Ziemia Święta

Poszczególne znaki czynione przez Mojżesza na rozkaz Boga miały wskazywać na niezwykłą moc Boga. Spadały one na Egipt, jak krople na skałę. Upadek każdej z nich z osobna wydaje się w żaden sposób nie zaznaczać na twardym kamieniu...

Egipt jeszcze nie podniósł się po zniszczeniach plagi szarańczy, gdy znów stał się świadkiem nowego znaku danego mu przez Boga. Był on reakcją na upór faraona i jego sprzeciw wobec Bożych planów.

Jak daleko może sięgać zaślepienie człowieka? Jak głęboko może być osadzona w jego sercu pycha? Kolejne doświadczenia jakie spotykały faraona i Egipt odsłaniają niezgłębione obszary ludzkiego buntu względem Boga i Jego woli.

Choć słowa Boga jakie przekazywał Mojżesz faraonowi docierały do jego uszu, to jednak nie było dla nich miejsca w jego sercu. Ono pozostawało twarde jak głaz. Władca trwał w swym uporze. Dlatego Bóg nakazał Mojżeszowi i Aaronowi dokonać kolejnego znaku.

Kolejne spotkanie Mojżesza z faraonem miało miejsce o poranku, w chwili gdy egipski władca udał się nad wodę. Bóg znów posłał Mojżesza z wezwaniem do uwolnienia ludu Hebrajczyków z niewoli. Przypominał, że są oni Jego ludem i zostali powołani do tego, by Mu służyli.

Boże wezwanie skierowane do faraona i znak jakiego dokonał Mojżesz pozostały bez echa. Faraon pozostał nieczuły i obojętny na słowa Boga. Jego serca nie poruszyła nawet trudna sytuacja ludu Egiptu, który był zmuszony szukać wody by zaspokoić swe pragnienie, gdyż woda Nilu nie nadawała się do picia. Nie mniej spotkanie Mojżesz

Pierwsze spotkanie Mojżesza z faraonem nie przyniosło pożądanego owocu. Wprawdzie Mojżesz widział znak, jakiego dokonał na polecenie Boga, jednak znak ten nie wywołał spodziewanego efektu. Wiara Mojżesza po raz kolejny została poddana próbie.

Misja Mojżesza miała opierać się nie tylko na słowach. Przecież czasem one nie wystarczają, by kogoś do czegoś przekonać. Na dworze faraona z pewnością pojawiali się różni ludzie przedstawiający mu swoje prośby i sprawy. Niewątpliwie byli i tacy, którzy powoływali się na czczone przez nich bóstwa, czy przedst

Bóg ponawiając swe wezwanie skierowane do Mojżesza polecił, aby ten przekazał Jego słowa faraonowi. Jeszcze raz Mojżesz miał stawić się przed egipskim królem.

Słowa Boga, jakie Mojżesz przekazał faraonowi spotkały się z oporem i sprzeciwem. Egipski władca uważał lud Izraela za swoją własność. Dlatego Mojżesza uznał za buntownika. Jako przyczynę jego prośby uznał lenistwo ludzi, którzy chcieli porzucić swą pracę.

Spotkanie Mojżesza i Aarona ze starszyzną ludu oraz pozostałymi Izraelitami zwiastowało sukces. Naród uwierzył słowom Mojżesza, uwierzył Bogu. Tym samym w ich sercach budziła się nadzieja na odzyskanie wolności.

Na pustyni podczas wędrówki Mojżesza ku ziemi egipskiej rozegrało się niezwykłe i tajemnicze wydarzenie. Do dziś jego opis stanowi zagadkę dla czytających i komentujących tekst opisujący tę historię. Wszystko wydarzyło się podczas nocy.

Misja, jaką Mojżesz otrzymał od Boga, przypomniała mu o jego pochodzeniu. Po raz kolejny musiał odpowiedzieć sobie na pytanie, kim jest. Wcześniej znaczna część jego życia upłynęła na dworze egipskim.

To, co zapowiadał Bóg było piękne i niezwykłe, ale jednocześnie sprawiało wrażenie czegoś, co jest nieprawdopodobne. On swą mocą miał sprawić, że faraon wypuści lud Izraela z niewoli.

Spotkanie Mojżesza z Bogiem wiązało się z misją jaką Bóg wyznaczył Mojżeszowi: miał stać się narzędziem w ręku Boga, posłużyć sprawie wymierzenia przez Boga sprawiedliwości i uwolnienia Jego ludu. Cierpienie jakie Egipcjanie zadawali Hebrajczykom przebrało swą miarę.

Zadanie, jakie Bóg wyznaczył Mojżeszowi było jednoznaczne: został posłany, aby uwolnić Izraelitów. Wzywając go do tego dzieła Bóg obiecał, że pójdzie razem z nim. Pozostawał tylko jeszcze jedna kwestia: lud Izraela. Czy jeszcze pamiętali Mojżesza?

Spotkanie Mojżesza z Bogiem niosło ze sobą coś więcej niż tylko wskazanie na Bożą obecność. Bóg podczas tego niezwykłego objawienia przypomniał imiona Abrahama, Izaaka i Jakuba. Za nimi kryły się obietnice potomstwa i ziemi. Mojżesz widział swój naród.

Kolejne dni Mojżesza wyznaczał rytm życia rodzinnego. Został pasterzem. Codziennie wyprowadzał stada swego teścia Jetry (tak jedna z biblijnych tradycji nazywa Reuela, ojca Sefory) na pustynne pastwiska.

Wschodnią granicę Egiptu stanowiła potężna pustynia Sahary. Miejsce, na którym groziła pewna śmierć. Dlatego Mojżesz wybrał przeciwny kierunek dla swej ucieczki. Jego droga poprowadziła na południowy zachód.

Imię Mojżesza niesie w sobie pewną tajemnicę. Biblia wskazuje okoliczności jego nadania i osobę, która to imię wymyśliła - księżniczkę egipską. Wydobycie chłopca z wody potraktowała ona jako jego narodziny. Wtedy Mojżesz narodził się powtórnie, uniknął śmierci, jaka mogła go spotkać z rąk Egipcjan. Jego życie