Beletrystyka

Proszę księdza proboszcza, bardzo księdzu dziękujemy, że tak fajnie ksiądz to wszystko zdramatyzował, bo mieliśmy straszną tremę - panna młoda stała przed nim po złożeniu podpisu pod dokumentami i dziękowała za ceremonię ślubną. 

- A co ty się w ogóle nie odzywasz? - Maciej nawet nie raczył się przywitać tylko od razu przystąpił do obsztorcowania przyjaciela. - Ja rozumiem, że ty masz wikariuszy i na samotność nie narzekasz, ale mógłbyś czasem pomyśleć o koledze, którego swego czasu nazwałeś bratem przypadkowo urodzonym przez inną matkę...

Po czwartej Mszy niedzielnej pot lał się z niego strugami. Kilka upalnych dni z rzędu sprawiło, że w kościele było cały czas gorąco. Niestety, nowych betonowych struktur nie da się porównać ze starymi kamiennymi czy ceglanymi kościołami, które nawet w takie upały zachowywały w swoich wnętrzach przyjemny chłód.

Aż trudno uwierzyć, że zbliżała się już połowa sierpnia. Mieli takie wielkie plany na tegoroczne wakacje w parafii, a jak dotychczas nie zrobili praktycznie nic. Nie dość, że pandemia ciągle jeszcze trzymała w szachu ludzi, którzy nie za bardzo chcieli wracać do kościoła, to jeszcze okazało się, że podstawowa administracja zwyczajnych obowiązków w składzie dwuosobowym była nie lada wyzwaniem.

Pan Ksawery Drzazga z niedowierzaniem na twarzy wpatrywał się na przemian w niszczarkę i w twarz Mateusza. Nie potrafił wydusić z siebie słowa. Mateusz również milczał. Potrzebował dłuższej chwili, aby opanować w sobie złość. Bardzo nie lubił takiego cwaniactwa.

- Ks. Mateusz, słucham – już po raz trzeci powtórzył nieco zniecierpliwiony. - A czy rozmawiam z proboszczem? - pani po drugiej stronie chyba wreszcie go usłyszała, ale pewnie nie była jego parafianką, skoro nie wiedziała jak proboszcz ma na imię.

- Panie Piotrze życzę wszystkiego najlepszego z okazji imienin! Niech święty patron wyprasza wszelkie potrzebne łaski, Matka Boża otacza swoją opieką, a Pan Bóg błogosławi! No i oczywiście dużo zdrowia, bo przecież jest pan bardzo potrzebny swojej rodzinie, a nie ukrywam, że również i nam w parafii – Mateusz pomimo obowiązujących przepisów epidemicznych mocno wyściskał solenizanta, pana Piotra Wachowskiego, który był taką parafialną „złotą rączką”.

Po skończonej Mszy Świętej Mateusz wyszedł przed kościół i nie skręcił jak zawsze w kierunku plebanii, ale postanowił zrobić kilka kółek wokół kościoła korzystając z pięknej pogody. Z pewnym zdziwieniem, ale też i z satysfakcją odnotował, że dobrych kilkadziesiąt osób po wyjściu z Mszy Świętej zatrzymało się i gawędziło w kilku grupach przed kościołem.

- Ja to już zaczynam myśleć, że nasz rocznik jakoś Panu Bogu podpadł – ks. Robert nerwowo popijał coca-colę ze szklanki. - Akurat jak przypadł nasz srebrny jubileusz kapłaństwa, to musiał nas pokarać tym wirusem i przygotowywane przez cały rok obchody poszły, delikatnie rzecz ujmując, na marne.

- Kiedy to się wreszcie skończy? - mruknął półgłosem Mateusz spoglądając na drzwi zamykające się za kolejną osobą, która przyszła przełożyć ślub na bliżej nieokreślony termin. Dziewczyna była załamana i Mateusz wcale się jej nie dziwił.

- I wyobraź sobie, że naprawdę przyjechała policja policzyć mi ludzi w kościele. Jeden tajniak jakiś atakuje mnie, że łamię przepisy, moja parafianka atakuje mnie, że „wyganiam” ludzi z kościoła, normalnie zwariować można - opowiadał Mateusz koledze.

- Co proboszcz o tym sądzi? - zapytał Dawid, kiedy wyglądali z zakrystii na kościół i liczyli razem wiernych. - Jest 46 osób na kościele, więc razem z celebransem i kościelnym mieścimy się w przepisach - westchnął Mateusz z bólem patrząc na prawie pusty kościół

Mateusz starał się trzymać rękę na pulsie sytuacji związanej ze swoim imiennikiem, którego poznał podczas tegorocznej kolędy. W pewnym sensie postawił sobie za punkt honoru, aby nie zawieść tego młodego mężczyzny, który najpierw musiał przeżyć śmierć swoich bliskich, następnie borykać się z ciężką chorobą, która przykuła go do łóżka, a w międzyczasie spotkał się ze zupełnym brakiem empatii od swoich katechetów i księży.

- I powiem ci szczerze, że wtedy przez chwilę zupełnie nie wiedziałem co mam powiedzieć... - zakończył Mateusz swoją opowieść.
- No ale co zrobiłeś? Wyszedłeś? - Maciej chciał wiedzieć jak zakończyła się wizyta w mieszkaniu chorego chłopca.

- No słucham – powiedział chłopiec, który mógł mieć około 19-20 lat. Przez chwilę mierzył Mateusza wzrokiem, który nie był szczególnie napastliwy, ale też i życzliwości w nim nie było. Kiedy już jego ciekawość co do fizjonomii Mateusza została zaspokojona, skierował wzrok w ścianę. - No słucham, rozumiem, że ksiądz, oczywiście razem z Panem Jezusem, chcieliście mi coś zakomunikować.

- No już myślałam, że wcale ksiądz dzisiaj nie przyjdzie – kobieta około pięćdziesiątki, której Mateusz nigdy wcześniej nie widział spoglądała na niego z wyrzutem.

- W takim razie bardzo panią proszę o dalszą modlitwę, pani Marto – powiedział Mateusz przyglądając się z niekłamanym uznaniem kobiecie, która od ponad dziesięciu lat nie ruszała się z łóżka z powodu choroby, a mimo wszystko potrafiła być tak pogodna i nawet nie pogodzona z losem, ale wręcz oczekująca z utęsknieniem każdego kolejnego dnia, choć wiedziała, że nie przyniesie jej niczego innego, jak tylko kolejną dawkę cierpienia.

- Fabian, a... czy ty się w ogóle modlisz? - zapytał Mateusz, a Fabian milcząco opuścił głowę i przez dłuższą chwilę nic nie mówił.
- Nie myśl sobie, że chcę cię jakoś oceniać, czy jeszcze gorzej, potępiać, wierz mi, że daleki jestem od tego. Zresztą, sam nie jestem jakimś tytanem modlitwy.

Mateusz kładł się do łóżka z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, a może nawet więcej, z satysfakcją. Pierwszy dzień rekolekcji w parafii Macieja mógł zaliczyć do udanych. Maciej twierdził, że frekwencja była bardzo dobra, znacznie lepsza od średniej, pewnie pogoda też miała tu swoje znaczenie, bo niedziela była pięknym...

- Wiesz, sądząc po tym, co możemy zobaczyć gołym okiem, to były naprawdę udane rekolekcje - powiedział Mateusz do ojca Zachariasza, który właśnie zakończył parafialne rekolekcje adwentowe w ich parafii i szykował się do wyjazdu.