Beletrystyka

- No to, bracie, zaskocz mnie! Gdzie jedziemy? - zapytał Mateusz kiedy wrzucił do bagażnika swój plecak i usadowił się na siedzeniu obok kierowcy.
- Zaskoczę cię. Nie wiem! - odpowiedział Maciej wrzucając pierwszy bieg i powoli dojechał do bramy plebanijnego podwórka. 

- Nawet sobie nie wyobrażasz jaka była jazda – Mateusz z wypiekami na twarzy opowiadał Maciejowi, co mu się przydarzyło kilka dni wcześniej.

- Proszę księdza, czy przyjmie ksiądz pielgrzyma w drodze do Santiago de Compostela? - powiedział człowiek, który na pewno wyglądał na będącego w podróży i od jakiegoś czasu nie korzystającego z wody i mydła...

- Proszę księdza, ja bym chciał ufundować dla parafii dwa konfesjonały, żeby było do pary. Ale nie takie byle jakie, tylko troszkę lepsze. Trzymając się wcześniejszego porównania, to może nie mercedesy, ale takie volkswageny z górnej półki. Albo audi.

Mateusz wracał ze spowiedzi od kolegi z dekanatu i zauważył, że do wieczornej Mszy św. pozostało jeszcze niemal trzy godziny. Zaczął się zastanawiać co zrobić z tym wolnym czasem i miał pewność, że nie powinien wracać do siebie, bo w takim wypadku na pewno te kilka godzin spędzi... na kanapie. Działo się z nim coś dziwnego ostatnimi czasy.

A jednak okazało się, że Dawid miał zmianę. Natomiast nie zostało ogłoszone, kto przyjdzie na jego miejsce.

- Proboszczu, wszystkie ptaszki ćwierkają, że będę miał zmianę parafii - powiedział Dawid kiedy niedzielny obiad dobiegał końca.
- To by było trochę dziwne, bo przecież ja tu jestem dłużej od ciebie – zauważył Szymon. - Ale nie ukrywam, że również z moich źródeł wynika, że właśnie ty możesz mieć zmianę.

Z reguły nie chodził na żadne przyjęcia, ale zaproszenia od Jóźwiaków, którzy byli podporą duszpasterstwa w ich parafii, nie mógł zignorować, chociaż prawdę mówiąc próbował.

Mateusz siedział w kancelarii parafialnej i nadrabiał zaległości w biurokracji oczekując na ewentualnych interesantów. Udało mu się wyprowadzić dokumentację do spraw bieżących, a do wieczornej Mszy pozostała jeszcze niemal godzina. Pomodlił się nieszporami i wyjrzał przez okno. Była piękna wiosenna pogoda.

- No to bracie, na sam początek, pogadamy sobie o Pierwszej Komunii Świętej. Jakie masz nowe pomysły, a przede wszystkim jak sobie radzisz z sytuacją pandemiczną? Ograniczasz, nie ograniczasz, dzielisz, przenosisz? - Maciej wystrzeliwał z siebie kolejne pytania niczym karabin maszynowy.

Mateusz bardzo lubił soboty, a właściwie dwa biegunowo różne ich rodzaje: albo musiała być pełna zajęć parafialnych, albo zupełnie od nich wolna, pominąwszy oczywiście ewentualne Msze Święte. Przykładem pierwszego rodzaju była choćby Wielka Sobota.

- To był naprawdę interesujący a nawet wielki dzień – Mateusz opowiadając wszystko przyjacielowi ciągle jeszcze rozmyślał o tym, co się wydarzyło poprzedniego dnia.
- Nie, no nie przesadzaj, jak można przeżyć wielki dzień w kurii? - uśmiechnął się Maciej, którego zasadą było trzymanie się z dala od wszystkich urzędów, włącznie z tym, gdzie zawiaduje się diecezją.

- Czy ktoś mógłby dzisiaj zastąpić mnie w kancelarii? - bez większej wiary w sukces zapytał Mateusz podczas obiadu.
- Bardzo mi przykro, ale my dzisiaj mamy spotkanie kursowe, a ja ostatnio nie byłem, więc głupio byłoby znowu się wymawiać. 

- Ja już nie mogę od tych ciągłych obchodów – jęknął Dawid.
- Znudziły ci się nasze piękne święta liturgiczne? - zdziwił się Szymon. - Przecież bez liturgii...
- Nie! - przerwał mu Dawid. - Nie chodzi mi o nasze święta, ale o te wszystkie Dni Islamu, obchody różnych kategorii zawodowych, tygodnie wychowania, trzeźwości...

Wyprawa na Jasną Górę pomimo początkowych problemów okazała się świetnym pomysłem. Robert miał rację, ludzi było bardzo mało i można było spokojnie się pomodlić, odprawić Mszę, no i jak zawsze podczas wizyt w Częstochowie, zrobić małe zakupy.

Mateusz spojrzał na zegarek i zauważył, że było już kilka minut po pierwszej. Najwyższy czas, żeby się położyć do łóżka. Dzisiaj mógł sobie pozwolić na zarwanie nocy, ponieważ jutro pierwsze obowiązki w parafii miał dopiero o 17.00.

- I jak z kolędą odwróconą u ciebie w parafii? - zapytał Maciej, kiedy już usiedli wygodnie w fotelach.
- W sumie dziwnie – uśmiechnął się Mateusz. - Aż ciężko uwierzyć, że połowa stycznia minęła, a człowiek taki wypoczęty i zrelaksowany.

Dawid odłożył brewiarz na półkę z książkami, przeciągnął się i spojrzał na zegarek. Dochodziła 8.00. - I co ja mam teraz ze sobą zrobić? - jęknął półgłosem przeglądając kalendarz w smartfonie na próżno szukając w nim jakichś umówionych spotkań.

- Miejmy nadzieję, że nie znajdzie się żadna pobożna dusza, której by przyszło do głowy przeliczyć ludzi i napisać stosowny donosik – powiedział Dawid do Mateusza, kiedy po ostatniej Mszy tego dnia wracali na plebanię.

Mateusz nie czuł się najlepiej i dlatego bez zbędnych komplementów dał się namówić na pozostanie w salonie przed telewizorem razem z Szymonem i Dawidem.