Beletrystyka

Wizyta Mariusza bardzo go zaskoczyła. Z jakichś nigdy do końca nie rozeznanych przyczyn Mariusz go nie lubił i nigdy nie tracił okazji, aby mu o tym przypomnieć.

To były naprawdę dobre dni, które spędzili wraz z Maciejem w parafii Piotra. Ich decyzja okazała się słuszna również w tym znaczeniu, że ojciec Piotra zmarł, a właściwie dzięki nim, Piotr mógł być blisko taty w momencie przejścia.

Ten wieczór to była jedna długa dyskusja na temat tego, co powinien zrobić Mateusz. Czy ma wrócić na pogrzeb Zygmunta Tarczyńskiego?

Cisza jaka panowała w kościele była wręcz nierealna przy tej ilości osób. Mateusz widząc, że nikt nie podchodzi do konfesjonału postanowił wyciągnąć z kieszeni telefon i odmówić Nieszpory.

Rzeczywiście wszystko było dokładnie tak, jak Piotr zapowiedział. Życie w jego parafii wydawało się toczyć w kompletnym spokoju i Mateusz był wręcz zdumiony.

- Przecież okno jest otwarte - Mateusz prowokował Macieja, choć tak naprawdę był przekonany, że misiowaty kolega nigdy by nie podjął próby wejścia przez okno, nawet jeśli chodziło o mieszkanie kolegi księdza. Tymczasem Maciej, ku zaskoczeniu Mateusza, zaczął się wdrapywać na parapet. I właśnie w tym momencie za ich plecami rozległ się głos Piotra.

- No to, bracie, zaskocz mnie! Gdzie jedziemy? - zapytał Mateusz kiedy wrzucił do bagażnika swój plecak i usadowił się na siedzeniu obok kierowcy.
- Zaskoczę cię. Nie wiem! - odpowiedział Maciej wrzucając pierwszy bieg i powoli dojechał do bramy plebanijnego podwórka. 

- Nawet sobie nie wyobrażasz jaka była jazda – Mateusz z wypiekami na twarzy opowiadał Maciejowi, co mu się przydarzyło kilka dni wcześniej.

- Proszę księdza, czy przyjmie ksiądz pielgrzyma w drodze do Santiago de Compostela? - powiedział człowiek, który na pewno wyglądał na będącego w podróży i od jakiegoś czasu nie korzystającego z wody i mydła...

- Proszę księdza, ja bym chciał ufundować dla parafii dwa konfesjonały, żeby było do pary. Ale nie takie byle jakie, tylko troszkę lepsze. Trzymając się wcześniejszego porównania, to może nie mercedesy, ale takie volkswageny z górnej półki. Albo audi.

Mateusz wracał ze spowiedzi od kolegi z dekanatu i zauważył, że do wieczornej Mszy św. pozostało jeszcze niemal trzy godziny. Zaczął się zastanawiać co zrobić z tym wolnym czasem i miał pewność, że nie powinien wracać do siebie, bo w takim wypadku na pewno te kilka godzin spędzi... na kanapie. Działo się z nim coś dziwnego ostatnimi czasy.

A jednak okazało się, że Dawid miał zmianę. Natomiast nie zostało ogłoszone, kto przyjdzie na jego miejsce.

- Proboszczu, wszystkie ptaszki ćwierkają, że będę miał zmianę parafii - powiedział Dawid kiedy niedzielny obiad dobiegał końca.
- To by było trochę dziwne, bo przecież ja tu jestem dłużej od ciebie – zauważył Szymon. - Ale nie ukrywam, że również z moich źródeł wynika, że właśnie ty możesz mieć zmianę.

Z reguły nie chodził na żadne przyjęcia, ale zaproszenia od Jóźwiaków, którzy byli podporą duszpasterstwa w ich parafii, nie mógł zignorować, chociaż prawdę mówiąc próbował.

Mateusz siedział w kancelarii parafialnej i nadrabiał zaległości w biurokracji oczekując na ewentualnych interesantów. Udało mu się wyprowadzić dokumentację do spraw bieżących, a do wieczornej Mszy pozostała jeszcze niemal godzina. Pomodlił się nieszporami i wyjrzał przez okno. Była piękna wiosenna pogoda.

- No to bracie, na sam początek, pogadamy sobie o Pierwszej Komunii Świętej. Jakie masz nowe pomysły, a przede wszystkim jak sobie radzisz z sytuacją pandemiczną? Ograniczasz, nie ograniczasz, dzielisz, przenosisz? - Maciej wystrzeliwał z siebie kolejne pytania niczym karabin maszynowy.

Mateusz bardzo lubił soboty, a właściwie dwa biegunowo różne ich rodzaje: albo musiała być pełna zajęć parafialnych, albo zupełnie od nich wolna, pominąwszy oczywiście ewentualne Msze Święte. Przykładem pierwszego rodzaju była choćby Wielka Sobota.

- To był naprawdę interesujący a nawet wielki dzień – Mateusz opowiadając wszystko przyjacielowi ciągle jeszcze rozmyślał o tym, co się wydarzyło poprzedniego dnia.
- Nie, no nie przesadzaj, jak można przeżyć wielki dzień w kurii? - uśmiechnął się Maciej, którego zasadą było trzymanie się z dala od wszystkich urzędów, włącznie z tym, gdzie zawiaduje się diecezją.

- Czy ktoś mógłby dzisiaj zastąpić mnie w kancelarii? - bez większej wiary w sukces zapytał Mateusz podczas obiadu.
- Bardzo mi przykro, ale my dzisiaj mamy spotkanie kursowe, a ja ostatnio nie byłem, więc głupio byłoby znowu się wymawiać. 

- Ja już nie mogę od tych ciągłych obchodów – jęknął Dawid.
- Znudziły ci się nasze piękne święta liturgiczne? - zdziwił się Szymon. - Przecież bez liturgii...
- Nie! - przerwał mu Dawid. - Nie chodzi mi o nasze święta, ale o te wszystkie Dni Islamu, obchody różnych kategorii zawodowych, tygodnie wychowania, trzeźwości...