Biblia

Korach zarzucił Mojżeszowi oszustwo. Twierdził, iż okłamał Izraelitów roztaczając przed nimi piękny obraz Ziemi Obiecanej, a tymczasem wyprowadził ich na bezdroża pustyni. Mówił, że Mojżesz był nie tylko oszustem, ale i człowiekiem żądnym władzy.

Mojżesz swym wstawiennictwem ocalił lud Izraela. Niemniej bunt, jaki zrodził się pośród tego ludu nie pozostał bez konsekwencji. Niedowierzanie Bogu, wpierw zrodziło sprzeciw wobec Jego poleceń, a następnie strach przed nieprzyjaciółmi. On zaś w umysłach ludzi wybudował mury potężniejsze niż te, które posiadały

Pobyt u stóp Synaju był dla Izraelitów czasem przygotowania. I nie dotyczyło ono jedynie drogi, jaką będą mieli dalej przebyć, ale całego życia, jaki przyjdzie temu narodowi prowadzić w ziemi, którą otrzymają od Boga.

Odstępstwo Hebrajczyków pokazało, jak daleko ich serce przylgnęło do ziemi niewoli i jej obyczajów. Dlatego Izrael poniósł na swych barkach brzemię swego postępowania. Była nim śmierć. Przyszła w dziwny i mało zrozumiały sposób.

Adresatem trzeciego listu Apokalipsy jest Kościół w Pergamonie. Chrystus przedstawia się jemu jako „Ten, który trzyma ostry miecz obosieczny” (Ap 2,12) - symbol mocy i skuteczności Jego Słowa. Miecz słowa Bożego dla Kościoła do pokonywania zła i radykalnego oddzielania prawdy od fałszu.

Bóg na szczycie Synaju zawarł przymierze z ludem Izraela. Wybrał tych, którzy jeszcze niedawno byli spętani więzami niewoli egipskiej, by uczynić z nich swój lud. Obiecał, że będzie ich Bogiem.

Czas poświęcony przez Hebrajczyków na przygotowanie zaowocował spotkaniem z Bogiem. On, choć niewidzialny dla ludzkich oczu, wskazał na siebie poprzez znaki. Grzmoty, błyskawice, gęsty obłok zwiastowały Jego obecność.

W Księdze Apokalipsy znajdujemy listy, które Jezus Chrystus kieruje przez św. Jana do siedmiu Kościołów w Azji Mniejszej: do Efezu, Smyrny, Pergamonu, Tiatyry, Sard, Filadelfii i Laodycei (por. Ap 2-3).

Po spotkaniu z Bogiem na szczycie Synaju przed Mojżeszem stało kolejne zadanie. Teraz należało przygotować lud Izraela, by przyjął wszystko to, czym Bóg chce go obdarować. Spotkanie z ludem Mojżesz rozpoczął od zwołania starszyzny. To oni z Mojżeszem brali na siebie odpowiedzialność za całą społeczność.

Kolejne dni, jakie przeżywał Izrael, wypełniał marsz przez pustynię. Półwysep Synajski znów odsłaniał przed nimi nowe oblicze. Droga wiodła pośród skał. Z każdą chwilą stawały się one coraz wyższe. Chwilami zdawały się przykrywać błękit nieba. Granitowe góry przytłaczały ich. Tworzyły mur o zmiennej barwie od czerwieni do szarości. Wreszcie droga, jaką szli pod wodzą Mojżesza, doprowadziła ich do najwyższego wzniesienia.

Od chwili wyjścia Izraelitów z Egiptu mijały kolejne dni, tygodnie i miesiące. Pobyt w ziemi niewoli stawał się coraz dalszą przeszłością. Hebrajczycy stanowili ludem przemierzający bezdroża pustyni. Jednak ich celem nie była wędrówka sama w sobie, podobna do wędrówki nomadów, ludzi nieustannie zmieniających miejsce zamieszkania, przebywających na danym obszarze tak długo jak długo ten zaspokajał ich potrzeby.

Widząc nadchodzącego teścia Mojżesz wyszedł mu naprzeciw. Pamiętał, jak wiele zawdzięczał temu człowiekowi. To on dał mu schronienie, gdy był uciekinierem i wygnańcem. Dostrzegł jego dobroć i zaufał mu mimo, iż Mojżesz był dlań obcym człowiekiem.

Oaza Refidim dała Izraelitom zaspokojenie pragnienia i schronienie, ale nie przyniosła im spokoju. Szybko pojawiło się nowe zagrożenie. Wiązało się ono z ludem Amalekitów. Czy wodzowie tego szczepu obawiali się, że Hebrajczycy mogą zawłaszczyć oazę dla siebie? Być może sądzili, że ten naród, jak inni koczownicy chce zająć należące do nich terytoria.

Kolejne dni Izraelitów prowadziły pustynnym szlakiem. Szli wezwani głosem Boga. Gdyby jednak ktokolwiek postawił im pytanie, dokąd i którędy wędrują, nie byłoby wcale łatwo dać na nie odpowiedź.

Nie jest łatwo przyjąć wykluczenie, czy odłączenie. Od tego jednak wszystko się zaczęło. Na początku było oddzielenie.

Każdego poranka Izraelici wychodzili przed swe namioty, aby zbierać pożywienie. Z daleka wyglądało ono jak rosa pojawiająca się na ziemi. Przypominało każdemu, iż Bóg przygotował dla nich dar kolejnego dnia, a oni są zaproszeni, by ten dar podjąć.

Pokarm jaki otrzymali Izraelici budził ich zdumienie. I nie chodziło tylko o to, iż nie potrafili sobie w jakikolwiek sposób wytłumaczyć tego, jak się on pojawił. Zaskakujące były również kolejne doświadczenia z nim związane.

Serca Izraelitów wypełniał bunt. Trudności, jakie napotykali podczas swej wędrówki, rodziły w nich opór. Wcześniejsze życie wyznaczane rytmem niewoli egipskiej wydawało się o wiele prostsze. Wszystko było przewidywalne, z góry określone.

Rozwiązanie przyszło szybciej niż Mojżesz się spodziewał. Tym razem Bóg przemówił, nie czekając na jego pytanie. Uczynił tak jak gdyby rozumiał bezradność Mojżesza i przerażenie głodnego ludu.

Ozeasz swoją prorocką karierę rozpoczyna w specyficzny sposób. Bóg mówi mu: „Idź i weź sobie za żonę kobietę nierządną i miej z nią dzieci nierządu, ponieważ kraj przez nierząd odwrócił się od PANA” (Oz 1, 2). Co robi prorok? „Poszedł więc i wziął za żonę Gomer, córkę Dibla