Słowo Boże

Przed tygodniem św. Łukasz zaprosił nas, byśmy zatrzymali się z Jezusem w Jego rodzinnym mieście. Po doświadczeniu miłości Ojca podczas chrztu w Jordanie i po spotkaniu twarzą w twarz z demonami na pustyni.

Żydzi mając świadomość tego, kim są (narodem wybranym przez Boga), starali się wyrazić to (nie bez Bożego natchnienia) jakimiś słowami. Jednym z tych słów było słowo „qahal”, które pochodzi od słowa „qol”, czyli „głos”.

Iz 40, 1-5. 9-11; Ps 104; Tt 2, 11-14; 3, 4-7; Łk 3, 15-16.21-22 „Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest” (Łk 3, 21). Zdajemy sobie oczywiście sprawę, z tego, że ten „chrzest”, udzielany przez św. Jana Chrzciciela, nie jest tym samym chrztem, którego udziela się dzisiaj w Kościele.

Iz 60, 1-6; Ps 72; Ef 3, 2-3a.5-6; Mt 2, 1-12. „Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon»” (Mt 2, 1-2).

Lb 11, 25-29; Ps 19; Jk 5, 1-6; Mk 9, 38-43.45.47-48. „Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon»” (Mt 2, 1-2).

Mi 5, 1-4a; Ps 80; Hbr 10, 5-10; Łk 1, 39-45. Ostatnia niedziela Adwentu w centrum liturgii stawia sprawę dialogu – rok temu byliśmy świadkami rozmowy anioła z młodą, nikomu nieznaną dziewczyną w osadzie cieszącej się raczej złą opinią...

 So 3, 14–17; Ps: Iz 12; Flp 4, 4–7; Łk 3, 10–18. „Radujcie się zawsze w Panu, raz jeszcze powiadam: radujcie się! Pan jest blisko” - tymi słowami z Listu św. Pawła do Filipian (Flp 4, 4-5) rozpoczęłaby się dzisiejsza Msza Święta, gdyby nie było śpiewu na wejście.

Ba 5, 1-9; Ps 126; Flp 1, 4-6.8-11; Łk 3, 1-6 Skoro wołanie Jana Chrzciciela było rzeczywiście głosem samego Boga, który krzyczy widząc pustynię serc zamiast tętniących życiem i pełnych mocy dzieci Przymierza, warto usłyszeć je jeszcze raz.

Dn 7, 13-14; Ps 93; Ap 1, 5-8; J 18, 33b-37. Warto się w dzisiejszej Ewangelii cofnąć o kilka wersetów i stanąć w tłumie zacietrzewionych Judejczyków, którzy wołają do Piłata „Gdyby On nie był złoczyńcą, nie wydalibyśmy Go tobie” (J 18, 30). To, co do tej pory robił Jezus, nagle staje się powodem oskarżeń i morderczej żądzy ostatecznego zamknięcia ust człowiekowi znanemu z łagodności, bezkompromisowości i miłosierdzia.

Dn 12, 1-3; Ps 16; Hbr 10, 11-14.18; Mk 13, 24-32. Ani się nie obejrzeliśmy jak znowu zbliżamy się do końca roku kościelnego. Już za tydzień usłyszymy słowa Jezusa: „Tak, jestem królem” (J 18, 37), bo przecież Chrystus jest Królem Wszechświata i do Niego wszystko zdąża.

1 Krl 17, 10-16; Ps 146; Hbr 9, 24-28; Mk 12, 38-44 - Dwa bieguny dzisiejszej liturgii Słowa to bogactwo i szczęście. Słowa pozornie bardzo ze sobą związane, bo komu z nas nie przemknęła choć raz w życiu myśl, że „gdybym miał ***, to wreszcie mógłbym spokojnie odetchnąć.

Pwt 6, 2-6; Ps 18; Hbr 7, 23-28; Mk 12, 28b-34 - „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję” (Pwt 6, 4-6).

Jr 31, 7-9; Ps 126; Hbr 5, 1-6; Mk 10, 46b-52. Ostatnia niedziela października to szansa na podziękowanie Bogu za Jego obecność we wspólnocie Kościoła i kościołach, które są miejscem zbierania się ludu Boga na modlitwie, słuchaniu Słowa i udzielaniu sakramentów.

Iz 53, 10-11; Ps 33; Hbr 4, 14-16; Mk 10, 35-45. Ostatnimi czasy ludzie „walą“ do kin drzwiami i oknami. Chodzi oczywiście o film „Kler“. Nie było tylu ludzi w kinie, kiedy grano „Bóg nie umarł“ czy „Sprawę Chrystusa“.

Hbr 4, 12-13; Mk 10, 17-30
Kościół zaprasza nas dzisiaj do przejścia konkretnej drogi ze Słowem, zanim zatrzymamy się na Ewangelii, by obserwować spotkanie Jezusa i bogatego człowieka.

Hbr 2, 9-11; Mk 10, 2-16
Jakiś czas temu zobaczyłem taki sobie obrazek: Pan Jezus siedzi wśród apostołów i kieruje do nich słowa: „Tylko słuchać uważnie, chłopaki, żeby później nie było czterech różnych wersji”!

Mk 9, 38-43.45.47-48
To nie takie trudne poczuć się wyjątkowo, gdy jestem częścią elitarnej wspólnoty apostolskiej. Skuteczność głoszenia potwierdzonego cudami daje poczucie wyjątkowości, tym bardziej, że o Jezusie „się mówi”.

Jk 3, 16-4,3; Mk 9, 30-3
Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi.

Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę.

Czy posłuszeństwo tradycji jest złe? Tradycyjne wartości pielęgnowane z pokolenia na pokolenie, odwieczne fundamentalne zasady, które trzymają w karbach rzeczywistość, zwyczaje określające współistnienie w rodzinie i społeczeństwie…