Beletrystyka

Mateusz spacerował dookoła kościoła i przeglądał ostatni numer diecezjalnego czasopisma, szczególną uwagę poświęcając doniesieniom z życia diecezji. Co jakiś czas uśmiech pojawiał się na jego twarzy, kiedy natrafiał na niektóre relacje z wydarzeń parafialnych, których jedynym chyba sensem było dobre zaprezentowanie się proboszcza.

- Tak naprawdę miałem o tym nikomu nie mówić, a zwłaszcza księżom, ale zgodnie z regułą św. Ignacego Loyoli lepiej takie rzeczy ujawniać, żeby nie były taką słodką tajemnicą, którą znam tylko ja i szatan – tłumaczył Mateusz, kiedy już usiedli z Maciejem na ławeczce pod altaną.

- Mówię ci, nie ma lepszego źródła niepotwierdzonych informacji niż gabinety fryzjerskie – tłumaczył rozbawiony Maciej słuchając Mateuszowej opowieści o tym, jak w supermarkecie przypadkiem usłyszał kobiety rozmawiające o jego aresztowaniu po tym, jak policjanci po ognisku z młodzieżą podrzucili go radiowozem do domu późnym wieczorem. - Bo w tym supermarkecie to miałeś fuksa, że coś takiego usłyszałeś, a u fryzjerki masz to w ilościach hurtowych.

Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w leżącą w kącie łazienki wagę, ale ostatecznie nie odważył się na nią wejść. Doskonale czuł, a mówiły mu to zwłaszcza obciążone ponad miarę kolana, że ma nadwagę, ale wolał nie wiedzieć dokładnie jak wielką.

- Na pewno Ksiądz Proboszcz wszystko sam ogarnie? - dopytywał się jeszcze Szymon, stojąc w drzwiach z dużą torbą podróżną.

Odgłosy syren wozów strażackich były coraz bliższe, a atmosfera pośród uczestników ogniska coraz bliższa paniki.
- Jak mógł ksiądz nie zgłosić ogniska na publicznym terenie? - nerwowo upominała Szymona Julia, która była chyba najbardziej ze wszystkich zdenerwowana, choć tak naprawdę chyba już nikt nie był całkowicie spokojny.

Ksiądz Daniel poszedł na swoje probostwo i Mateusz bardzo się z tego cieszył, bo widział, że facet już dojrzał i zaczynało mu ciążyć „bycie wikariuszem”, ale niepokoiło go to, że nie dostał żadnego innego księdza w jego miejsce. Ich parafia absolutnie nie mogłaby funkcjonować w trzyosobowym składzie.

Mateusz pełen ponurych myśli o kapłańskich odejściach uklęknął przed obrazem Matki Bożej i sięgnął po różaniec, aby  zawierzyć to wszystko Maryi. Zwłaszcza siebie, żeby się nie rozsypać. 

- Proboszczu, zabieramy dzieciaki na Lednicę w tym roku? - zapytał Daniel.
- A co to w ogóle za pytanie, oczywiście że tak – żachnął się Mateusz przyglądając się podejrzliwie swojemu wikariuszowi.
- Zależy, jak na to spojrzeć, parę wątpliwości by się znalazło
– odpowiedział wymijająco Daniel.

- Proszę księdza, no mówię poważnie, musimy zorganizować jakiegoś grilla, bo szkoła już ledwo zipie z końcem roku, nikt się nie uczy, no i wiara się nudzi, a pogoda przecież jest rewelacyjna – tłumaczył Mateuszowi Krystian. 

- Właśnie tak wyobrażałem sobie kapłaństwo! - powiedział głośno Mateusz spoglądając na Jezusa, który ze swojej strony zdawał się patrzeć na niego z krzyża w salonie, a wyraz Jego twarzy bynajmniej się nie zmienił, choć przecież już było po zmartwychwstaniu.

Rekolekcje się skończyły, ale mimo że był specjalny dzień spowiedzi, gdzie miejscowych kapłanów wsparły siły zaciężne z sąsiednich parafii, to w dalszym ciągu nie było dnia, żeby ktoś nie przyszedł z prośbą o spowiedź.

„Chrystus żyje. On jest naszą nadzieją, jest najpiękniejszą młodością tego świata. Wszystko, czego dotknie, staje się młode, staje się nowe, napełnia się życiem. Tak więc pierwsze słowa, które pragnę skierować do każdego z młodych chrześcijan, brzmią: On żyje i chce, abyś żył!

- Chociaż, jak się chwilę zastanowię, to troszeczkę jednak pani o mnie wiedzieć powinna, choć pewnie nie to, czym się pani ze mną przed chwilą podzieliła – zagaił ponownie Mateusz.

Najpierw był telefon z prośbą o informację, kiedy jest czynne biuro parafialne. Potem drugi telefon od tej samej osoby, o której proboszcz przyjmuje w biurze parafialnym.
- Droga pani, chciałbym panią zapewnić i jak mniemam, uspokoić, że bez względu na to, który ksiądz będzie w biurze.