Ziemia Święta

Od chwili wyjścia Izraelitów z Egiptu mijały kolejne dni, tygodnie i miesiące. Pobyt w ziemi niewoli stawał się coraz dalszą przeszłością. Hebrajczycy stanowili ludem przemierzający bezdroża pustyni. Jednak ich celem nie była wędrówka sama w sobie, podobna do wędrówki nomadów, ludzi nieustannie zmieniających miejsce zamieszkania, przebywających na danym obszarze tak długo jak długo ten zaspokajał ich potrzeby.

Widząc nadchodzącego teścia Mojżesz wyszedł mu naprzeciw. Pamiętał, jak wiele zawdzięczał temu człowiekowi. To on dał mu schronienie, gdy był uciekinierem i wygnańcem. Dostrzegł jego dobroć i zaufał mu mimo, iż Mojżesz był dlań obcym człowiekiem.

Oaza Refidim dała Izraelitom zaspokojenie pragnienia i schronienie, ale nie przyniosła im spokoju. Szybko pojawiło się nowe zagrożenie. Wiązało się ono z ludem Amalekitów. Czy wodzowie tego szczepu obawiali się, że Hebrajczycy mogą zawłaszczyć oazę dla siebie? Być może sądzili, że ten naród, jak inni koczownicy chce zająć należące do nich terytoria.

Kolejne dni Izraelitów prowadziły pustynnym szlakiem. Szli wezwani głosem Boga. Gdyby jednak ktokolwiek postawił im pytanie, dokąd i którędy wędrują, nie byłoby wcale łatwo dać na nie odpowiedź.

II Niedziela Wielkiego Postu - 12 marcaRdz 12,1-4a; Ps 33(32); 2 Tm 1,8b-10; Mt 17,1-9

Każdego poranka Izraelici wychodzili przed swe namioty, aby zbierać pożywienie. Z daleka wyglądało ono jak rosa pojawiająca się na ziemi. Przypominało każdemu, iż Bóg przygotował dla nich dar kolejnego dnia, a oni są zaproszeni, by ten dar podjąć.

Pokarm jaki otrzymali Izraelici budził ich zdumienie. I nie chodziło tylko o to, iż nie potrafili sobie w jakikolwiek sposób wytłumaczyć tego, jak się on pojawił. Zaskakujące były również kolejne doświadczenia z nim związane.

Serca Izraelitów wypełniał bunt. Trudności, jakie napotykali podczas swej wędrówki, rodziły w nich opór. Wcześniejsze życie wyznaczane rytmem niewoli egipskiej wydawało się o wiele prostsze. Wszystko było przewidywalne, z góry określone.

Rozwiązanie przyszło szybciej niż Mojżesz się spodziewał. Tym razem Bóg przemówił, nie czekając na jego pytanie. Uczynił tak jak gdyby rozumiał bezradność Mojżesza i przerażenie głodnego ludu.

Pierwsza próba, jakiej Izraelici doświadczyli na pustyni, dała im możliwość nie tylko odkrycia mocy Boga. Po owym wydarzeniu Bóg wypowiedział słowa odkrywające jego znaczenie. Przed Izraelem otwierała się do przebycia droga złożona z doświadczeń, które miały go nauczyć słuchania Boga. To był fundament dla jego życia.

Wydarzenia nad wodami morza Trzcin (jak nazywali je Hebrajczycy) stały się punktem wyjścia do dalszej drogi. Powracające fale, które zalały wojska Egipcjan stały się bramą. Zamykała ona drogę powrotną do ziemi niewoli.

O poranku Izraelici po raz kolejny spojrzeli w stronę Egiptu, patrząc w kierunku morza. Tym razem stali na jego drugim brzegu. Przed ich oczyma rozpościerał się nowy obraz. Tak jak poprzednio widzieli fale morskie, ale teraz stali na drugim brzegu. Przekroczyli odmęty wód, które wydawały im się barierą nie do przejścia.

Choć Egipcjanie nie mogli zbliżyć się do Hebrajczyków, to ci wręcz czuli ich oddech na swoich plecach. Jak długo będzie możliwy do zachowania dystans, jaki oddzielał ich od wojsk faraona? Przecież przed nimi rozciągała się tafla morza.

Wszystko zaczęło się od spojrzenia, które Izraelici skierowali w stronę Egipcjan. Tym samym przestali patrzeć w kierunku ziemi obiecanej im przez Boga. Stracili ją z pola widzenia. Nie spoglądali także ku niebu, w stronę Boga. Od tego momentu zaczęli widzieć jedynie uzbrojonych żołnierzy.

Po tej nocy wszystko wydawało się być oczywistym. Egipt stał się przeszłością, zamkniętym rozdziałem. Jego budowle i mieszkańcy pozostały za plecami maszerujących Hebrajczyków.

Noc nazywana potem nocą Paschy przyniosła Izraelitom to, o czym śnili od pokoleń - spełnienie obietnic Boga. Tym razem jednak nie było to już tylko marzenie. Ruszali przecież w stronę ziemi, którą Pan obiecał Abrahamowi.

Kiedy tym razem Mojżesz stanął przed starszyzną ludu, nie zapowiadał już kolejnej próby. Teraz przyszedł jako zwiastun zwycięstwa Boga nad potęgą faraona, zwycięstwa, którego skutkiem będzie wyzwolenie Hebrajczyków z niewoli.

Mojżesz zapowiadał nastanie dla Izraelitów nowego czasu. Otwierała się przed nimi brama wolności. Przez nią wejdą do własnej ziemi. Nie będą w niej zdani na łaskę i niełaskę obcych. Tam będą mogli budować swe życie już nie jako niewolnicy, ale jako ludzie wolni.

Wydarzenia , jakie miały się rozegrać tej nocy w Egipcie nie były jedynie jednym z kolejnych etapów życia tego narodu. One stanowiły przełom, radykalną zmianę. Od nich rozpoczynał się czas jego życia.

Zbliżał się nowy czas, czas wyznaczany przez pierwszą wiosenną pełnię księżyca. Kończyła się pora deszczy. Ziemię pokrywała świeża zieleń traw, zboże dojrzewało do żniw a pasterze wyprowadzali na wypas swe trzody, ciesząc się nowo narodzonymi jagniętami.