Święty Józef

Józef jest niczym ów człowiek z ewangelicznej przypowieści, który znalazł skarb w polu i sprzedał wszystko co miał, aby to pole nabyć. I mieć ten skarb. Józef dla skarbów,
które mu Bóg powierzył, również oddał wszystko, włącznie ze wszystkimi swoimi ludzkimi pragnieniami.

Święty Józef biorąc Maryję „do siebie”jednocześnie oddał się jej i misji, do której Bóg ich wybrał. Uczy nas w ten sposób, że wyrzeczenie jest warunkiem obdarowania, wyrzekając się czegoś otrzymał nieskończenie więcej.

Któż z nas nie słyszał choćby raz w życiu odwołania się do Patriarchy z Nazaretu? Zwłaszcza w Kaliszu, który jest
nazywany polskim Nazaretem, często, choćby z prozaicznych powodów, aby nie odmieniać przez wszystkie przypadki i ciągle powtarzać: „Święty Józef”, używamy takiego zamiennika.I wszyscy wiedzą o kogo chodzi. Ale czy jest to uprawnione?

Św. Józefowi przypadła w udziale rola ojca Jezusa według prawa. Od niego Jezus dziedziczył wszelkie prawa i przywileje, należne Mu z racji Józefowego pochodzenia z rodu Dawida i przez św. Józefa dopełniają się też słowa proroków o Mesjaszu z rodu Dawida.

Jedyną litanią skierowaną do pojedynczego Świętego, oprócz Matki Bożej oczywiście, zatwierdzoną przez Kościół do publicznego odmawiania jest Litania do Świętego Józefa. 

Gdyby na rozpoczęciu roku w szkole pojawił się św. Józef w swoim oryginalnym wyglądzie i stroju wzbudziłby pewnie niezłą sensację. Może nawet i radość. Ale już jego pojawienie się w szkolnej sali na „normalnej” lekcji wywołałoby kręcenie nosem: przecież nie ma studiów... Niesłusznie. Wychowuje człowiek a nie metoda czy system.

Patrząc na mężczyzn w sytuacjach kryzysowych czy ekstremalnych, bez trudu można rozróżnić dzisiejszych Świętych Józefów, którzy bez słowa zajmują się tym, czym powinni i czego się od nich oczekuje, od Piotrusiów Panów, którzy przy akompaniamencie licznych słów biadolenia zajmują się wyłącznie sobą. 

Trudno powiedzieć, czy Józef miewał wakacje, czy zabierał swoją żonę i syna na wycieczki albo wczasy. Ale na pewno czasami wybierali się na pielgrzymkę do Jerozolimy.

Tegoroczne jubileuszowe sympozjum józefologiczne zaowocowało trzema referatami i dzisiaj nadszedł czas, aby omówić ostatnie z wystąpień, którego autorem był ks. dr Marcin Wiśniewski.

Życie to dar Pana Boga i dowód Jego błogosławieństwa, ale też znak ludzkiego zaufania, miłości i odwagi. Wśród różnych intencji, jakie towarzyszą naszej modlitwie, dołączamy i tę, by młodzi małżonkowie w naszej Ojczyźnie jeszcze szerzej otworzyli się na życie, by poczuli się zaproszeni do współpracy z Bogiem, do dzielenia się otrzymaną miłością – mówił bp Piotr Sawczuk, który przewodniczył pierwszoczwartkowej modlitwie u św. Józefa.

W czasie pielgrzymki do Jerozolimy św. Józef stracił Syna, jak się okazało na trzy dni, ale lęk przed utratą Go na zawsze musiał być bardzo konkretny. Wtedy przeżył to, co Maryja będzie przeżywać kilkadziesiąt lat później. 

Sanktuarium św. Józefa jest duchowym sercem diecezji kaliskiej i z tego serca promieniują różne formy czci oddawanej temu, który najpierw stał się ziemskim ojcem Zbawiciela, później patronem całego Kościoła i wreszcie w naszych czasach promotorem jedności naszej młodej diecezji. 

Każdy rodzaj jubileuszu, zwłaszcza złoty, powinien prowadzić do refleksji i zadumy, prowokować do powrotu do źródeł, aby upewnić się, czy idziemy we właściwym kierunku. Dlatego warto przypomnieć rys historyczny kaliskiego studium, które zajmuje się Świętym Józefem.

Nawet człowiek odważny czasami odczuwa lęk, niekoniecznie o siebie samego. Taki strach jest stosunkowo łatwy do pokonania. Znacznie trudniej kiedy lękamy się o tych, których kochamy.

- Dziękuję wam za wasze świadectwo wiary i wzajemnej miłości, za budowanie nowej cywilizacji miłości, o której tak często mówił św. Jan Paweł II. Życzę wam wszystkim, abyście mieli czas dla Boga i siebie. Jeśli znajdziemy w naszych rodzinach i małżeństwach czas dla Boga, będziemy mieli czas dla siebie, a Bóg da nam czas dla drugiego człowieka – mówił ks. bp Jacek Kiciński podczas czerwcowej modlitwy w obronie życia.