minut po pierwszej. Najwyższy czas, żeby się położyć do łóżka. Dzisiaj mógł sobie pozwolić na zarwanie nocy, ponieważ jutro pierwsze obowiązki w parafii miał dopiero o 17.00.

- I jak z kolędą odwróconą u ciebie w parafii? - zapytał Maciej, kiedy już usiedli wygodnie w fotelach.
- W sumie dziwnie – uśmiechnął się Mateusz. - Aż ciężko uwierzyć, że połowa stycznia minęła, a człowiek taki wypoczęty i zrelaksowany. Pamiętasz jak to było w poprzednie lata? Głównym tematem naszych rozmów było, jakby tu przerwać kolędę i wyrwać się choć na parę dni... A w tym roku jakby się było w środku wakacji, bo Mszy trochę więcej, jakby któryś z wikariuszy był na urlopie...

Dawid odłożył brewiarz na półkę z książkami, przeciągnął się i spojrzał na zegarek. Dochodziła 8.00.
- I co ja mam teraz ze sobą zrobić? - jęknął półgłosem przeglądając kalendarz w smartfonie na próżno szukając w nim jakichś umówionych spotkań.

- Miejmy nadzieję, że nie znajdzie się żadna pobożna dusza, której by przyszło do głowy przeliczyć ludzi i napisać stosowny donosik – powiedział Dawid do Mateusza, kiedy po ostatniej Mszy tego dnia wracali na plebanię.

Mateusz nie czuł się najlepiej i dlatego bez zbędnych komplementów dał się namówić na pozostanie w salonie przed telewizorem razem z Szymonem i Dawidem.

Proszę księdza proboszcza, bardzo księdzu dziękujemy, że tak fajnie ksiądz to wszystko zdramatyzował, bo mieliśmy straszną tremę - panna młoda stała przed nim po złożeniu podpisu pod dokumentami i dziękowała za ceremonię ślubną. - Ja się tak zestresowałam przy błogosławieństwie rodziców w domu, że cały makijaż mi się rozpłynął we łzach. Niech sobie ksiądz wyobrazi, że w samochodzie w drodze do kościoła jechała ze mną kosmetyczka i właściwie wszystko musiała odtworzyć. No i bałam się, że w kościele tym bardziej się poryczę i znowu mi wszystko zejdzie.

- A co ty się w ogóle nie odzywasz? - Maciej nawet nie raczył się przywitać tylko od razu przystąpił do obsztorcowania przyjaciela. - Ja rozumiem, że ty masz wikariuszy i na samotność nie narzekasz, ale mógłbyś czasem pomyśleć o koledze, którego swego czasu nazwałeś bratem przypadkowo urodzonym przez inną matkę...

Po czwartej Mszy niedzielnej pot lał się z niego strugami. Kilka upalnych dni z rzędu sprawiło, że w kościele było cały czas gorąco. Niestety, nowych betonowych struktur nie da się porównać ze starymi kamiennymi czy ceglanymi kościołami, które nawet w takie upały zachowywały w swoich wnętrzach przyjemny chłód.

Aż trudno uwierzyć, że zbliżała się już połowa sierpnia. Mieli takie wielkie plany na tegoroczne wakacje w parafii, a jak dotychczas nie zrobili praktycznie nic. Nie dość, że pandemia ciągle jeszcze trzymała w szachu ludzi, którzy nie za bardzo chcieli wracać do kościoła, to jeszcze okazało się, że podstawowa administracja zwyczajnych obowiązków w składzie dwuosobowym była nie lada wyzwaniem.

Pan Ksawery Drzazga z niedowierzaniem na twarzy wpatrywał się na przemian w niszczarkę i w twarz Mateusza. Nie potrafił wydusić z siebie słowa. Mateusz również milczał. Potrzebował dłuższej chwili, aby opanować w sobie złość. Bardzo nie lubił takiego cwaniactwa.

- Ks. Mateusz, słucham – już po raz trzeci powtórzył nieco zniecierpliwiony.
- A czy rozmawiam z proboszczem? - pani po drugiej stronie chyba wreszcie go usłyszała, ale pewnie nie była jego parafianką, skoro nie wiedziała jak proboszcz ma na imię.
- Tak, proszę pani, ksiądz proboszcz Mateusz przy telefonie – spokojnie tłumaczył Mateusz.
- To bardzo dobrze, bo ja właśnie muszę koniecznie rozmawiać z proboszczem! – ucieszyła się.

- Panie Piotrze życzę wszystkiego najlepszego z okazji imienin! Niech święty patron wyprasza wszelkie potrzebne łaski, Matka Boża otacza swoją opieką, a Pan Bóg błogosławi! No i oczywiście dużo zdrowia, bo przecież jest pan bardzo potrzebny swojej rodzinie, a nie ukrywam, że również i nam w parafii – Mateusz pomimo obowiązujących przepisów epidemicznych mocno wyściskał solenizanta, pana Piotra Wachowskiego, który był taką parafialną „złotą rączką”.