Słowo Boże

Wj 17, 8-13; Ps 121; 2 Tm 3, 14-4,2; Łk 18, 1-8. ubię zaczynać niedzielną Mszę Świętą słowami, że gromadzimy się wokół Pana Jezusa w pierwszy dzień tygodnia, który uobecnia dzieło stworzenia.

Niezwykle ekscytujące było doświadczenie wodza wojska syryjskiego Naamana (notabene okupanta), gdy wypełnił rzucone od niechcenia polecenie proroka Elizeusza i zanurzył swoje pokryte trądem ciało w wodach Jordanu.

Ha 1, 2-3;2,2-4; Ps 95; 2 Tm 1, 6-8.13-14; Łk 17, 5-10. W naszych parafiach od kilku dni odbywają się nabożeństwa różańcowe. Wielu ludzi bierze do ręki różaniec, aby odmawiać kolejne „Zdrowaś Maryjo...” i rozważać tajemnice radosne, światła, bolesne i chwalebne z życia Jezusa.

Am 6, 1a. 4-7; Ps 146; 1 Tm 6, 11-16; Łk 16, 19-31. Trudno jest przyjąć dzisiejszą Ewangelię ze świadomością, że może w niej chodzić o mnie.

Am 8, 4-7; Ps 113; 1 Tm 2, 1-8; Łk 16, 10-13. Marnotrawny syn wziął przypadającą na niego „część majątku” (Łk 15, 12) i ruszył w świat (Łk 15, 13) z przekonaniem, że teraz dopiero zacznie żyć. 

XXIV Niedziela zwykła 15 września Wj 32, 7-11.13-14; Ps 51
Dzisiejsza liturgia prowadzi nas drogą wymagającą odwagi i zgody na fakt, że nasze myślenie o nawróceniu i miłosierdziu bywa dalekie od prawdy, którą odsłania Słowo Boga. I – szczerze mówiąc – napawa mnie niekłamaną radością, bo słucham dzisiejszych czytań z niedowierzaniem i zaskoczeniem wobec Miłości, która chwieje fundamentami mojego postrzegania życia.

Mdr 9, 13-18b; Ps 90; Flm 9b-10.12-17; Łk 14, 25-33. Każdy, kto chce serio traktować Pana Jezusa, zdaje sobie sprawę z tego, że może to uczynić tylko na Jego zasadach.

Syr 3, 17-18.20.28-29; Ps 68; Hbr 12, 18-19.22-24a; Łk 14, 1.7-14. Dzisiejsze czytania można sprowadzić do jednego słowa: pokora. Czymże więc jest pokora? Jest poznaniem siebie, własnych ograniczeń i słabości. To dzięki nim człowiek rozumie kim jest. 

Iz 66, 18-21; Ps 117; Hbr 12, 5-7.11-13; Łk 13, 22-30. Jedna z encyklopedii katolickich określa zbawienie jako „działanie Boga polegające na wybawieniu osób stworzonych od grzechu, zła i śmierci wiecznej...

Jr 38, 4-6.8-10; Ps 40; Hbr 12, 1-4; Łk 12, 49-53. Wiele razy przekonaliśmy się o tym, że mówienie prawdy nie jest ani łatwe, ani przyjemne. Z drugiej strony okłamywanie drugiego człowieka ze względu na to, by mu się przypodobać jest najgorszą rzeczą jaką można zrobić.

Mdr 18, 6-9; Ps 33; Hbr 11, 1-2.8-19; Łk 12, 32-48 Dzieje się w tym świecie. Z różnych stron słyszymy o wydarzeniach, które jeszcze kilka lat temu wydawały się niemożliwe. I w tym wszystkim my - uczniowie Pana Jezusa! Z jednej strony doświadczamy tego, że jest nas jakby mniej - spada liczba spotykających się z Bogiem w czasie Mszy Świętej; mniej ludzi w pieszych pielgrzymkach.

Koh 1, 2; 2, 21-23; Ps 90 (89) Nie ma mocniejszego akcentu w dzisiejszych czytaniach, jak słowa Koheleta „marność nad marnościami – wszystko jest marnością” (Koh 1, 2). Doskonałym komentarzem do słów Koheleta są słowa Pana Jezusa: „Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać.

Dwa tygodnie temu słyszeliśmy pytanie, które „uczony w Prawie” zadał Panu Jezusowi: „Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?” (Łk 10, 25). Dzisiaj słyszymy jednego z uczniów Jezusa: „Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan (Chrzciciel) nauczył swoich uczniów” (Łk 11, 1).

Rdz 18, 1-10a; Ps 15; Kol 1, 24-28; Łk 10, 38-42 Śledząc słowa pierwszego czytania z Księgi Rodzaju, kiedy to Abraham siedzi „u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia” (Rdz 18, 1) przychodzi mi na myśl inna scena, z Ewangelii według św. Jana, gdy do studni, przy której siedzi Jezus zmęczony wędrówką, przychodzi Samarytanka, by zaczerpnąć wody (por. J 4, 6–7).

Samarytanie byli uważani przez Żydów za heretyków. Zaczęło się to po powrocie z niewoli babilońskiej (538 rok przed Chr.). „Tak więc mieszkańcy Judei mieli od tego czasu za sąsiadów naród pogański [tzn. Samarytan], który przejął, co prawda, pewne przekonania religijne Żydów pozostających w Palestynie przez czas niewoli babilońskiej, ale zakres objawienia ograniczał do pięcioksięgu Mojżesza (Rdz, Wj, Kpł, Lb, Pwt).