Ziemia Święta

Kalendarz, z którego codziennie zrywamy kartki, zawdzięczamy papieżowi Grzegorzowi XIII. On pod koniec XVI w. podjął się jego reformy. Tymczasem w Ziemi Świętej czas biegnie zupełnie innym torem.

Promień wschodzącego słońca rozprasza ciemności nocy. Rozpoczyna się dzień ludzkiej pracy. Słoneczne światło od początku nadaje rytm ludzkiemu życiu. Dla starożytnych było tak ważne, iż niekiedy uznawano je za jedno z bóstw. Biblijni Hebrajczycy byli dalecy od takiego myślenia. Nie znaczy to, że nie doceniali jego wagi dla

Jerozolima prowadzi nas śladami męki Jezusa. Droga z pierwszego wieku została przykryta gruzami zniszczonego miasta. Najważniejsze miejsce schroniła bazylika zbudowana z inicjatywy cesarzowej Heleny w IV w. po Chrystusie.

Z Ogrodu Oliwnego udajemy się znów na wzgórze zwane Syjonem Chrześcijańskim. Droga prowadzi wzdłuż murów Starej Jerozolimy. Potężne kamienie strzegą jej zabytków. Zęby oflankowanego muru dziś wypatrują turystów i pielgrzymów, choć jeszcze do niedawna bacznie strzegły miasta przed nieprzyjaci&oa

Miejsce modlitwy Jezusa w Ogrodzie Oliwnym upamiętnia bazylika nazwana kościołem Wszystkich Narodów. Ta nazwa wynika z zaangażowania różnych narodów świata we wzniesienie tej budowli. Włoski architekt Barluzzi kreśląc jej linie kierował się bizantyjskim pierwowzorem. Jednocześnie symbolika całego kościoła nawiąz

Jeszcze raz wracamy na wzgórze Syjonu. Tu, gdzie znajdował się Wieczernik. Ewangeliczny przekaz o ustanowieniu Eucharystii wspomina o drodze, jaką przeszedł Jezus udając się ze swoimi uczniami za potok Cedron. Idziemy w tym samym kierunku. Z lewej strony mijamy potężne mury Jerozolimy.

Wędrując po okolicach Doliny Cedronu zajrzyjmy do najstarszej część Jerozolimy. Wygląda bardzo niepozornie. W większości jest zabudowana małymi domami o prostokątnych kształtach. Do białych budynków przylegają niewielkie ogrody. Wszystko na zboczach wzniesień. Podobnie wyglądały zabudowania miast starożytnych. Budynki przyle

Przemierzamy Jerozolimę szukając śladów obecności Jezusa. Nie jest to łatwe. Miasto od tego czasu było wielokrotnie burzone i przebudowywane. Stara cześć Jerozolimy opasana murami nosi ślady zabudowy średniowiecznej. Gdzieniegdzie możemy odnaleźć elementy architektury z okresu mameluckiego, poprzedzającego czasy panowania turec

Jeszcze wszyscy mamy pamięci wydarzenia Wielkiego Tygodnia, które przeżywaliśmy w naszych parafiach. Wszystko zaczęło się w Wieczerniku. Aby z Góry Oliwnej dojść do miejsca, gdzie Pan Jezus spożywał Ostatnią Wieczerze trzeba najpierw przekroczyć Dolinę Cedronu.

Spojrzenie Jezusa na Jerozolimę upamiętnia tekst Ewangelii. Wspomina o dramacie, jaki wtedy przeżywał. Jest to jeden z niewielu fragmentów, który mówi o płaczu Jezusa. Zanotował ten fakt tylko św. Łukasz. Jezus płacze na widok Jerozolimy, ale nie są to łzy szczęścia...

?Uradowałem się, gdy mi powiedziano: pójdziemy do domu Pańskiego?. Te słowa psalmista proponuje pielgrzymom udającym się w stronę Jerozolimy jako modlitwę. Zapewne niektóre psalmy towarzyszyły Izraelitom wędrującym ku Miastu Świętemu.

Po rozstaniu z qumrańskimi grotami udajemy się w stronę Jerozolimy. Rozpoczynamy wstępowanie do Miasta Świętego. Idziemy tak, jak wędrowały rzesze pielgrzymów, począwszy od czasów Salomona, gdy na jednym ze wzgórz, nieopodal pałacu królewskiego, wzniesiono mury świątyni.

Zmierzając w stronę Jerozolimy tradycyjną droga pielgrzymów prowadzącą od Doliny Jordanu dochodzimy do Pustyni Judzkiej. Rozpoczynamy wspinaczkę do Miasta Świętego. Tak chyba najlepiej określić nasze wędrowanie, gdyż przed nami znajduje się kilkadziesiąt stromych wzniesień.

Osoby niepełnosprawne tam, gdzie się pojawią wnoszą wiele dobra. Co zrobić, by dotarły do wspólnot parafialnych? Swoim doświadczeniem ze spotkań z nimi dzieli się ks. Krzysztof Lipiński, diecezjalny duszpasterz osób niepełnosprawnych naszej diecezji.

Wyruszamy w stronę Jerozolimy pokonując wzgórza Samarii. Teren wznosi się, jak gdyby chciał zasłonić Święte Miasto. Do pokonania mamy ponad sto kilometrów. Każdy wędrowiec idący tędy musi się uzbroić w wytrwałość i cierpliwość, gdyż droga wije się serpentynami.

Wyruszając z Galilei do Jerozolimy możemy naszą drogę skrócić. Tak będzie, gdy udamy się na południe przez Wzgórza Samarii. Ten rejon stanowi połowę obszaru nazywanego Centralnym Pasmem Górskim. Składa się z licznych wzniesień, sięgających do 1000 m n. p. m.

Najlepszym przewodnikiem w drodze do Jerozolimy jest rzeka Jordan. Ruszmy zatem wzdłuż jej biegu. Pierwszy odcinek możemy przejść pieszo. Pozostawiamy ruiny sanktuarium w Banijas. Prowadzeni przez wody strumienia wchodzimy w gąszcz roślinności.

Czas mijał, a konflikt muzułmańsko-chrześcijański narastał, mimo prób zażegnania go i pertraktacji w sprawie odbudowy zniszczonej bazyliki. W roku 1056 z Jerozolimy deportowano 300 chrześcijan, a europejscy pielgrzymi otrzymali zakaz wstępu do świątyni Grobu Pańskiego.

Kazanie Biskupa Kaliskiego wygłoszone podczas Mszy Świętej w uroczystość św. Józefa w bazylice ? sanktuarium, 19 marca 2011 roku.