Ziemia Święta

Na drodze dzieła zbawienia, jakiego Bóg pragnął dokonać poprzez Mojżesza pojawiła się kolejna kobieta. Tym razem była to córka faraona. Przyszła nad rzekę w towarzystwie swoich służących. Chciała się wykąpać.

Symbol wody w Biblii wiąże się z początkiem świata i ludzkiego życia. To nad bezmiarem wód unosił się duch Boga, by zapanować nad nim i wyprowadzić zeń ład wszechświata.

Czasem spokojny rytm życia przecinają zmiany pojawiające się tak nagle, jak wiosenne burze. To doświadczenie stało się udziałem potomków Józefa w Egipcie. Tron objął nowy władca.

Czy potrafilibyśmy sobie wyobrazić dzieje Izraela bez Mojżesza? Chyba nie ma kogoś, kto by odpowiedział twierdząco na to pytanie. Mojżesz pojawił się w przełomowym punkcie dziejów zbawienia, w chwili, gdy Bóg postanowił ukształtować naród, z którym zawrze przymierze i któremu powierzy swoje Prawo.

Po przybyciu do Egiptu rodzina Jakuba znów była zgromadzona razem wokół swego ojca. Z perspektywy czasu mogli dostrzec, w jaki sposób Bóg kierował ich losami. W pamięci układały się słowa mówiące o poszczególnych wydarzeniach.

Po sprowadzeniu swej rodziny Józef osiedlił ją w ziemi Goszen. Tam otrzymali oni od faraona żyzny kawałek ziemi. Miała ona zapewnić im przetrwanie na czas głodu. Wtedy pewnie nikt z nich nie przypuszczał, iż zgodnie z przepowiednią daną Abrahamowi, ziemia ta stanie się miejscem ich długoletniego pobytu, u którego kresu na

Wiadomość o spotkaniu Józefa i jego braci nie pozostała tajemnicą. Szybko dotarła do uszu faraona. Ten okazał przybyłym niezwykłą życzliwość.

Józef zażądał, by wszyscy opuścili pomieszczenie, w którym znajdował się z braćmi. W tej decydującej chwili pragnął pozostać jedynie z nimi. Chciał tego tym bardziej, że w oczy cisnęły mu się łzy wzruszenia.

Słudzy Józefa przystąpili do przeszukiwania rzeczy jego braci. Ich przełożony wiedział, że to tylko formalność. Sprawa przecież była przesądzona. Jednego tylko nie był w stanie zrozumieć. Co chciał osiągnąć jego pan oskarżając tych koczowników przybyłych z kraju Kanaanu o kradzież.

Dzieło Biblijne im. Jana Pawła II. Józef Egipski

Zapowiedź dana faraonowi w jego snach realizowała się dokładnie tak, jak ją ukazał Józef. Po siedmiu latach dobrobytu nadeszły dni klęski. Jej rozmiary były ogromne. Głód nastał nie tylko w Egipcie, ale i we wszystkich sąsiadujących z nim krajach.

Spotkanie z faraonem całkowicie odmieniło los Józefa. Egipski władca docenił jego mądrość, która pozwoliła mu zrozumieć sen faraona oraz roztropność, dzięki której Józef wskazał sposób, w jaki można zaradzić nadchodzącemu nieszczęściu.

Po raz kolejny spotykamy Józefa w więzieniu. Za pierwszym razem była to studnia do której wtrąciła go zawiść braci. Tam miała czekać go śmierć. Został ocalony, choć jego udziałem stał się los niewolnika. Teraz znalazł sie w więzieniu faraona.

Los Józefa zdawał się pomyślnie układać. To właściwie on zarządzał całym domem swego pana Potifara. Choć w jego cieniu, to w istocie odgrywał główną rolę. Postać Józefa znów nabierała blasku.

Józef znalazł się w rękach wędrownych kupców. Biblia raz określa ich jako Izmaelitów, innym razem mówi o Madianitach. Oba te szczepy wywodziły się od potomków Abrahama zrodzonych z drugorzędnych żon: Izmaela z Hagar i Midiana z Ketury.

Jedynym, któremu zadrżało serce wobec zbrodniczego planu braci był najstarszy syn Jakuba - Ruben. Nie chciał dopuścić do rozlewu krwi. Wiedział, że takiego czynu nie będzie można cofnąć.

Tajemnicze sny - proroctwa oddzieliły Józefa od jego braci. Wszystko w jego życiu wydawało się układać odwrotnie, niż mógł przewidywać.Został skazany na samotność, choć pozostawał w domu swego ojca.

Zazdrość potrafi wkraść się w ludzkie serce tak cicho, jak wąż, który bezszelestnie wślizguje się między kamienie i tak jak on potrafi znienacka zadać cios.

Kiedy drzewo oliwki rozrasta się bywa tak, iż ze starego pnia wyrasta drugie drzewo, które rozwijając swoje gałęzie daje początek nowej oliwce. Spośród wielu gałązek ta jedna staje się ważna. Czemu akurat ona, trudno powiedzieć.

Po pochowaniu Racheli Jakub wyruszył w dalszą drogę. Nie zatrzymał się, by zamieszkać w okolicy, gdzie złożył do ziemi tę, którą najbardziej kochał w swoim życiu. Jego dalsza wędrówka była znakiem przyjęcia woli Boga kształtującej jego życie.