Słowo Boże

Iz 35, 1-6a.10; Ps 146; Jk 5, 7-10; Mt 11, 2-11. Powoli przemierzamy tegoroczny Adwent! Patrzymy jak pali się trzecia już świeca na wieńcu adwentowym. 

Iz 2, 1-5; Ps 122; Rz 13, 11-14; Mt 24, 37-44 Adwent (łacińskie adventus - przyjście), w liturgii rzymskiej okres roku liturgicznego poprzedzający Boże Narodzenie

2 Sm 5, 1-3; Ps 122; Kol 1, 12-20; Łk 23, 35-43. Jestem głęboko przekonany, że dzisiejszą liturgię trzeba czytać od końca, by zrozumieć sens i przyjąć prawdę o królestwie Chrystusa. 

Ml 3, 19-20a; Ps 98; 2 Tes 3, 7-12; Łk 21, 5-19 Zbliżamy się do końca roku liturgicznego (kościelnego). Jest on tak poukładany, że zaczyna się od Adwentu, czyli od czekania na Mesjasza, a kończy się tym, co już jest, ale jeszcze nie w pełni: Jezus Chrystus jest Królem wszechświata.

Słuchamy dziś Ewangelii, w której św. Łukasz przedstawia kolejne sceny narastającego napięcia związanego z osobą Jezusa. Przed chwilą szpiedzy udający sprawiedliwych, których wysłali uczeni w Piśmie i arcykapłani (por. Łk 20,20), dopytywali o kwestię daniny dla cesarza i zamilkli zdumieni odpowiedzią, która wymykała się ich ustalonemu z góry osądowi Jezusa.

Mdr 11, 22-12, 2; Ps 145; 2 Tes 1, 11-2, 2; Łk 19, 1-10 Zacznijmy od fragmentu dzisiejszego pierwszego czytania: „Nad wszystkimi masz litość, bo wszystko w Twej mocy, i oczy zamykasz na grzechy ludzi, by się nawrócili”

Syr 35, 12-14.16-18; Ps 34; 2 Tm 4, 6-9.16-18; Łk 18, 9-14. A gdyby spojrzeć na opowieść o faryzeuszu i celniku z pominięciem pierwszego wersu, w którym Ewangelista rysuje kontekst i dedykację słów Jezusa?

Wj 17, 8-13; Ps 121; 2 Tm 3, 14-4,2; Łk 18, 1-8. ubię zaczynać niedzielną Mszę Świętą słowami, że gromadzimy się wokół Pana Jezusa w pierwszy dzień tygodnia, który uobecnia dzieło stworzenia.

Niezwykle ekscytujące było doświadczenie wodza wojska syryjskiego Naamana (notabene okupanta), gdy wypełnił rzucone od niechcenia polecenie proroka Elizeusza i zanurzył swoje pokryte trądem ciało w wodach Jordanu.

Ha 1, 2-3;2,2-4; Ps 95; 2 Tm 1, 6-8.13-14; Łk 17, 5-10. W naszych parafiach od kilku dni odbywają się nabożeństwa różańcowe. Wielu ludzi bierze do ręki różaniec, aby odmawiać kolejne „Zdrowaś Maryjo...” i rozważać tajemnice radosne, światła, bolesne i chwalebne z życia Jezusa.

Am 6, 1a. 4-7; Ps 146; 1 Tm 6, 11-16; Łk 16, 19-31. Trudno jest przyjąć dzisiejszą Ewangelię ze świadomością, że może w niej chodzić o mnie.

Am 8, 4-7; Ps 113; 1 Tm 2, 1-8; Łk 16, 10-13. Marnotrawny syn wziął przypadającą na niego „część majątku” (Łk 15, 12) i ruszył w świat (Łk 15, 13) z przekonaniem, że teraz dopiero zacznie żyć. 

XXIV Niedziela zwykła 15 września Wj 32, 7-11.13-14; Ps 51
Dzisiejsza liturgia prowadzi nas drogą wymagającą odwagi i zgody na fakt, że nasze myślenie o nawróceniu i miłosierdziu bywa dalekie od prawdy, którą odsłania Słowo Boga. I – szczerze mówiąc – napawa mnie niekłamaną radością, bo słucham dzisiejszych czytań z niedowierzaniem i zaskoczeniem wobec Miłości, która chwieje fundamentami mojego postrzegania życia.

Mdr 9, 13-18b; Ps 90; Flm 9b-10.12-17; Łk 14, 25-33. Każdy, kto chce serio traktować Pana Jezusa, zdaje sobie sprawę z tego, że może to uczynić tylko na Jego zasadach.

Syr 3, 17-18.20.28-29; Ps 68; Hbr 12, 18-19.22-24a; Łk 14, 1.7-14. Dzisiejsze czytania można sprowadzić do jednego słowa: pokora. Czymże więc jest pokora? Jest poznaniem siebie, własnych ograniczeń i słabości. To dzięki nim człowiek rozumie kim jest.