Biblia

Wszystko zaczęło się od spojrzenia, które Izraelici skierowali w stronę Egipcjan. Tym samym przestali patrzeć w kierunku ziemi obiecanej im przez Boga. Stracili ją z pola widzenia. Nie spoglądali także ku niebu, w stronę Boga. Od tego momentu zaczęli widzieć jedynie uzbrojonych żołnierzy.

Po tej nocy wszystko wydawało się być oczywistym. Egipt stał się przeszłością, zamkniętym rozdziałem. Jego budowle i mieszkańcy pozostały za plecami maszerujących Hebrajczyków.

Noc nazywana potem nocą Paschy przyniosła Izraelitom to, o czym śnili od pokoleń - spełnienie obietnic Boga. Tym razem jednak nie było to już tylko marzenie. Ruszali przecież w stronę ziemi, którą Pan obiecał Abrahamowi.

Poszczególne znaki czynione przez Mojżesza na rozkaz Boga miały wskazywać na niezwykłą moc Boga. Spadały one na Egipt, jak krople na skałę. Upadek każdej z nich z osobna wydaje się w żaden sposób nie zaznaczać na twardym kamieniu...

Jak daleko może sięgać zaślepienie człowieka? Jak głęboko może być osadzona w jego sercu pycha? Kolejne doświadczenia jakie spotykały faraona i Egipt odsłaniają niezgłębione obszary ludzkiego buntu względem Boga i Jego woli.

Boże wezwanie skierowane do faraona i znak jakiego dokonał Mojżesz pozostały bez echa. Faraon pozostał nieczuły i obojętny na słowa Boga. Jego serca nie poruszyła nawet trudna sytuacja ludu Egiptu, który był zmuszony szukać wody by zaspokoić swe pragnienie, gdyż woda Nilu nie nadawała się do picia. Nie mniej spotkanie Mojżesz

Misja, jaką Mojżesz otrzymał od Boga, przypomniała mu o jego pochodzeniu. Po raz kolejny musiał odpowiedzieć sobie na pytanie, kim jest. Wcześniej znaczna część jego życia upłynęła na dworze egipskim.

Mówi się, że grzeczne dziewczynki idą do nieba, a niegrzeczne tam, gdzie chcą. A jednak niebo jest także (a może przede wszystkim?) dla niegrzecznych dziewczynek. Kard. Tagle pisał, iż do nieba dostają się nie ludzie dobrzy, ale zbawieni.

Na drodze dzieła zbawienia, jakiego Bóg pragnął dokonać poprzez Mojżesza pojawiła się kolejna kobieta. Tym razem była to córka faraona. Przyszła nad rzekę w towarzystwie swoich służących. Chciała się wykąpać.

W jednym z listów do siedmiu Kościołów, których autorem jest sam Jezus, a które znajdziemy na początku Apokalipsy Świętego Jana, przeczytamy taką pretensję: „mam tobie za złe, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości” (Ap 2, 4). Mówiąc „pierwotna miłość” Jezus ma na myśli

Na Stację Kongresową 14 maja, do Pleszewa zostały zaproszone dekanaty: pleszewski, czermiński, gołuchowski i stawiszyński.

Duch Święty posługuje się natchnionym słowem Pisma Świętego, aby pomóc nam zrozumieć codzienne problemy w świetle mądrości Bożej. Księgi biblijne co prawda powstawały na przestrzeni wielu wieków w różnych społeczeństwach i okolicznościach, ale natura ludzka nie zmienia się.

Noc Abrahama, jedno z najgorszych doświadczeń w wierze: ?Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jaki ci wskażę?. Co patriarcha na to? Jaki dramat rozgrywa się w jego duszy?

Dzieło Biblijne im. Jana Pawła II. Józef Egipski

Odpowiedź na pytanie o odpowiedzialność za śmierć Jezusa wydaje się prosta i oczywista. Skazanie Jezusa jawi się nam jako konsekwencja uprzedzeń i nienawiści ze strony przywódców żydowskich, cynizmu i słabości ze strony Piłata oraz agresji i prymitywizmu ze strony podburzonego tłumu.

Spotkanie z faraonem całkowicie odmieniło los Józefa. Egipski władca docenił jego mądrość, która pozwoliła mu zrozumieć sen faraona oraz roztropność, dzięki której Józef wskazał sposób, w jaki można zaradzić nadchodzącemu nieszczęściu.

Los Egiptu leżał w rękach faraona. On gwarantował porządek i stabilność państwa. Lud widział w nim boga. Jego władza nie miała granic. Skupiał w swym ręku siłę i bogactwo. W jednej chwili mógł zadecydować o ludzkim losie. Potrafił skazać na śmierć, jak i darować karę.

?Więcej szczęścia jest w dawaniu, niż w braniu? - te słowa Jezusa przytacza Święty Paweł w Dziejach Apostolskich. Jeszcze więcej radości jest w bezinteresownym dzieleniu się posiadanym dobrem, choćby było niewielkie i wydawało się niezbywalne.

Po pochowaniu Racheli Jakub wyruszył w dalszą drogę. Nie zatrzymał się, by zamieszkać w okolicy, gdzie złożył do ziemi tę, którą najbardziej kochał w swoim życiu. Jego dalsza wędrówka była znakiem przyjęcia woli Boga kształtującej jego życie.