Słowo Boże

Iz 8, 23b-9, 3; Ps 27; 1 Kor 1, 10-13.17; Mt 4, 12-23 Dwa tygodnie temu byliśmy z Jezusem nad Jordanem, gdzie przyjął On chrzest z rąk Świętego Jana Chrzciciela (Mt 3, 13-17). Tydzień temu wsłuchiwaliśmy się w świadectwo Jana Chrzciciela o Jezusie: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29), „On jest Synem Bożym” (J 1, 34).

49, 3.5-6; Ps 40; 1 Kor 1, 1-3; J 1, 29-34 Pierwsze słowa Jana Chrzciciela o Jezusie nie pozostawiają żadnych wątpliwości – „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29.36). Żydzi słuchający Jana pewnie byli zaskoczeni porównaniem i trudno im było uwierzyć, że człowiek może wejść w rolę baranka paschalnego i oddać swoje życie w zamian za czyjeś grzechy.

Iz 42, 1-4.6-7; Ps 29; Dz 10, 34-38; Mt 3, 13-17  Dzisiejszy fragment Ewangelii zadziwia pokorą (stanięciem w prawdzie) dwóch osób: Jezusa i Jana Chrzciciela. Jezus wie, kim jest; wie, że nie potrzebuje żadnego chrztu od Jana. Przecież Jan głosił: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 2), a Jezus nie musi się nawracać! Ludzie „przyjmowali od Jana chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy” (Mt 3, 6), a Jezus nie miał żadnego grzechu.

Syr 24, 1-2.8-12; Ps 147B; Ef 1, 3-6.15-18; J 1, 1-18 Po raz kolejny słuchamy dziś w liturgii pierwszych wersetów Ewangelii w redakcji św. Jana i, podobnie jak w dzień Narodzenia Pańskiego, również dziś próbuje znaleźć między nami swoje miejsce prawda o tym, że „to Słowo, pełne łaski i prawdy, ciałem się stało i swój namiot postawiło wśród nas” (J 1, 14).

Syr 3, 2-6.12-14; Ps 128; Kol 3, 12-21; Mt 2, 13-15.19-23 „Rodzina w czasach dzisiejszych znajduje się pod wpływem rozległych, głębokich i szybkich przemian społecznych i kulturowych. Wiele rodzin przeżywa ten stan rzeczy, dochowując wierności tym wartościom, które stanowią fundament instytucji rodzinnej. Inne stanęły niepewne i zagubione wobec swych zadań, a nawet niekiedy zwątpiły i niemal zatraciły świadomość ostatecznego znaczenia i prawdy życia małżeńskiego i rodzinnego. Inne jeszcze, na skutek doznawanych niesprawiedliwości, napotykają na przeszkody w korzystaniu ze swoich podstawowych praw” (Jan Paweł II, Adhortacja apostolska o zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym Familiaris Consortio, 22.11.1981).

Iz 7, 10-14; Ps 24; Rz 1, 1-7; Mt 1, 18-24. Dzisiejsza Ewangelia otwiera przed nami tajemnicę jednej z najważniejszych rozmów Boga z człowiekiem, choć człowiek nie wypowiada w niej żadnego słowa. 

Iz 35, 1-6a.10; Ps 146; Jk 5, 7-10; Mt 11, 2-11. Powoli przemierzamy tegoroczny Adwent! Patrzymy jak pali się trzecia już świeca na wieńcu adwentowym. 

Iz 2, 1-5; Ps 122; Rz 13, 11-14; Mt 24, 37-44 Adwent (łacińskie adventus - przyjście), w liturgii rzymskiej okres roku liturgicznego poprzedzający Boże Narodzenie

2 Sm 5, 1-3; Ps 122; Kol 1, 12-20; Łk 23, 35-43. Jestem głęboko przekonany, że dzisiejszą liturgię trzeba czytać od końca, by zrozumieć sens i przyjąć prawdę o królestwie Chrystusa. 

