Beletrystyka

Rekolekcje się skończyły, ale mimo że był specjalny dzień spowiedzi, gdzie miejscowych kapłanów wsparły siły zaciężne z sąsiednich parafii, to w dalszym ciągu nie było dnia, żeby ktoś nie przyszedł z prośbą o spowiedź.

„Chrystus z?yje. On jest nasza? nadzieja?, jest najpie?kniejsza? młodos?cia? tego s?wiata. Wszystko, czego dotknie, staje sie? młode, staje sie? nowe, napełnia sie? z?yciem. Tak wie?c pierwsze słowa, kto?re pragne? skierowac? do kaz?dego z młodych chrzes?cijan, brzmia?: On z?yje i chce, abys? z?ył!

- Chociaż, jak się chwilę zastanowię, to troszeczkę jednak pani o mnie wiedzieć powinna, choć pewnie nie to, czym się pani ze mną przed chwilą podzieliła – zagaił ponownie Mateusz.

Najpierw był telefon z prośbą o informację, kiedy jest czynne biuro parafialne. Potem drugi telefon od tej samej osoby, o której proboszcz przyjmuje w biurze parafialnym.
- Droga pani, chciałbym panią zapewnić i jak mniemam, uspokoić, że bez względu na to, który ksiądz będzie w biurze.

- Nic się proboszcz nie przejmuj – powiedział Daniel, jego najstarszy wikariusz, ale w tonie swojej wypowiedzi wcale nie zabrzmiał uspokajająco, ale jakoś taki zrezygnowany.

- Czy może nam pan powiedzieć, skąd wziął tyle gotówki? - zapytał go urzędnik, kiedy już się znaleźli w zamkniętym pokoju w towarzystwie dwóch rosłych strażników, którzy groźnie mu się przyglądali z dłońmi schowanymi za plecami.

- Widzi ksiądz za jaką idiotkę mnie uważają? - skomentowała wówczas pani Apolonia, już nawet nie płacząc. - Przecież ja doskonale wiem, że jeżeli dzwonię z komórki na jego komórkę, to płacę tak samo, jakby był u siebie w Anglii.

Okazało się, że wcale nie było tak łatwo z panią Apolonią. To znaczy wszystko się powiodło. Kobieta rzeczywiście się ubrała, spakowała swoje rzeczy, a nawet pozwoliła, żeby Mateusz wziął od niej torbę.

Wigilia zbliżała się wielkimi krokami i coraz częściej pojawiało się pytanie, z którym Mateusz miał zawsze problem, mianowicie: „A gdzie ksiądz proboszcz spędzi Wigilię?”

Za oknem nie przestawał sypać śnieg i w Mateuszu zmagały się ze sobą sprzeczne uczucia. Chłopiec, który w nim był, nie mógł się nacieszyć z zimowej scenerii na Święta Bożego Narodzenia.

Zuzanna siedziała naprzeciwko Mateusza w kancelarii parafialnej, uśmiechała się, ale nie miała najmniejszego zamiaru zacząć rozmowy. Dyskretnie obejrzała ściany kancelarii, regały, dostrzegła wysypujące się z kosza na śmieci papierzyska...

 - Jestem... - Bartek zawiesił głos jakby nagle sam zapomniał, co chciał powiedzieć, albo się tego przestraszył, a Mateuszowi przebiegła przez głowę myśl, że być może kolega z dawnych lat właśnie chce przed nim uczynić coming out i wyznać mu coś na temat swoich preferencji...

Mateusz obudził się około 7.00 i nasłuchiwał przez chwilę, czy Bartek był już na nogach, ale poza dobiegającym zza okien delikatnym szumem przejeżdżających samochodów w mieszkaniu panowała idealna cisza.

- No powiem ci proboszcz, że szału nie ma – powiedział ks. Daniel patrząc na ostateczny wynik swoich obliczeń.
- Tyle to ja sam wiem, w końcu mam oczy i widzę, ale może mi jednak powiesz nieco konkretniej jak wyglądała niedzielna frekwencja – zniecierpliwił się Mateusz.

- A wziął chociaż ksiądz proboszcz pieniądze? - zapytał idący przed nimi Dawid. - Tym razem tak – ponownie uśmiechnął się Mateusz dotykając mimo wszystko koperty w wewnętrznej kieszeni sutanny.

 - Wiesz, gdyby mi się to nie zdarzyło naprawdę, nigdy bym w to nie uwierzył. To są historie typu szczyt głupoty, pamiętasz te idiotyzmy? Za ostatnie pieniądze kupić sobie portfel? Ale mój przypadek jest zdecydowanie gorszy.

Mateusz pożegnał się z Szymonem i wyszedł ze szkoły. W pewnym sensie odczuwał nostalgię, że już nie uczył. Miał takie okresy w swoim życiu kiedy uważał, że właśnie uczenie będzie najważniejszą częścią jego posługi, kochał dzieci i młodzież.

Mateusz nie był szczególnie szczęśliwy spoglądając na nieco pustawy kościół. Spodziewał się zupełnie innej frekwencji na Eucharystii rozpoczynającej nowy rok szkolny. W końcu na terenie parafii było aż pięć szkół.

A jednak się przemógł. I wybrał się do pielgrzymów na trasę, tak jak prosili, z wałówką. Było to wbrew wszelkim jego standardom, które pamiętał z młodości. Wówczas wraz z kolegami mieli swoje zasady.

Ze spotkania z Małgosią i Romkiem, a także ich dziećmi, Mateusz wrócił do swojej codzienności z całą masą przemyśleń, które głównie dotyczyły jego samego. Oczywiście sporo myślał również o sytuacji Małgosi...