Beletrystyka

- W takim razie bardzo panią proszę o dalszą modlitwę, pani Marto – powiedział Mateusz przyglądając się z niekłamanym uznaniem kobiecie, która od ponad dziesięciu lat nie ruszała się z łóżka z powodu choroby, a mimo wszystko potrafiła być tak pogodna i nawet nie pogodzona z losem, ale wręcz oczekująca z utęsknieniem każdego kolejnego dnia, choć wiedziała, że nie przyniesie jej niczego innego, jak tylko kolejną dawkę cierpienia.

- Fabian, a... czy ty się w ogóle modlisz? - zapytał Mateusz, a Fabian milcząco opuścił głowę i przez dłuższą chwilę nic nie mówił.
- Nie myśl sobie, że chcę cię jakoś oceniać, czy jeszcze gorzej, potępiać, wierz mi, że daleki jestem od tego. Zresztą, sam nie jestem jakimś tytanem modlitwy.

Mateusz kładł się do łóżka z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, a może nawet więcej, z satysfakcją. Pierwszy dzień rekolekcji w parafii Macieja mógł zaliczyć do udanych. Maciej twierdził, że frekwencja była bardzo dobra, znacznie lepsza od średniej, pewnie pogoda też miała tu swoje znaczenie, bo niedziela była pięknym...

- Wiesz, sądząc po tym, co możemy zobaczyć gołym okiem, to były naprawdę udane rekolekcje - powiedział Mateusz do ojca Zachariasza, który właśnie zakończył parafialne rekolekcje adwentowe w ich parafii i szykował się do wyjazdu.

No i nie udało się. Strasznie był zły, ale nie wiedział na kogo. Albo na co. Bo przecież nie mógł być zły na siebie za to, że akurat był jego dyżur i miał przy sobie parafialny telefon komórkowy, który zadzwonił w piątkowe popołudnie we Wszystkich Świętych, kiedy był prawie w połowie drogi do swojego rodzinnego miasta.

To były ostatnie dni października i cmentarz był pełen ludzi, ale jakoś dziwnie nikt go nie rozpoznawał. Tak naprawdę nie miał już nic wspólnego ze swoim rodzinnym miasteczkiem.

- To chyba teraz ja się muszę odwzajemnić i zaprosić księdza proboszcza do nas - powiedziała Żaneta, kiedy Mateusz po obiedzie wniósł kawę.
- O nie! Nie ma mowy - uśmiechnął się.

Mateusz spacerował dookoła kościoła i przeglądał ostatni numer diecezjalnego czasopisma, szczególną uwagę poświęcając doniesieniom z życia diecezji. Co jakiś czas uśmiech pojawiał się na jego twarzy, kiedy natrafiał na niektóre relacje z wydarzeń parafialnych, których jedynym chyba sensem było dobre zaprezentowanie się proboszcza.

- Tak naprawdę miałem o tym nikomu nie mówić, a zwłaszcza księżom, ale zgodnie z regułą św. Ignacego Loyoli lepiej takie rzeczy ujawniać, żeby nie były taką słodką tajemnicą, którą znam tylko ja i szatan – tłumaczył Mateusz, kiedy już usiedli z Maciejem na ławeczce pod altaną.

- Mówię ci, nie ma lepszego źródła niepotwierdzonych informacji niż gabinety fryzjerskie – tłumaczył rozbawiony Maciej słuchając Mateuszowej opowieści o tym, jak w supermarkecie przypadkiem usłyszał kobiety rozmawiające o jego aresztowaniu po tym, jak policjanci po ognisku z młodzieżą podrzucili go radiowozem do domu późnym wieczorem. - Bo w tym supermarkecie to miałeś fuksa, że coś takiego usłyszałeś, a u fryzjerki masz to w ilościach hurtowych.

Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w leżącą w kącie łazienki wagę, ale ostatecznie nie odważył się na nią wejść. Doskonale czuł, a mówiły mu to zwłaszcza obciążone ponad miarę kolana, że ma nadwagę, ale wolał nie wiedzieć dokładnie jak wielką.

- Na pewno Ksiądz Proboszcz wszystko sam ogarnie? - dopytywał się jeszcze Szymon, stojąc w drzwiach z dużą torbą podróżną.

Odgłosy syren wozów strażackich były coraz bliższe, a atmosfera pośród uczestników ogniska coraz bliższa paniki.
- Jak mógł ksiądz nie zgłosić ogniska na publicznym terenie? - nerwowo upominała Szymona Julia, która była chyba najbardziej ze wszystkich zdenerwowana, choć tak naprawdę chyba już nikt nie był całkowicie spokojny.

Ksiądz Daniel poszedł na swoje probostwo i Mateusz bardzo się z tego cieszył, bo widział, że facet już dojrzał i zaczynało mu ciążyć „bycie wikariuszem”, ale niepokoiło go to, że nie dostał żadnego innego księdza w jego miejsce. Ich parafia absolutnie nie mogłaby funkcjonować w trzyosobowym składzie.

Mateusz pełen ponurych myśli o kapłańskich odejściach uklęknął przed obrazem Matki Bożej i sięgnął po różaniec, aby  zawierzyć to wszystko Maryi. Zwłaszcza siebie, żeby się nie rozsypać.