Słowo Boże na niedzielę 18 kwietnia

III NIEDZIELA WIELKANOCNA Niedziela Biblijna 18 KWIETNIA
Dz 3, 13-15.17-19; Ps 4; 1 J 2, 1-5; Łk 24, 35-48

Z Dziejów Apostolskich
Piotr powiedział do ludu: «Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych wsławił Sługę swego, Jezusa, wy jednak wydaliście Go i zaparliście się Go przed Piłatem, gdy postanowił Go uwolnić. Zaparliście się Świętego i Sprawiedliwego, a wyprosiliście ułaskawienie dla zabójcy. Zabiliście Dawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych, czego my jesteśmy świadkami.
Lecz teraz wiem, bracia, że działaliście w nieświadomości, tak samo jak zwierzchnicy wasi. A Bóg w ten sposób spełnił to, co zapowiedział przez usta wszystkich proroków, że Jego Mesjasz będzie cierpiał. Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone».

Z Księgi Psalmów

Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi, Boże,
który wymierzasz mi sprawiedliwość.
Tyś mnie wydźwignął z utrapienia,
zmiłuj się nade mną i wysłuchaj moją modlitwę.

Wiedzcie, że godnym podziwu czyni Pan swego wiernego,
Pan mnie wysłucha, gdy będę Go
wzywał.
Spokojnie zasypiam, kiedy się położę,
bo tylko Ty jeden, Panie, pozwalasz mi żyć bezpiecznie.

Z Pierwszego Listu Świętego Jana Apostoła

Dzieci moje, piszę do was, żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika u Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata.
Po tym zaś poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: «Znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała.

Z Ewangelii według Świętego Łukasza

Musiały się wypełnić zapowiedzi Pisma
Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba. A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam!»
Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: «Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam». Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: «Macie tu coś do jedzenia?» Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich.
Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma. I rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego».

Komentarz do Ewangelii

Zwątpienie i wiara
Jakże trudno jest dzisiaj wyznać, że Jezus jest naszym Panem i Zbawicielem. Ostatnie święta pokazały nam nie tylko, że było i jest trudno, ale wręcz w wyniku różnych decyzji było to niemożliwe. Dlatego tak bardzo realnie brzmią dzisiaj słowa św. Piotra, który mówi: „wiem, bracia, że działaliście w nieświadomości, tak samo jak zwierzchnicy wasi” (Dz 3,17). Odbieranie wiary dzisiaj, jak również możliwości jej wyznawania to zabijanie Boga w sercu człowieka (por. Dz 3, 14–15). Stąd Psalmista woła: „Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi, Boże, który wymierzasz mi sprawiedliwość. Tyś mnie wydźwignął z utrapienia, zmiłuj się nade mną i wysłuchaj moją modlitwę” (Ps 4, 2).
Potrzebujemy Boga bardziej niż kiedykolwiek. Jesteśmy Jego dziećmi, dlatego zwracamy swoje serca do Tego, który oddał za nas swoje życie i stał się - jak nazywa Go św. Jan - „Rzecznikiem u Ojca” (por. 1 J 2, 1). „On bowiem - czytamy - jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i grzechy całego świata” (por. 1 J 2, 2). Nie wystarczy przyznać się do Jezusa tylko słowem, ale konieczne jest wypełnianie Jego nauki, która brzmi: „abyście się wzajemnie miłowali” (J 13, 34), wtedy „miłość Boża (będzie w nas) doskonała” (1 J 2, 5).
Uczniowie mieli swój czas próby, zwątpili w Jezusa, opuścili Go na Golgocie, a później przerażeni w obawie o swoje życie siedzieli ukryci w Jerozolimie. Samo zmartwychwstanie nie wypłoszyło uczniów z ukrycia, a nawet fakt spotkania niektórych z nich w drodze żyjącego Jezusa. Dopiero bezpośrednie spotkanie z Nim wlało w ich serca nadzieję, choć początkowo „zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha” (Łk 24, 37). Jezus miał żal do uczniów, bo nie uwierzyli słowom o Jego zmartwychwstaniu, które wypowiadał wiele razy. Jego fizyczna obecność stała się potwierdzeniem obietnicy. To co Jezus im wyrzuca, to ich zmieszanie i wciąż narastające wątpliwości (por. Łk 24, 38). Mimo wszystko miał do uczniów dużo cierpliwości, dlatego jeszcze raz wytłumaczył im po kolei to, co odnosiło się do Jego zmartwychwstania: „To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach” (Łk 24, 44). Wraz z tymi słowami otrzymali światło z nieba, które oświeciło ich umysły, aby zrozumieli słowa Pisma (por. Łk 24, 45).
Każdy z nas jest zaproszony do tego, by być świadkiem Zmartwychwstałego (por. Łk 24, 48). Dokonuje się to, gdy spotkamy na swojej drodze żyjącego Jezusa. Jezus rozumie cię, jest przy tobie i szuka cię. Spójrz, ile było sytuacji bez wyjścia, sytuacji beznadziejnych, kiedy tylko pozostało załamać ręce i poddać się. Wewnętrzny głos podpowiada jednak, aby wtedy zaufać Bogu i spróbować zawalczyć o swoje życie. Nawet, gdy modlitwa niekoniecznie przychodzi z łatwością. Widzimy jednak, że bez niej sobie nie poradzimy. Wytrwałość, cierpliwość i zgoda na wszystko doprowadzają do spotkania ze Zmartwychwstałym. Niech ten czas dany nam od Pana będzie szansą do wyznania naszej wiary ze spotkania z żyjącym Jezusem.

ks. Łukasz Pondel