Biblia

Salomon wzorem Dawida szukał oparcia dla swego życia w Bogu. Wiedział jak wiele Mu zawdzięcza. Czcił Go wraz z całym ludem Izraela. Tak, jak jego poddani udawał się na wzniesienia zwane wyżynami. Na nich budowano ołtarze, by tam składać ofiary. Przy jednym z nich w Gibeonie doświadczył rzeczy niezwykłej.

Następstwo Salomona wydawało się sprawą oczywistą. Konflikt pomiędzy nim a Adoniaszem zdawał się być zakończony. Jednak kolejne dni ukazały, że były to tylko pozory. Prawdę tę odkryła rozmowa Adoniasza z Batszebą. Brat Salomona po raz kolejny wyraził swoje pretensje do tronu.

 Bóg dał Dawidowi błogosławieństwo długiego życia, ale nie zdjął z niego brzemienia grzechu pierworodnego. Dlatego czas starości przyszedł na króla niczym wieczornychłód deszczowych dni.

Rdz 3, 9-15.20; Ps 98; Rz 15, 4–9; Łk 1, 26-38 Bóg posłał Anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. 

Kolejne dni przyniosły za sobą wojny z Filistynami. Wrogowie Izraela szukali sposobności, aby zabić Dawida. Chcieli unicestwić królewski ród. Władca nie unikał walki i ruszył na czele swych żołnierzy. Nie brakowało mu odwagi, jednak upływający czas uczynił swoje. Szybko ogarnęło go zmęczenie. Mimo to chciał walczyć.

Śmierć buntowników uciszyła wojenną burzę. Nie przyniosła jednak czasu pomyślności.
Naród Izraela dotknęła bowiem klęska nieurodzaju. Trzy kolejne lata przyniosły suszę i nieurodzaj. Więcej wysiewano ziarna niż zbierano plonów. Nastał głód.

Śmierć Absaloma nie przyniosła pokoju w królestwie Dawida. Nie zabrakło bowiem wśród rodaków króla ludzi pełnych ambicji, którzy chcieliby sięgnąć po władzę, a jedność pomiędzy poszczególnymi plemionami była bardzo krucha. Jasno ukazały to kolejne wydarzenia.

 Do opuszczającego Jerozolimę Dawida dołączyli Sadok, Abiatar i lewici. Zabrali ze sobą Arkę Przymierza. Po wschodniej stronie potoku Abiatar złożył przed nią ofiarę. Jednak po zakończeniu obrzędu Dawid nakazał odnieść Arkę do miasta.

Pozwoleniem na powrót Absaloma do Jerozolimy ugaszono ogień konfliktu, ale pozostawiono tlące się głownie nienawiści. Syn Dawida nie mógł znieść oddalenia od dworu królewskiego. To godziło w jego ambicje. Ponieważ Joab pomógł mu w pojednaniu z ojcem, postanowił szukać u niego wsparcia.

Śmierć przeplata się z życiem. Po czasie żałoby przyszedł czas radości wraz z narodzinami drugiego syna, którego Dawidowi zrodziła Batszeba. Otrzymał on na imię Salomon. Narodziny chłopca były znakiem przebaczenia grzechu. Imię dziecka oznaczało pokój.

Dawid słuchał uważnie słów posłańca. Na wiadomość o klęsce i stratach uniósł się gniewem. Wyrzucał żołnierzom nieroztropność. Po co zbliżali się do murów twierdzy.

Dowiedziawszy się o brzemienności Batszeby Dawid gorączkowo szukał wyjścia z tej sytuacji. Był zdany sam na siebie. Nie chciał nikogo pytać o radę. Przecież ściany mają uszy, szczególne te z królewskiego pałacu.

Przegrana bitwa pokazała Aramejczykom ich słabość. Nie mniej wycofanie wojsk przez Joaba zmobilizowało ich do dalszej walki. Tym razem postanowili skonsolidować swe siły. Rozesłano posłów do wszystkich plemion. Zgromadzono żołnierzy, by uderzyć na Dawida.

Pragnienie zbudowania świątyni trzeba było pozostawić. Choć nie mógł położyć pod nią fundamentów, Dawid pragnął umocnić fundamenty przyszłej dynastii, którą Bóg miał zbudować w jego rodzie. Chciał zapewnić pokój swoim następcą. Dlatego postanowił rozprawić się z wrogami Hebrajczyków.

 Pokonanie Saula, zwycięstwo nad wrogami, wprowadzenie arki do Jerozolimy – wszystko to stanowiło kolejne sukcesy, które coraz mocniej radowały serce Dawida. Poczucie pełnej władzy wypełniało jego serce. Był zwycięzcą. Drogę wiodącą do tronu uwieńczyło wybudowanie pałacu królewskiego.

Śmierć człowieka podczas procesji z Arką Przymierza ku Jerozolimie stanowiła dla Izraelitów wydarzenie trudne i niezrozumiałe. Jak od oceny każdego wydarzenia, czy to wojny, czy podejmowanej pracy, czy też każdej ludzkiej decyzji stosowali jedno kryterium – wiarę w Boga.  

Postępowanie Dawida szybko odniosło skutek. Ci, którzy do tej pory mieli obawy czy wątpliwości co do jego osoby wyzbyli się ich. Wszystkie pokolenia Izraela zgromadziły się w Hebronie i obwołano go królem.

Słowa Abnera nie zakończyły konfliktu. Walka trwała dalej i przynosiła krwawe żniwo. Jednocześnie szala zwycięstwa coraz wyraźniej przechylała się na stronę wojsk Dawida. Jego żołnierze odnosili sukcesy i zbierali obfite łupy.

Śmierć Saula otwierała Dawidowi drogę do tronu. Władza była na wyciągnięcie ręki. Jednak to nie ona była celem Dawida. On pragnął w swym życiu spełniać wolę Boga. Jeśli Bóg chce, by został królem nad Izraelem, niech się tak stanie. Jeśli nie, wtedy pójdzie swoją drogą.