Biblia

Pierwszym czynem, którego Gedeon dokonał było zburzenie ołtarza pogańskiego boga Baala. Nie mógł liczyć na wielu ludzi, którzy mogli by mu pomóc. Zabrał jedynie dziesięciu mężczyzn ze swej służby. Wszystkiego dokonano pod osłoną nocy.

Izrael nie wytrwał w wierności Bogu. Kolejne pokolenie odwróciło się od Niego bardzo szybko. I równie szybko znalazło się w rękach wrogów. Tym razem byli to Madianici. Postanowili oni narzucić swą władzę Izraelitom. Niszczyli ich plony i siali tak potężny strach, że Hebrajczycy szukali przed nimi schronienia kopiąc sobie jamy w ziemi.

Nie wszystkie opowieści o sędziach - wybawicielach przedstawiają dokładne opisy ich czynów i życia. Są pośród nich i takie, jak ta o Szamgarze, która jedynie wymieniają imię bohatera i jednym zdaniem opisuje to, czego dokonał. Być może przekazujący ją nie znał szczegółów.

Izraelici nie umieli być wierni Bogu. Tym co ich cechowało była niestałość. A może inaczej. Bardzo szybko powracali do grzechu. Ich spojrzenie na życie różniło się diametralnie od spojrzenia Boga. Podążali bowiem za tym, co Bóg uznawał za złe.

Śmierć Jozuego przyszła niczym karta zamykająca rozdział księgi w dziejach Izraela. Zakończył się czas wędrówki i podboju, czas poszukiwania własnego domu. Jednak nie zakończyły się zmagania o wiarę i jeszcze wiele prób czekało lud Izraela.

Pieśń Benedictus (Łk 1, 67-80) jest drugim, po Magnificat, hymnem uwielbienia w Łukaszowej Ewangelii dzieciństwa Jezusa. Wypowiada go Zachariasz, mąż Elżbiety po narodzinach ich syna Jana. Duch Święty, który podczas spotkania z Maryją napełnił Elżbietę i sprawił, że Jan zatańczył przed Panem, teraz otwiera usta Zachariasz

Jednymi z najciekawszych starożytnych zabytków zachodniej Turcji są ruiny starożytnego miasta Sardes, stolicy Lidii. Zmienne koleje losu tej metropolii stanowią ciekawy fragment dziejów starożytnej Azji Mniejszej.

Po przekroczeniu Jordanu Izraelitom wszystko wydawało się możliwe. Ziemia Obiecana otwierała przed nimi swe podwoje. Ale ich odczucia szybko zmienił nowy widok. Przed ich oczyma stanęły twierdze broniące tej ziemi.

Trzecia mowa Jezusa (Mt 13) poświęcona jest tematyce królestwa Bożego. Zebranych w niej zostało siedem przypowieści (o siewcy, o ziarnie gorczycy, o zaczynie, o chwaście, o skarbie, o perle, sieci), które obrazowo i prosto wyjaśniają tajemnicę głoszonego przez Jezusa królestwa niebieskiego.

Gdy Mojżesz wezwał Jozuego przed swoje oblicze ten był pewien, że będą omawiać szczegóły związane z wejściem do Ziemi Obiecanej, planować kolejne bitwy i podział ziemi. Przecież stojąc pod górą Nebo byli na wyciągnięcie ręki od kraju, do którego prowadził ich Bóg.

Izraelici przemierzali stepy Moabu, zmierzając ku północnej granicy tego obszaru. Mojżesz wiedział, iż każdy dzień wędrówki przybliżał ich do ziemi obiecanej przez Boga, zapowiadał kres tułaczki na obczyźnie. To budziło w jego sercu radość.

W swej wędrówce Izraelici dotarli do potoku Zared. Następnie przeszli nad potok Arnon. Podobnie, jak w Edomie, Mojżesz wyprawił posłów do króla Amorytów Sichona z prośbą o pozwolenie Hebrajczykom na przejście przez teren jego królestwa. Ale ten nie dał zgody.

Mojżesz pragnął jak najszybciej wprowadzić Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Chciał oszczędzić im trudów wędrówki. By tak można było zrobić należało przejść przez ziemię należącą do Edomitów.

Korach zarzucił Mojżeszowi oszustwo. Twierdził, iż okłamał Izraelitów roztaczając przed nimi piękny obraz Ziemi Obiecanej, a tymczasem wyprowadził ich na bezdroża pustyni. Mówił, że Mojżesz był nie tylko oszustem, ale i człowiekiem żądnym władzy.

Mojżesz swym wstawiennictwem ocalił lud Izraela. Niemniej bunt, jaki zrodził się pośród tego ludu nie pozostał bez konsekwencji. Niedowierzanie Bogu, wpierw zrodziło sprzeciw wobec Jego poleceń, a następnie strach przed nieprzyjaciółmi. On zaś w umysłach ludzi wybudował mury potężniejsze niż te, które posiadały

Pobyt u stóp Synaju był dla Izraelitów czasem przygotowania. I nie dotyczyło ono jedynie drogi, jaką będą mieli dalej przebyć, ale całego życia, jaki przyjdzie temu narodowi prowadzić w ziemi, którą otrzymają od Boga.

Odstępstwo Hebrajczyków pokazało, jak daleko ich serce przylgnęło do ziemi niewoli i jej obyczajów. Dlatego Izrael poniósł na swych barkach brzemię swego postępowania. Była nim śmierć. Przyszła w dziwny i mało zrozumiały sposób.

Adresatem trzeciego listu Apokalipsy jest Kościół w Pergamonie. Chrystus przedstawia się jemu jako „Ten, który trzyma ostry miecz obosieczny” (Ap 2,12) - symbol mocy i skuteczności Jego Słowa. Miecz słowa Bożego dla Kościoła do pokonywania zła i radykalnego oddzielania prawdy od fałszu.

Bóg na szczycie Synaju zawarł przymierze z ludem Izraela. Wybrał tych, którzy jeszcze niedawno byli spętani więzami niewoli egipskiej, by uczynić z nich swój lud. Obiecał, że będzie ich Bogiem.