Biblia

Bakchides prowadząc osobiście swe wojska w pościgu za Szymonem udał się na drugą stronę Jordanu. Co skierowało go na wschodnią stronę tej rzeki? 

Żołnierze Bakchidesa precyzyjnie ustawili swoje szyki. Byli niczym doskonale skonstruowana machina wojenna. Według opisu podczas bitwy, w której uczestniczyli, ziemia zadrżała od krzyku walczących.

Słowa żydowskich posłańców przyjęto w Rzymie przychylnie. Doszło do zawarcia traktatu. Postanowiono zapisać go na tablicach wykonanych z brązu i wysłać do Jerozolimy. Jaki był tego efekt?

Obie Księgi Machabejskie opowiadają o zwycięstwie nad Nikanorem i ustanowieniu święta upamiętniającego owo wydarzenie.

Dla mieszkańców Jerozolimy wiernych Bogu najważniejsza nie była klęska Nikanora, ale ocalenie Świątyni. Wierzyli i byli głęboko przekonani, iż dokonało się ono dzięki interwencji Boga. 

Słowa wypowiedziane przez Judę znalazły odzew w sercach i umysłach jego żołnierzy. Przebiegły po nich niczym iskra po ściernisku, wywołując w ich duszach zapał i wolę do walki, napełniając wszystkich męstwem.

Inaczej, niż Nikanor do nadchodzącego starcia podszedł Juda Machabeusz. Kolejne walki sprawiały, że wzrastało jego doświadczenie jako wodza oraz siła jego żołnierzy. 

Faktycznie, jak w dawnych czasach Juda przyjęła uciekających z Państwa Północnego Żydów przed złowrogą potęgą Asyrii, tak teraz jego ziemie schroniły judejskich powstańców.

W sytuacji groźby rozlewu krwi i niepotrzebnej śmierci własnych żołnierzy Nikanor zdecydował się, by pertraktować w celu zawarcia pokoju. 

Morderstwo dokonane na ludziach dobrej woli przez Alkimosa jasno pokazało prawdziwą naturę tego człowieka.

Kolejne zmiany w świecie Lewantu przyniosła ucieczka z Rzymu Demetriusza, syna Seleukosa. Przebywał on w Rzymie jako zakładnik od 176 roku. Dwukrotnie prosił senat o obwołane go królem Syrii. Gdy to nie odniosło skutku w 161 roku, przy pomocy Polibiusza zbiegł z Rzymu. Udało mu się też zgromadzić wokół siebie sporą grupę żołnierzy. Wraz z nimi dotarł do Typolisu. Tam ogłosił się królem.

Propozycja rozejmu wydała się Judejczykom rozsądna. Gwarantowała im wolność religijną i prawo do stanowienia o swym losie. Dlatego przystali na przedłożone im warunki. Rychło jednak okazało się, że słowa o pokoju były czczą obietnicą, a wręcz kłamstwem.

Przedłożona przez uciekinierów z Jerozolimy Antiochowi relacja wywołała zamierzony przez nich efekt: gniew władcy. I choć ten nigdy nie jest dobrym doradcą, to jednak stanął u podstaw decyzji monarchy. Wprawdzie poprzedziła ją narada przyjaciół króla i dowódców jego wojsk, ale jej wynik zdawał się być z góry przesądzony. 

Wspominając walki Machabeuszy autor Pierwszej Księgi Machabejskiej odnosi się do konkretnych okoliczności śmierci Antiocha Epifanesa. Skąd je znał? Odpowiedź może współczesnych czytelników zaskakiwać.

Po przekroczeniu Jordanu Hebrajczycy znaleźli się na równinie położonej nieopodal Bet-Szean. Nieśli w sercach radość zwycięstwa, choć nie przypuszczali, że w Jerozolimie usłyszą o bolesnych wydarzeniach związanych z nieposłuszeństwem ich rodaków.

Mimo sukcesów Judy jego przeciwnik, pogański wódz Tymoteusz nie dał za wygraną. Otrząsnąwszy się z odniesionych klęsk postanowił podjąć walkę. W tym celu zgromadził nowe zastępy wojsk. Jako obozowisko dla swych sił wybrał Rafon.
Tam przygotowywał się do planowanej walki.

Odbudowanie ołtarza i odnowienie Świątyni spotkało się z nieprzychylną reakcją narodów sąsiadujących z Judą. Swój gniew przelały one na Hebrajczyków mieszkających pośród nich. W tej sytuacji Juda wystąpił w obronie rodaków. 

Przygotowania nad odnowieniem i poświęceniem Świątyni zostały zakończone. Po nich nastał bardzo ważny dzień, którego data wpisała się wszystkim w pamięć. Wiązał się on z dziesiątym miesiącem kalendarza hebrajskiego. 

Zwycięstwo powstańców zataczało coraz szersze kręgi. Rozbijali kolejne oddziały wrogów. Zdobywali twierdze, które miały gwarantować najeźdźcom panowanie nad zagrabioną ziemią.

Kolejnym z wodzów pogańskich, z którym przyszło wałczyć Judzie był Nikanor. Na jego postaci i zmagań z nim koncentruje się relacja zawarta w Drugiej Księdze Machabejskiej.