Społeczeństwo

Trochę to zapomniany kraj, trochę zmarginalizowany, a przecież mamy wspólną historię, tę bardzo odległą, jak i tę bardziej współczesną. Trzeba tam pojechać co najmniej na kilka dni, żeby doświadczyć trudnej historii Węgier, piękna tamtejszego Kościoła oraz odkryć to, co żywo pulsuje pod skórą społeczeństwa.

W latach 30. XX wieku polem najdłużej utrzymujących się napięć w stosunkach między rządem RP a Episkopatem były kwestie związane z ustrojem szkolnym, treścią nauczania i modelem wychowawczym.

Wielu ludzi w ogóle nie zdaje sobie sprawy, do jakiego stopnia niejednoznaczny stał się język, którym się posługujemy. W szczególny sposób dotyczy to także debaty o tzw. edukacji seksualnej.

Sytuacja opisana przez autorkę listu zdarza się dzisiaj stosunkowo często: Czy wolno przyjmować sakramenty, jeżeli nie jest się do tego w pełni przekonanym?

Pierwszym celem duszpasterstwa małżonków w kryzysie jest pomaganie im, by szukali rozwiązań zgodnych ze złożoną przed Bogiem przysięgą i by nie wikłali innych osób w grzechy nieczyste.

W ostatnią niedzielę wakacji grupa przedstawicieli rodzin z diecezji kaliskiej wzięła udział w ogólnopolskim proteście przeciwko demoralizującym dzieci i młodzież projektom zmian w przedmiocie wychowanie do życia w rodzinie.

Czasami pojawiają się głosy zwątpienia w sens nauczania religii w szkole. Co zrobić, by młodzi ludzie nie rezygnowali z lekcji religii?

Na uwagę wśród wychowawców działających w XIX wieku zasługuje postać św. Jana Bosko. Wprowadził on do dotychczasowego systemu wychowania istotne wartości, które zdecydowały o nowym stylu pedagogicznego oddziaływania, zwanym powszechnie salezjańskim systemem prewencyjnym.

Modlitwa, opowieści misyjne, koncerty, kolorowe dekoracje, zapach potraw – to wszystko zobaczyłem w różnych miejscach w Warszawie. Przez kilka dni miasto było misyjne.

Zwykle sympozja naukowe wypełnione są treściami hermetycznymi, trudnymi do przyjęcia dla tych, którzy nie są ekspertami albo choćby pasjonatami tematyki. Nasze sympozja jedynie w części potwierdzają tę regułę, ponieważ ich treścią są również świadectwa. Wiadomo: słowa uczą, świadectwa pociągają.

W jednej z parafii do dziś ludzie opowiadają sobie, jak to dawnymi czasy, gdy proboszcz oprócz pracy duszpasterskiej miał jeszcze na głowie gospodarstwo rolne, doszło do niezręcznego, lecz zarazem śmiesznego incydentu.

Udała się sztuka manipulacji Januszowi Przymanowskiemu: nie postrzegamy ani Grigorija, ani pierwszego dowódcy czołgu numer 102 jako obcych.

Stworzenie Muzeum Żołnierzy Wyklętych z punktu widzenia rządu naszego kraju nie jest potrzebne, bardziej potrzebna jest choćby parada równości. To najlepszy dowód na odwrócenie właściwej hierarchii wartości w Ojczyźnie.

Osoby rozwiedzione pozostające w nowych związkach często mają żal do Kościoła, że odmawia im sakramentów i chcą zmieniać prawo ustanowione przez samego Boga. Czy ich roszczenia są uzasadnione? Czy skorzystali z bogactwa Kościoła, by budować swoje małżeństwo sakramentalne?

To chyba najbardziej niedoceniony członek załogi Rudego 102, długo postrzegany jako niegodny zmiennik poległego porucznika Jarosza.

W Światowych Dniach Młodzieży nie sposób się nie zakochać, zwłaszcza jeśli doświadczy się w czasie ich trwania dotknięcia Ducha Świętego. A dotknięcie to przejawia się na nieskończoną ilość sposobów, w tym także w najprawdziwszym, głębokim zakochaniu: w Bogu albo w osobie.

O polskich bohaterach zamordowanych po II wojnie światowej i pochowanych w dołach śmierci na powązkowskiej Łączce w rozmowie z Krzysztofem Szwagrzykiem profesorem DSW i pełnomocnikiem Prezesa IPN ds. poszukiwań miejsc pochówku ofiar terroru komunistycznego.

Uwieść żonę - oto jest zadanie! Nie ten, kto seryjnie wykorzystuje kobiety, ale ten, kto idzie w bój o swoją własną małżonkę jest prawdziwym bohaterem.

Ładowniczy Gustaw Jeleń to najzabawniejszy członek załogi „Rudego” 102, istna beczka śmiechu, skory do żartów, nawet w sytuacjach wyglądających na beznadziejne.

„Światowe Dni Młodzieży są dla dzieci bogatych tatusiów - usłyszałam kiedyś. - Młodych nie stać normalnie na takie wyjazdy. Jeszcze jak są gdzieś blisko, jak w Kolonii chociażby, to pół biedy. Ale na przykład takie Sydney? Marzenie ściętej głowy dla większości”. Czy rzeczywiście?