Biblia

Rozwiązanie kłopotów Dawida przyszło niespodziewanie wraz z chwilą jego pojawienia się w obozie Filistynów. Akisz zabrał go ze sobą jako osobistego strażnika. Ufał mu. Ale to nie było żadnym argumentem dla filistyńskich książąt. Widzieli w nim niedawnego wroga.

 Rozstanie po spotkaniu z Saulem nie wniosło pokoju w serce Dawida. Szybko zdał sobie sprawę z tego, że w krótkim czasie sytuacja może się znów odmienić i będzie musiał uciekać przed królem. Ów widział w nim swego rywala i prędzej czy później w jego sercu odżyje zamiar zabicia rywala.

Mądre słowa, prośba o miłosierdzie oraz złożone dary złagodziły gniew Dawida. Pewnie nie bez znaczenia była uroda kobiety, która wyszła mu na spotkanie.

W obliczu zagrożenia ze strony Saula Dawid nie chcąc nikogo narażać szukał schronienia na pustyni. Saul zaś nie ustawał w poszukiwaniach swego wroga. Jednak wszystkie jego wysiłki schodziły na marne, gdyż Bóg chronił życie Dawida.

Dawid zdawał sobie sprawę z tego, iż Saul zarządzi pościg. Tym samym nie mógł pozostawać wraz ze swymi towarzyszami w świątyni w Nob. Jeszcze tego samego dnia udał się w drogę i dotarł do Gat.

Teraz Dawidowi pozostawało oczekiwanie. Powierzył swoje życie w ręce przyjaciela. Ufał mu, choć zdawał sobie sprawę z tego, iż jako namaszczony w Betlejem przez Samuela na króla stał na drodze Jonatana do tronu.

Kolejne dni nie przyniosły spokoju. Nawet zagrożenia wojenne nie odwiodły Saula od zamiaru zabicia Dawida. Groźba śmierci zdawała się być coraz bliższa jego życia. Król nakazał bowiem swym sługom pilnować Dawida i wybrać najbardziej odpowiedni moment by go zabić.

Dawid powracając na dwór królewski znów znalazł się w zasięgu wzroku Saula. Jednak za każdym razem kiedy pojawił się przed królem czy wypowiedział słowo, budził w sercu Saula zawiść. Dlatego władca szukał sposobu, aby zabić swego rywala.

Zazdrość Saula zburzyła zaufanie Dawida do władcy. Został odsunięty od królewskiego pałacu. Jednak to, co miało złamać jego życie stało się przyczyną kolejnych sukcesów. Wojsko, któremu przewodził Dawid odnosiło kolejne zwycięstwa.

Zwycięstwo Dawida zbudziło w sercach Izraelitów entuzjazm i nadzieję. To co do tej pory wydawało się niemożliwe, stało się faktem. Potężni wrogowie zostali pokonani. Dawid zaskarbił sobie w ludziach wdzięczność i życzliwość.

Pojawienie się Dawida przed obliczem Saula wywołało zdumienie zarówno króla, jak i jego dworzan. Spodziewano się wojownika, silnego męża, człowieka zaprawionego w walce. Tymczasem przyszedł chłopiec z pasterską torbą.

Nie wszyscy jednakowo zapamiętali to, w jaki sposób Dawid dostał się na dwór królewski. Nie wszystkie wydarzenia miały bowiem dla każdego jednakowe znaczenie. Możliwe, że w różnych stronach kraju wspominano poszczególne etapy tej historii.

Po namaszczeniu na króla Dawid niespodziewanie znalazł się na dworze królewskim. Miał spotkać się
z chorym królem Saulem, który nie umiał zapanować nad emocjami. To był pierwszy krok na drodze realizacji Bożych zamiarów.

W Ewangelii św. Marka częściej niż u Mateusza i Łukasza czytamy, że Jezus nie chciał, aby mówić kim jest albo co uczynił. Dziwi fakt, iż od początku swej działalności Jezus konsekwentnie nakazuje milczenie świadkom dokonywanych cudów.

Dawid był najmłodszym z synów Jessego. Wypasał owce. Codziennie prowadził je na miejsca, gdzie mogły znaleźć coś do jedzenia, do wodopoju, chronił przed drapieżnikami.

Ewangelia według św. Jana, którą czytaliśmy w liturgii przez ostatnie pięć niedziel oraz w czasie paschalnym i podczas największych świąt, napisana została z wielkim talentem literackim i teologiczną głębią.

Samuel ruszył, aby odejść z obozu Saula. Ten usiłował zatrzymać proroka, zmusić go do zmiany decyzji, czy wypowiedzenia słów błogosławieństwa. Chwycił go za płaszcz, ale bez efektu. Zamiast pocieszenia, raz jeszcze usłyszał proroctwo o odebraniu mu królestwa i wyznaczeniu przez Boga na jego miejsce innego władcy.

Saul jako namaszczony król Izraela mógł czerpać pełnymi garściami z Bożego błogosławieństwa. Zaprzepaścił jednak wszystko, pozwalając, by zwyciężyły w nim pycha, żądza władzy i nieposłuszeństwo.

Serce Samuela nie było spokojne. Wprawdzie wiedział, że wyznaczenie Saula na króla wiązało się z Bożymi planami, jednak ciągle uważał, że wprowadzenie na tron człowieka równa się odrzuceniu władzy Boga.

Czas biegł naprzód i nikt nie był w stanie go zatrzymać. Samuel widział, że wraz z kolejnymi latami opuszczają go siły. Potrzebował pomocy, by mógł spełniać swą posługę.