Słowo Boże na kazdy dzień (6 - 12 grudnia)

II Niedziela Adwentu 6 grudnia
Iz 40, 1-5.9-11; Ps 85; 2 P 3, 8-14; Mk 1, 1-8
Poniedziałek, 7 grudnia
Iz 35, 1-10; Ps 85; Łk 5, 17-26
Wtorek, 8 grudnia
Rdz 3, 9-15; Ps 98; Ef 1, 3-6.11-12; Łk 1, 26-38
Środa, 9 grudnia
Iz 40, 25-31; Ps 103; Mt 11, 28-30
Czwartek, 10 grudnia
Iz 41, 13-20; Ps 145; Mt 11, 11-15
Piątek, 11 grudnia
Iz 48, 17-19; Ps 1; Mt 11, 16-19
Sobota, 12 grudnia
Syr 48, 1-4.9-11; Ps 80; Mt 17, 10-13

Z Księgi proroka Izajasza
«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy».
Głos się rozlega: «drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i pagórki obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały».
Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «oto wasz Bóg! Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie jak pasterz pasie on swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie».

Z Księgi Psalmów

Będę słuchał tego, co Pan Bóg mówi:
oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom.
Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy Mu cześć oddają,
i chwała zamieszka w naszej ziemi.

Łaska i wierność spotkają się z sobą,
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie,
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.

Pan sam szczęściem obdarzy,
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim,
a śladami Jego kroków zbawienie.

Z Drugiego Listu Świętego Piotra Apostoła

Niech dla was, umiłowani, nie będzie tajne to jedno, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy - jak niektórzy są przekonani, że Pan zwleka - ale on jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich chce doprowadzić do nawrócenia. Jak złodziej zaś przyjdzie dzień Pański, w którym niebo z szumem przeminie, gwiazdy się w ogniu rozsypią, a ziemia i dzieła na niej zostaną odnalezione.
Skoro to wszystko w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakimi winniście być wy w świętym postępowaniu i pobożności, gdy oczekujecie i staracie się przyśpieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo, płonąc, pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość.
Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby on was znalazł bez plamy i skazy - w pokoju.

Z Ewangelii według Świętego Marka

Prostujcie ścieżki dla Pana
Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jak jest napisane u proroka Izajasza: «oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki», wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy.
Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. i tak głosił: «idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, on zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».

Komentarz do Ewangelii

Głos się rozlega...
„Głos się rozlega: «Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją wszelkie ciało zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały»” (Iz 40, 3-5). Kiedy uważnie i systematycznie czytamy Pismo Święte, to bez trudu zauważymy, że stanowi ono całość, gdzie jedno wypływa z drugiego lub to drugie tłumaczy to, co pierwsze. Dotyczy to przede wszystkim związku Starego i Nowego Testamentu. Bóg wie, co robi; On nad wszystkim panuje. Tym bardziej więc panował nad powstawaniem Biblii, której On jest zasadniczym autorem. I dlatego cytowany na początku fragment z Księgi proroka Izajasza znalazł swoje dopełnienie i wyjaśnienie w Ewangelii według Świętego Marka: „Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jak jest napisane u proroka Izajasza: «Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki», wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów” (1, 1-4).
W Biblii nic nie jest dziełem przypadku, tak jak świat nie powstał z przypadku, lecz jest owocem zamysłu Pana Boga. Również Biblia jest owocem zamysłu Boga, więc wszystko ma w niej sens i prowadzi do Boga, który jest „początkiem i końcem”. To, że my nie zawsze widzimy ten sens, ten związek między Starym a Nowym Testamentem, nie oznacza, że Pismo Święte jest bez sensu. Pan Bóg naprawdę wie, co robi. Chodzi więc o to, abyśmy się otworzyli na głos Boga i głos tych, których On posyła – proroków. Stąd też „Ciągnęła do (Jana Chrzciciela) cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy” (Mk 1, 5). Bóg woła (osobiście lub przez proroków) w określonym celu: wszystko postawić na Niego i pozbyć się tego wszystkiego, co od Niego oddziela (grzech, rzeczy materialne, złe relacje z ludźmi, itd.). Prorocy jednak znają swoje miejsce (to jest pokora) i dlatego zawsze prostują myślenie tych, którzy ich słuchają, aby nie przypisywali prorokom nie wiadomo czego: „Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, on zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym” (Mk 1, 7-8). I dzisiaj nie brakuje w Kościele proroków.
Dla mnie takim prorokiem był zmarły w minioną niedzielę (I niedzielę Adwentu) ks. Bogdan Poniży, człowiek zakochany w Piśmie Świętym zwłaszcza w Księdze Mądrości. Poczytuję sobie za zaszczyt to, że był promotorem mojej pracy magisterskiej. Miał niesamowity dar przekładania słów Biblii na obrazy z naszego codziennego życia; był wręcz uosobieniem dobroci, która nikogo nie chce skrzywdzić. Zawsze powtarzałem, że „z butami pójdzie do nieba”. Prorocy są pośród nas, ich głos (a właściwie głos Boga) ciągle się rozlega.

Ks. Tomasz Kaczmarek