Jasna i ta druga strona księży(ca) - odcinek 308

Jasna i ta druga strona księży(ca) - odcinek 308

Odgłosy syren wozów strażackich były coraz bliższe, a atmosfera pośród uczestników ogniska coraz bliższa paniki.
- Jak mógł ksiądz nie zgłosić ogniska na publicznym terenie? - nerwowo upominała Szymona Julia, która była chyba najbardziej ze wszystkich zdenerwowana, choć tak naprawdę chyba już nikt nie był całkowicie spokojny.
- No myślałem, że skoro jesteśmy oddaleni od siedzib ludzkich, no i pośród drzew, to przecież nikt nas nie zobaczy - tłumaczył się ks. Szymon.
- Jak się dowiedzą moi rodzice to mam przerąbane - powiedziała Julia.
- No, ale przecież nic się nie stało - Szymon przyglądał się dziewczynie i domyślił się, że tu chyba nie chodzi tylko o ognisko. - Czy jest coś co powinienem wiedzieć, Julio?
- No dobra, tylko niech się ksiądz nie denerwuje. Nie powiedziałam mamie, że idę na ognisko, tylko że nocuję dzisiaj u Amelki – wyznała dziewczyna.
- Ale co złego jest w ognisku? Przecież spokojnie mogłaś powiedzieć prawdę - zdziwił się Szymon.
- To skomplikowane, proszę księdza... A czy w ognisku jest coś złego, to się okaże już za chwilę - powiedziała Julia wskazując na wjeżdżające polną drogą dwa duże wozy strażackie.
Z pierwszego z nich wyskoczył mężczyzna w pełnym rynsztunku bojowym, gotowy do gaszenia pożaru i groźnym wzrokiem przyglądał się sporej grupie młodzieży zbitej w całkiem niewielką grupę próbującą ukryć się za plecami ks. Szymona, co jednak było dość trudne z racji na frekwencję bardzo wysoką. Ognisko paliło się równym płomieniem, drewniane pieńki gotowe do podsycenia ognia były ustawione pięć metrów dalej, a na srebrnych aluminiowych jednorazowych tackach piętrzyły się ponacinane, gotowe do usmażenia kiełbaski.
- Kto jest odpowiedzialny za to nielegalne zgromadzenie? - zapytał strażak zatrzymując wzrok na Julii.
- Ja nie! - żachnęła się dziewczyna próbując jeszcze bardziej schować się za plecami
księdza Szymona.
- Ja jestem odpowiedzialny za to ognisko - powiedział Szymon robiąc krok do przodu.
- To dlaczego kiełbaski jeszcze nie usmażone? - zapytał niespodziewanie strażak, a pośród młodzieży dał się słyszeć szmer zdziwienia.
- Ponieważ panie starszy ogniomistrzu najpierw ma być szkolenie strażackie, a potem kiełbaski – odpowiedział... proboszcz Mateusz, który wyskoczył z drugiego wozu strażackiego.
- No to zaczynamy z tym szkoleniem - uśmiechnął się strażak, z wozów wyskoczyli pozostali strażacy i zaczęli przygotowywać sprzęt gaśniczy, podczas gdy cała młodzież tłumnie ruszyła w kierunku Mateusza już z uśmiechami, ale jeszcze lekko zszokowani.
- Ale nas proboszcz wystraszył! Tak się nie robi! - Julia wydawała się najbardziej szczęśliwa z obrotu sytuacji, chociaż kątem oka obserwowała Szymona, czy nawiąże jakoś do ich poprzedniej rozmowy, ale Szymon wydawał się być w innym świecie. Był naprawdę uradowany, że tak kapitalnie udała im się przygotowana z proboszczem mała „prowokacja”, która miała dodać uroku ich wakacyjnemu ognisku. I teraz z chłopakami ochoczo rozwijali i zwijali węże gaśnicze, a i dziewczynom strażacy nie odpuszczali. Szczerze mówiąc to strażacy znacznie chętniej instruowali dziewczyny, no i nie obyło się bez oblania kilku z nich dość solidnie wodą, na co Szymon był oczywiście przygotowany z ręcznikami i zapasowymi koszulkami.
Zabawa rozwijała się w najlepsze. Po skończeniu szkolenia, strażacy zjedli smażone kiełbasy z chlebem i kiszonymi ogórkami, po czym pożegnali się z młodzieżą i odjechali samochodami, tym razem już bez syren, ponieważ było grubo po 22.00. Młodzież razem z księżmi pozostała przy ognisku śpiewając przy gitarze piosenki religijne i nie tylko, bo nastrój był dobry do starych rockowych ballad, które wszyscy umieli na pamięć.
W pewnym momencie ponownie dał się słyszeć krótki ostrzegawczy sygnał syreny. Wszyscy zwrócili się w tym kierunku i ujrzeli... radiowóz policyjny, który musiał po cichu podjechać pod samą polanę i na samym końcu dał znak swojej obecności krótkim sygnałem syreny. Oczywiście tym razem nikt nie miał zamiaru dać się nabrać i kiedy jeden z policjantów wysiadł z radiowozu i zbliżył się do ogniska, nawet nikt nie wstał.
