Beletrystyka

Mateusz odłożył telefon i energicznie zabrał się za zmianę koła. Jednak ku jego coraz większej rozpaczy okazało się, że koło zapasowe, które woził w samochodzie, a które jak do tej pory nigdy nie było mu potrzebne, niestety nie pasowało.

Mateusz bardzo lubił celebracje liturgiczne Triduum Paschalnego i ciężko mu teraz było pogodzić się z faktem, że pracuje z trzema wikariuszami, no i trzeba było się podzielić.

Niby Wielki Post trwa czterdzieści dni i to jest naprawdę kawał czasu, zwłaszcza jeśli człowiek podejmuje postanowienie, czy wyrzeczenie to wydaje się, że nie ma on końca.

Mateusz nie czuł się oczywiście zupełnie wolny od jakichkolwiek lęków, paru rzeczy się bał. Przede wszystkim, choć mocno wierzył w Boże miłosierdzie, to jednak nie mógł się nie bać choćby o swój osobisty przyszły los wieczny, był grzesznikiem i czasem musiał wobec siebie samego użyć ostatecznych środk&oacut

- No to jaki jest plan „C”? - zapytał Mateusz.- Sam byś mógł coś wymyślić, w końcu to ty zawaliłeś nam urlop organizując wycieczkę w połowie tygodnia... - odpowiedział zgryźliwie Maciej, ale z wyrazu jego twarzy można było wywnioskować, że składa w myślach ostatnie puzzle. Rzeczywiście, po kilkudziesięciu ko

- Nie ukrywam, że trochę jestem na ciebie wkurzony ? powiedział Maciej, który zupełnie niespodziewanie pojawił się u Mateusza niespełna dwie godziny po tym, jak ten zakomunikował mu, że jednak nie pojadą razem na tygodniowy wypoczynek w drugim tygodniu ferii.

- Moim zdaniem trochę żeś, proboszcz, przegiął z tymi wycieczkami za darmo ? Daniel jak zawsze nie owijał niczego w bawełnę. - Przecież teraz jest 500+ i chyba nie ma takich rodzin, które by sobie nie mogły pozwolić, żeby wysłać jednego dzieciaka, czy nawet dwóch, na wycieczkę podczas ferii szkolnych.

To było ostatnie mieszkanie, a właściwie dom, który zostało mu na trasie tegorocznej kolędy. Mateusz zmierzał w kierunku drzwi z wielkim animuszem i werwą. Przypomniały mu się czasy pieszych pielgrzymek i owego entuzjazmu, który pojawiał się kiedy miejsce noclegu było już w zasięgu wzroku...

Mateusz przeglądał kartotekę parafialną i próbował ustalić program wizyty duszpasterskiej, czyli kolędy. Złapał się na tym, że choć już niemal pół roku jest tutaj proboszczem, to tak naprawdę nie zna jeszcze struktury doszedł do wniosku, że parafia ma właściwie trzy nieco odmienne od siebie sektory.

Spotkania opłatkowe czy też wigilijne spadły na Mateusza jak grom z jasnego nieba. W Strzywążu, jego poprzedniej parafii, udało mu się po kilku latach wypracować właściwe podejście zarówno wśród parafian, jak i pośród nielicznych w niewielkiej wsi instytucji...

Na spotkanie rekolekcyjne tylko dla mężczyzn przybyło całkiem sporo panów i to w różnym wiek-u, a nawet - co szczególnie Mateusza ucieszyło - kilku, a może kilkunastu ojców z dorastającymi bądź dorosłymi synami.

- Wiesz proboszcz co? Właśnie się dowiedziałem, dlaczego proboszczowie zwykle wstają o godzinę wcześniej od wikarych - zagaił wikariusz Daniel kiedy całym składem zasiedli przy stole...

- No mów! - powiedział Maciej kiedy już usiedli w fotelach przy kominku. - Dawno u ciebie nie byłem ? odpowiedział Mateusz rozglądając się dookoła, jakby chciał przypomnieć sobie gościnny pokój Macieja, albo sprawdzał co się zmieniło.

Mateusz już się nie mógł doczekać listopada. Przede wszystkim dlatego, że lubił uroczystość Wszystkich Świętych, no i ponieważ teraz miał aż trzech wikariuszy, to na pewno będzie sobie mógł pozwolić na nawiedzenie cmentarza rodzinnego.

Październik przebiegał w rytmie przesuwanych paciorków Różańca i jakkolwiek był to od zawsze jeden z ulubionych miesięcy Mateusza, to jednak w tym pierwszym roku pobytu na nowej parafii, wydawał się być doświadczeniem z Roller Coastera w wesołym miasteczku.

Zaledwie kilka miesięcy w parafii i już tyle ludzkich cierpień Mateusz zaczął odczuwać na swoich barkach. On wiedział, sam to wielokrotnie powtarzał choćby podczas spowiedzi mamom i babciom przerażonym, że ich dzieci i wnuki odeszły od Pana Boga, że to Pan Jezus umarł za nas...

Spotkanie z Radą parafialną było chyba najtrudniejszym,jak dotychczas, doświadczeniem w zapoznawaniu się z nową parafią, a jednocześnie wychodził z niego z największą jasnością w głowie.

Poznawanie nowej parafii stawało się dla Mateusza z jednej strony coraz bardziej ekscytujące, a z drugiej coraz bardziej męczące. Niestety okazywało się coraz częściej, że w parafii miał mnóstwo różnych grup i stowarzyszeń, z których większość była w opłakanym stanie.

Przeprowadzka to zdecydowanie nie był ulubiony temat Mateusza. Choć przeżył ich już kilka, w tym i tę do Włoch i z powrotem, to jednak zawsze kosztowały go one sporo nerwów. Na całe szczęście nie miał właściwie żadnych mebli, a jego mienie ograniczało się do pokaźnej góry książek...

- Trochę nietypowy ten nasz dzisiejszy kapłański czwartek, ale cieszę się, że mogliśmy się wszyscy spotkać zanim jeszcze na dobre rozpoczniemy wspólną pracę w parafii - zagaił Mateusz do swoich trzech wikariuszy, z którymi siedział przy stoliku we włoskiej pizzerii. - To może od razu zamówimy pizze, żeby już na