Biblia

Młody Samuel pozostał w świątyni. W jego pamięci pozostały oddalające się sylwetki ojca i matki i słowa modlitwy,
którą Anna wysławiała Boga.

Każdy chrześcijanin jest świątynią Ducha Świętego. Jego wewnętrznym bogactwem są charyzmaty. Najprościej i najogólniej można nazwać je szczególnymi darami Ducha Świętego udzielanymi wszystkim lub danej osobie dla dobra wspólnoty Kościoła.

Przywędrowała wraz ze swą teściową, by dzielić jej los. Pierwsze spotkania wiązały się z powitaniem Noemi. Zgromadziły się jej przyjaciółki. Wypytywały o jej los, o to dlaczego wraca sama. Wśród mieszkańców szybko rozeszła się wieść o śmierci jej męża i synów. Noemi powiedziała, by od tej chwili ni

Jak przez mgłę docierały do niego słowa tłumaczące, iż uznano że Samson znienawidził swą żonę i proponują mu inną córkę za żonę. Opowiadano mu o jej urodzie, jak gdyby ona miała być cenniejsza od miłości. Tym wszystkim zraniono go do głębi serca. Po raz kolejny poczuł gniew.

Staropolska, bo pochodząca z XVII wieku, piękna pieśń pasyjna „Ogrodzie Oliwny” kieruje myśl ku udręczonemu, modlącemu się w Getsemani Zbawicielowi. Wyobrażony pod drzewami symbolizującej pokój oliwki, Jezus Chrystus przyjmuje kielich swej męki.

Po śmierci Jeftego pojawili się kolejni sędziowie czuwający nad losami Izraela. Po nich na arenę dziejów Izraela wszedł Samson. Jego narodziny zbiegły się z czasem odstępstwa Hebrajczyków.

Pierwszym czynem, którego Gedeon dokonał było zburzenie ołtarza pogańskiego boga Baala. Nie mógł liczyć na wielu ludzi, którzy mogli by mu pomóc. Zabrał jedynie dziesięciu mężczyzn ze swej służby. Wszystkiego dokonano pod osłoną nocy.

Izrael nie wytrwał w wierności Bogu. Kolejne pokolenie odwróciło się od Niego bardzo szybko. I równie szybko znalazło się w rękach wrogów. Tym razem byli to Madianici. Postanowili oni narzucić swą władzę Izraelitom. Niszczyli ich plony i siali tak potężny strach, że Hebrajczycy szukali przed nimi schronienia kopiąc sobie jamy w ziemi.

Nie wszystkie opowieści o sędziach - wybawicielach przedstawiają dokładne opisy ich czynów i życia. Są pośród nich i takie, jak ta o Szamgarze, która jedynie wymieniają imię bohatera i jednym zdaniem opisuje to, czego dokonał. Być może przekazujący ją nie znał szczegółów.

Izraelici nie umieli być wierni Bogu. Tym co ich cechowało była niestałość. A może inaczej. Bardzo szybko powracali do grzechu. Ich spojrzenie na życie różniło się diametralnie od spojrzenia Boga. Podążali bowiem za tym, co Bóg uznawał za złe.

Śmierć Jozuego przyszła niczym karta zamykająca rozdział księgi w dziejach Izraela. Zakończył się czas wędrówki i podboju, czas poszukiwania własnego domu. Jednak nie zakończyły się zmagania o wiarę i jeszcze wiele prób czekało lud Izraela.

Pieśń Benedictus (Łk 1, 67-80) jest drugim, po Magnificat, hymnem uwielbienia w Łukaszowej Ewangelii dzieciństwa Jezusa. Wypowiada go Zachariasz, mąż Elżbiety po narodzinach ich syna Jana. Duch Święty, który podczas spotkania z Maryją napełnił Elżbietę i sprawił, że Jan zatańczył przed Panem, teraz otwiera usta Zachariasz

Jednymi z najciekawszych starożytnych zabytków zachodniej Turcji są ruiny starożytnego miasta Sardes, stolicy Lidii. Zmienne koleje losu tej metropolii stanowią ciekawy fragment dziejów starożytnej Azji Mniejszej.

Po przekroczeniu Jordanu Izraelitom wszystko wydawało się możliwe. Ziemia Obiecana otwierała przed nimi swe podwoje. Ale ich odczucia szybko zmienił nowy widok. Przed ich oczyma stanęły twierdze broniące tej ziemi.

Trzecia mowa Jezusa (Mt 13) poświęcona jest tematyce królestwa Bożego. Zebranych w niej zostało siedem przypowieści (o siewcy, o ziarnie gorczycy, o zaczynie, o chwaście, o skarbie, o perle, sieci), które obrazowo i prosto wyjaśniają tajemnicę głoszonego przez Jezusa królestwa niebieskiego.

Gdy Mojżesz wezwał Jozuego przed swoje oblicze ten był pewien, że będą omawiać szczegóły związane z wejściem do Ziemi Obiecanej, planować kolejne bitwy i podział ziemi. Przecież stojąc pod górą Nebo byli na wyciągnięcie ręki od kraju, do którego prowadził ich Bóg.

Izraelici przemierzali stepy Moabu, zmierzając ku północnej granicy tego obszaru. Mojżesz wiedział, iż każdy dzień wędrówki przybliżał ich do ziemi obiecanej przez Boga, zapowiadał kres tułaczki na obczyźnie. To budziło w jego sercu radość.

W swej wędrówce Izraelici dotarli do potoku Zared. Następnie przeszli nad potok Arnon. Podobnie, jak w Edomie, Mojżesz wyprawił posłów do króla Amorytów Sichona z prośbą o pozwolenie Hebrajczykom na przejście przez teren jego królestwa. Ale ten nie dał zgody.

Mojżesz pragnął jak najszybciej wprowadzić Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Chciał oszczędzić im trudów wędrówki. By tak można było zrobić należało przejść przez ziemię należącą do Edomitów.