Ml 3, 19-20a; Ps 98; 2 Tes 3, 7-12; Łk 21, 5-19 Zbliżamy się do końca roku liturgicznego (kościelnego). Jest on tak poukładany, że zaczyna się od Adwentu, czyli od czekania na Mesjasza, a kończy się tym, co już jest, ale jeszcze nie w pełni: Jezus Chrystus jest Królem wszechświata.

Słuchamy dziś Ewangelii, w której św. Łukasz przedstawia kolejne sceny narastającego napięcia związanego z osobą Jezusa. Przed chwilą szpiedzy udający sprawiedliwych, których wysłali uczeni w Piśmie i arcykapłani (por. Łk 20,20), dopytywali o kwestię daniny dla cesarza i zamilkli zdumieni odpowiedzią, która wymykała się ich ustalonemu z góry osądowi Jezusa.

Mdr 11, 22-12, 2; Ps 145; 2 Tes 1, 11-2, 2; Łk 19, 1-10 Zacznijmy od fragmentu dzisiejszego pierwszego czytania: „Nad wszystkimi masz litość, bo wszystko w Twej mocy, i oczy zamykasz na grzechy ludzi, by się nawrócili”

Syr 35, 12-14.16-18; Ps 34; 2 Tm 4, 6-9.16-18; Łk 18, 9-14. A gdyby spojrzeć na opowieść o faryzeuszu i celniku z pominięciem pierwszego wersu, w którym Ewangelista rysuje kontekst i dedykację słów Jezusa?

Wj 17, 8-13; Ps 121; 2 Tm 3, 14-4,2; Łk 18, 1-8. ubię zaczynać niedzielną Mszę Świętą słowami, że gromadzimy się wokół Pana Jezusa w pierwszy dzień tygodnia, który uobecnia dzieło stworzenia.

Niezwykle ekscytujące było doświadczenie wodza wojska syryjskiego Naamana (notabene okupanta), gdy wypełnił rzucone od niechcenia polecenie proroka Elizeusza i zanurzył swoje pokryte trądem ciało w wodach Jordanu.

Ha 1, 2-3;2,2-4; Ps 95; 2 Tm 1, 6-8.13-14; Łk 17, 5-10. W naszych parafiach od kilku dni odbywają się nabożeństwa różańcowe. Wielu ludzi bierze do ręki różaniec, aby odmawiać kolejne „Zdrowaś Maryjo...” i rozważać tajemnice radosne, światła, bolesne i chwalebne z życia Jezusa.

Am 6, 1a. 4-7; Ps 146; 1 Tm 6, 11-16; Łk 16, 19-31. Trudno jest przyjąć dzisiejszą Ewangelię ze świadomością, że może w niej chodzić o mnie.

Am 8, 4-7; Ps 113; 1 Tm 2, 1-8; Łk 16, 10-13. Marnotrawny syn wziął przypadającą na niego „część majątku” (Łk 15, 12) i ruszył w świat (Łk 15, 13) z przekonaniem, że teraz dopiero zacznie żyć. 

XXIV Niedziela zwykła 15 września Wj 32, 7-11.13-14; Ps 51
Dzisiejsza liturgia prowadzi nas drogą wymagającą odwagi i zgody na fakt, że nasze myślenie o nawróceniu i miłosierdziu bywa dalekie od prawdy, którą odsłania Słowo Boga. I – szczerze mówiąc – napawa mnie niekłamaną radością, bo słucham dzisiejszych czytań z niedowierzaniem i zaskoczeniem wobec Miłości, która chwieje fundamentami mojego postrzegania życia.

Mdr 9, 13-18b; Ps 90; Flm 9b-10.12-17; Łk 14, 25-33. Każdy, kto chce serio traktować Pana Jezusa, zdaje sobie sprawę z tego, że może to uczynić tylko na Jego zasadach.