- A pan policjant to pewnie kolega księdza proboszcza - krzyknął Mikołaj, a wszyscy wybuchnęli śmiechem.
- Słucham? - policjant miał bardzo poważną minę. - Młody człowieku możesz tu podejść?
Mikołaj nerwowo rozejrzał się dookoła szukając twarzy ks. Mateusza, a gdy ją odnalazł i zobaczył na niej zaniepokojenie i przestraszył się jeszcze bardziej.
- Przepraszam, panie władzo, ale mamy tutaj ognisko i wcześniej przyjechała straż pożarna, a teraz panowie i myślałem, że to wszystko jest ustawione, żeby nas nastraszyć - tłumaczył się Mikołaj, który się zorientował, że tym razem to nie była ustawka.
- Masz jakąś legitymację? - zapytał policjant i w tym momencie również pozostali uczestnicy ogniska zaczęli szukać po kieszeniach, ale znakomita większość nie miała przy sobie żadnego dokumentu tożsamości.
- Nie mam przy sobie legitymacji - odpowiedział Mikołaj.
- Czyli będziemy musieli sprawdzić tożsamość na posterunku - zawyrokował policjant. - Czy ktoś jeszcze nie ma legitymacji?
W odpowiedzi las rąk uniósł się do góry.
- Aż tylu do radiowozu się nie zmieści, więc chyba będziemy musieli eskortować was pieszo... - powiedział policjant marszcząc brwi, jakby sobie wyobrażał ten konwój. - Chyba że...
- Chyba że co? - z nadzieją uczepił się tej opcji Mikołaj.
- Chyba że ks. Szymon zna was osobiście i zaręczy za każdego - zaśmiał się policjant i tym razem młodzież ruszyła na ks. Szymona i zasypała go kuksańcami.
- Rany, ale jazda, brakuje tylko, żeby moja matula tu przyjechała - westchnęła Julia.
- Albo Marsjanie - krzyknął Kuba.
- Bądźcie gotowi na wszystko - uśmiechnął się Mateusz, który szczerze mówiąc o policjancie nic nie wiedział, bo to była inicjatywa Szymona. - Ja się zabiorę z panami policjantami, a wy postarajcie się nikomu nie dać się przestraszyć i pamiętajcie, żeby posprzątać teren zanim się rozejdziecie - dodał Mateusz, który chciał pozostawić Szymona, aby mógł w pełni „skonsumować” sukces najlepszego ogniska ever.
- Chyba już nie masz żadnych innych niespodzianek? - powiedział jeszcze do uśmiechniętego Szymona, ściskając mu dłoń na pożegnanie.
- Tego się nie mówi - odpowiedział Szymon.
- I bardzo dziękuję, ks. proboszczu. Co dwie głowy to nie jedna.
- Nie ma za co, no i teraz wszystko na twojej głowie - odpowiedział Mateusz i wsiadł do radiowozu. - Bardzo panom dziękuję za podwózkę – zwrócił się do policjantów.
- Nie ma sprawy. I tak musimy patrolować teren - odpowiedział kierowca.
- A skąd panowie znacie księdza Szymona? - zapytał Mateusz.
- A to już kupę lat - odparł policjant siedzący w fotelu pasażera. - Razem z żoną należymy do Domowego Kościoła i przez kilka lat ks. Szymon był naszym opiekunem. Poprosił, żeby mu trochę urozmaicić ognisko, więc chętnie przyjechaliśmy.
- Kolega jest u nas specjalistą od obstawiania wszystkich imprez kościelnych - zaśmiał się kierowca. - Ale takie „zadanie” mieliśmy po raz pierwszy.
- Dzisiaj się trzeba nieźle nagimnastykować, żeby zrobić coś atrakcyjnego dla młodzieży - skwitował Mateusz.
***
Kolejnego ranka postanowił wyjść do spożywczaka i kupić jakiś jogurt na śniadanie. Wziął z półki dwa o smaku waniliowym i ustawił się w kolejce do kasy. Chcąc nie chcąc musiał usłyszeć rozmowę dwóch pań stojących przed nim.
- No mogę się pani przysiąc – mówiła jedna z nich.
- Ale naszego proboszcza? - nie dowierzała ta druga.
- Kochana, przecież wiesz, że ja się plotkami nie zajmuję, ale na własne oczy widziałam, jak go wyprowadzali z radiowozu.
- W kajdankach? - zapytała z drżeniem w głosie ta druga.
- No, tu głowy sobie nie dam uciąć, ale możliwe - odpowiedziała pierwsza.
- Ano biorą się za nich, biorą. I dobrze! Ale zaraz, jak go wyprowadzali z radiowozu przed plebanią, to przecież go nie zabrali, tak? - odezwało się logiczne myślenie.
- No... tego to już nie wiem. Bo ja wolę nie wiedzieć. Więc co tam było dalej nie wiem. Może był tylko, żeby pieniądze na kaucję wziąć? Nie wiem, kochana, nie wiem...