Słowo Boże

Iz 43, 16-21; Ps 126; Flp 3, 8-14; J 8, 1-11. Jak to właściwie jest z tym z grzechem? Jest czy go nie ma? Coraz częściej przecież słyszymy na początku Mszy Świętej, że mamy przeprosić Pana Boga za swoje „błędy i słabości”. A co z grzechem?

Joz 5, 9a.10-12; Ps 34; 2 Kor 5, 17-21; Łk 15, 1-3.11-32 Przypowieść o synu marnotrawnym uchodzi za jeden z najpiękniejszych tekstów ukazujących miłość Boga. Pan Jezus opowiada tę przypowieść, widząc, jak faryzeusze i uczeni w Piśmie, zaczynają szemrać:

Wj 3, 1-8a.13-15; Ps 103; 1 Kor 10, 1-6.10-12; Łk 13, 1-9 „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia, albo z ostu figi?

Pwt 26, 4-10; Ps 91; Rz 10, 8-13; Łk 4, 1-13. Rozpoczęliśmy Wielki Post i od razu mocne uderzenie. Abyśmy czasem sobie nie pomyśleli, że będzie lekko, to Kościół daje nam fragment Ewangelii według św. Łukasza o kuszeniu Pana Jezusa (4, 1-13). Jak to z tym szatanem właściwie jest? 

Syr 27, 4-7; Ps 92; 1 Kor 15, 54b-58; Łk 6, 39-45 „Czy może niewidomy prowadzić niewidomego?” (Łk 6, 39). W życiu człowieka pozbawionego zmysłu wzroku panuje głęboka ciemność. Człowiek niewidomy to człowiek niewidzący. Wolę to drugie określenie, gdyż lepiej oddaje istotę tego co stanowi nie-widzenie. Trudno wymagać od niewidzącego, aby wytyczał sobie dalekie trasy, jeżeli nie jest w stanie pokonać kilku metrów bez pomocy drugiej osoby.

1 Sm 26, 2.7-9.12-13.22-23; Ps 103; 1 Kor 15, 45-49; Łk 6, 27-38 Jeśli miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to należy się wam wdzięczność? Przecież i grzesznicy okazują miłość tym, którzy ich miłują.

Jr 17, 5-8; Ps 1; 1 Kor 15, 12.16-20; Łk 6, 17.20-26. Lektura dzisiejszej Ewangelii na pewno otwiera nam w pamięci tekst zredagowany przez św. Mateusza, który sytuuje wielką mowę Jezusa na początku działalności i rozpoczyna ją dziewięcioma błogosławieństwami. 

Iz 6, 1-2a.3-8; Ps 138; 1 Kor 15, 1-11; Łk 5, 1-11. Pismo Święte ukazując nam wielkość i wspaniałość Boga, Jego potęgę i wszechmoc, jednocześnie pokazuje postawy ludzi wobec Boga.

Przed tygodniem św. Łukasz zaprosił nas, byśmy zatrzymali się z Jezusem w Jego rodzinnym mieście. Po doświadczeniu miłości Ojca podczas chrztu w Jordanie i po spotkaniu twarzą w twarz z demonami na pustyni.

Żydzi mając świadomość tego, kim są (narodem wybranym przez Boga), starali się wyrazić to (nie bez Bożego natchnienia) jakimiś słowami. Jednym z tych słów było słowo „qahal”, które pochodzi od słowa „qol”, czyli „głos”.

Iz 40, 1-5. 9-11; Ps 104; Tt 2, 11-14; 3, 4-7; Łk 3, 15-16.21-22 „Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest” (Łk 3, 21). Zdajemy sobie oczywiście sprawę, z tego, że ten „chrzest”, udzielany przez św. Jana Chrzciciela, nie jest tym samym chrztem, którego udziela się dzisiaj w Kościele.

Iz 60, 1-6; Ps 72; Ef 3, 2-3a.5-6; Mt 2, 1-12. „Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon»” (Mt 2, 1-2).

Lb 11, 25-29; Ps 19; Jk 5, 1-6; Mk 9, 38-43.45.47-48. „Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon»” (Mt 2, 1-2).

Mi 5, 1-4a; Ps 80; Hbr 10, 5-10; Łk 1, 39-45. Ostatnia niedziela Adwentu w centrum liturgii stawia sprawę dialogu – rok temu byliśmy świadkami rozmowy anioła z młodą, nikomu nieznaną dziewczyną w osadzie cieszącej się raczej złą opinią...

 So 3, 14–17; Ps: Iz 12; Flp 4, 4–7; Łk 3, 10–18. „Radujcie się zawsze w Panu, raz jeszcze powiadam: radujcie się! Pan jest blisko” - tymi słowami z Listu św. Pawła do Filipian (Flp 4, 4-5) rozpoczęłaby się dzisiejsza Msza Święta, gdyby nie było śpiewu na wejście.

Ba 5, 1-9; Ps 126; Flp 1, 4-6.8-11; Łk 3, 1-6 Skoro wołanie Jana Chrzciciela było rzeczywiście głosem samego Boga, który krzyczy widząc pustynię serc zamiast tętniących życiem i pełnych mocy dzieci Przymierza, warto usłyszeć je jeszcze raz.

Dn 7, 13-14; Ps 93; Ap 1, 5-8; J 18, 33b-37. Warto się w dzisiejszej Ewangelii cofnąć o kilka wersetów i stanąć w tłumie zacietrzewionych Judejczyków, którzy wołają do Piłata „Gdyby On nie był złoczyńcą, nie wydalibyśmy Go tobie” (J 18, 30). To, co do tej pory robił Jezus, nagle staje się powodem oskarżeń i morderczej żądzy ostatecznego zamknięcia ust człowiekowi znanemu z łagodności, bezkompromisowości i miłosierdzia.

Dn 12, 1-3; Ps 16; Hbr 10, 11-14.18; Mk 13, 24-32. Ani się nie obejrzeliśmy jak znowu zbliżamy się do końca roku kościelnego. Już za tydzień usłyszymy słowa Jezusa: „Tak, jestem królem” (J 18, 37), bo przecież Chrystus jest Królem Wszechświata i do Niego wszystko zdąża.

1 Krl 17, 10-16; Ps 146; Hbr 9, 24-28; Mk 12, 38-44 - Dwa bieguny dzisiejszej liturgii Słowa to bogactwo i szczęście. Słowa pozornie bardzo ze sobą związane, bo komu z nas nie przemknęła choć raz w życiu myśl, że „gdybym miał ***, to wreszcie mógłbym spokojnie odetchnąć.

Pwt 6, 2-6; Ps 18; Hbr 7, 23-28; Mk 12, 28b-34 - „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję” (Pwt 6, 4-6).