Słowo Boże

Jr 20, 10–13; Ps 69; Rz 5, 12–15; Mt 10, 26–33 Odchodząc z tego świata, Pan Jezus powiedział do Apostołów: „Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi“ (Dz 1, 8). Mam nadzieję, że zdajemy sobie sprawę z tego, że te słowa zostały skierowane nie tylko do Apostołów, ale do wszystkich tych, którzy przez chrzest święty stali się i staną się uczniami Mistrza z Nazaretu. 

Komentarz do dzisiejszej Ewangelii można zamknąć w kilku słowach będących sercem tej perykopy: litość - ocena sytuacji - reakcja. Chrystus lituje się nad ludźmi, choć (jak zauważy św. Hilary z Poitiers - IV w. po Chr.) nikt z tłumu nie był prześladowany, ani nie cierpiał z powodu jakiegoś widocznego nieszczęścia.

Wj 34, 4b–6.8–9; Ps: Dn 3; 2 Kor 13, 11–13; J 3, 16–18 Dużo różnych rzeczy dzieje się wokół nas. Epidemia i związane z nią zamieszanie. Zagrożenie suszą i postępująca drożyzna. Filmy panów Sekielskich i Latkowskiego i związane z nimi zamieszanie. Do tego nasze osobiste problemy i grzechy. Jak to mówią: dzieje się!

Dz 2, 1–11; Ps 104; 1 Kor 12, 3b –7.12–13; J 20, 19 –23 Wydaje się, że po tych kilku tygodniach od Wielkanocy już nam z głowy umknęło to przerażenie i paraliż, w którym są pogrążeni Apostołowie po zakończeniu świąt paschalnych.

Kiedy zbliża się Wniebowstąpienie Pana Jezusa, to trochę żałuję, że tę uroczystość przeniesiono na VII Niedzielę Wielkanocną. Kiedy w I Niedzielę Adwentu 2003 roku wprowadzono tę zmianę, to polscy biskupi napisali w liście, że chodzi tu o „dobro duchowe wiernych”.

Wydarzenia ostatnich miesięcy, a może i godzin, przypominają nam, że potrzebujemy nieustannego odnawiania Jezusowego zapewnienia o bliskości i niekończących się dowodów na to, że nie jesteśmy sierotami.

Dz 2, 14a.36–41; Ps 23; 1P 2, 20b–25; J 10, 1–10 Warto zwrócić uwagę na kontekst słów Jezusa, które dziś wypowiada przez liturgię, żeby nie przejść nad nimi obojętnie. Od kilku chwil ludzie przebywający w świątyni próbują znaleźć wytłumaczenie niezwykłego cudu uzdrowienia człowieka niewidomego od urodzenia (por. J 9). 

Dz 2, 14.22b–28; Ps 16; 1 P 1, 17–21; Łk 24, 13–35 "W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej o sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy" (Łk 24, 13).

Dz 2, 42-47; Ps 118; 1 P 1, 3-9; J 20, 19-31 Mocno przykleiła się do Tomasza łatka „niewiary”, choć pierwsze słowa dzisiejszej Ewangelii nie pozostawiają złudzeń – żaden z Apostołów nie spodziewał się zmiany beznadziejnej sytuacji, jaka zapanowała po ukrzyżowaniu Jezusa. Bali się Żydów, bali się spojrzeć na siebie nawzajem, pewnie lękali się też tych wszystkich myśli, które kotłowały się w ich głowach.

Dz 10, 34a.37-43; Ps 118; Kol 3, 1-4 lub 1 Kor 5, 6b-8; J 20, 1-9
„Boże, Ty w dniu dzisiejszym przez Twojego Syna pokonałeś śmierć i otworzyłeś nam bramy życia wiecznego, spraw, abyśmy obchodząc uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, zostali odnowieni przez Ducha Świętego i mogli zmartwychwstać do nowego życia w światłości”.

Iz 50, 4-7; Ps 22; Flp 2, 6-11; Mt 26, 14-27,66  Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał pomóc strudzonemu krzepiącym słowem. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem.

Ez 37, 12–14; Ps 130; Rz 8, 8–11; J 11, 1–45 Ostatnia z katechez głoszona w V Niedzielę Wielkiego Postu zaczyna się słowem Boga kierowanym przez Ezechiela: „Oto JA otworzę wasze groby, wyprowadzę was z grobów, ludu mój” (Ez 37, 12). Dziś przychodzi nam zmierzyć się z największym lękiem ludzkiej natury - przerażeniem wobec śmierci.

Tydzień temu była pierwsza niedziela, w czasie której obowiązywał zakaz zgromadzeń ponad 50 osób. W mojej parafii odprawiłem cztery Msze Święte. I tak sobie pomyślałem: czy tak czują się księża w zachodniej Europie? We Mszach Świętych uczestniczyło w sumie może z 60-70 osób; na wieczornej były cztery osoby. Rozumiem że zagrożenie epidemiczne, że dyspensa, ale...

Wj 17, 3–7; Ps 95; Rz 5, 1–2.5–8; J 4, 5–42 Dzisiejsza ewangelia rozpoczyna cykl trzech wielkich katechez, dlatego warto się jej uważnie przyjrzeć i dostrzec między słowami to, co odkrywał w tym tekście pierwotny Kościół.

Rdz 12, 1–4a; Ps 33; 2 Tm 1, 8b–10; Mt 17, 1–9 Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.

Rdz 2, 7–9; 3, 1–7; Ps 51; Rz 5, 12–19; Mt 4, 1–11 Opis zwycięstwa Jezusa nad demonem może być dla nas doświadczeniem głębokiej ulgi, która rokrocznie towarzyszy początkowi Wielkiego Postu. To przecież czas otwarcia oczu na nieustępliwą miłość i niekłamaną fascynację człowiekiem objawianą przez Boga w kolejnych tekstach liturgicznych tego okresu.

Kpł 19, 1-2.17-18; Ps 103; 1 Kor 3, 16-23; Mt 5, 38-48  „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim.

Dzisiejsza liturgia jest zaproszeniem, by usiąść na kilka chwil między uczniami Jezusa i pozwolić sobie na słuchanie Jego słów bez dodatkowego komentarza, szukania swoich racji czy argumentów do dyskusji i prób przekonania Chrystusa, że czasy są inne, a ludzie potrzebują zmian, bo przecież czasy są inne.

Iz 58, 7–10; Ps 112; 1 Kor 2, 1–5; Mt 5, 13–16 Kiedy czytałem dzisiejsze czytania z Mszy Świętej, to przypomniałem sobie śpiew: „Z Tobą ciemność nie będzie ciemna wokół mnie, a noc tak jak dzień zajaśnieje”. Paradoks: ciemność nie jest ciemna, a noc jest jasna jak dzień.

Ml 3, 1-4; Ps 24; Hbr 2, 14-18; Łk 2, 22-40 Próbuję sobie wyobrazić Symeona, który idzie żwawym, młodzieńczym krokiem do świątyni, bo mu Bóg powiedział, że właśnie teraz spotka Tego, na którego czeka całe życie. A za moment w pobliżu znajduje się staruszka Anna z nieznaczącego pokolenia Asera, w której Duch Boży rozgościł się w charyzmacie proroctwa, czyli Bożego widzenia otaczającej ją rzeczywistości.