Felietony

Kolejny felieton w tej rubryce ma może dziwny tytuł, ale od razu zaznaczam, że nie charakteryzuje on stanu Nauki społecznej Kościoła. Bardziej chodzi o charakterystykę społeczeństwa na poziomie podstawowych pojęć i wartości. Można by jeszcze użyć określenia swoisty „kogel-mogel”, jednak to mogłoby się kojarzyć z polską komedią, sama zaś sytuacja nie jest wcale śmieszna.

Nie jeden już raz powalony byłem zarzutami, że młode pokolenie posiada tak niewielką wiedzę z zakresu naszej wiary. Oczywiście nic nie wskórały moje wyjaśnienia, że opinii takiej nie można budować na podstawie trafiających się przypadków, gdy kogoś sprawy wiary nie interesują (a nawet nic nie interesuje).

Żyjemy w czasach, w których dość łatwo rzuca się na prawo i lewo pojęciami „z górnej półki”. Bardzo szybko coś staje się „tradycją”, nietrudno też stać się „wspaniałym”. By zostać „bohaterem”, chociażby we własnym domu, wystarczy umieć posługiwać się wiertarką. Jakiś czas temu dowiedziałam się, że zostaje się herosem, jeśli w ramach pielgrzymki sztafetowej przejdzie się 50 km. Chwała i sława.

Dzisiaj weźmiemy na tapetę nowy wspaniały świat, ten równościowy i niedyskryminujący. A tak się składa, że wszystko będzie się kręcić wokół pewnego pana Michała Sz., o którym pewnie byśmy nie usłyszeli, gdyby tenże nie wpadł w problemy z prawem za czyny chuligańskie, a potem nie upierał się, aby nazywać go Margot. No i żeby go, broń Boże, nie misgenderować.

„Światowe” megahity mają u mnie jeden poważny minus. Świecą oryginalnością podobną do zaskoczenia na widok Tomasza Karolaka czy Małgorzaty Sochy w kolejnej polskiej komedii. Ten, komu już się to nieco przejadło, rzuci łaskawszym okiem na produkcje z drugiej, trzeciej czy siódmej strony barykady – nawet niszowe.

Powszechna zasada głosi, iż sposób modlitwy jest wyrazem wiary. Duży udział pieśni maryjnych w repertuarze śpiewów kościelnych w Polsce świadczy o maryjności naszej wiary.

Słyszymy o coraz częstszych atakach i profanacjach kościołów. Portale katolickie podały wiadomość, że dwoje młodych, wierzących Francuzów, namówiło przyjaciół, by wspólnie czuwali nocą obok świątyń, aby nie dopuścić do aktów wandalizmu i świętokradztwa.

Choć wydaje się nam, że czarne scenariusze związane z epidemią są za nami, wciąż pojawiają się zakażenia i wymagana jest odpowiedzialność. Od samego początku, gdy pojawiły się zachorowania, zwracano uwagę na seniorów jako grupę ryzyka. Pierwotnie nawet pojawiły się opinie, że tylko osoby starsze są podatne na zakażenia.

Scenariusz jest prosty – chcemy pieska. Wyprawka skompletowana, zapas karmy już czeka, no to co, to jedziemy po szczeniaczka. Radości i mokrym plamom w całym domu nie ma końca. Bezbronne buty padają ofiarą wesołych ząbków, a weterynarz to teraz nasze nowe ulubione słowo. Mała kulka rośnie w oczach. I bardzo szybko staje się dorosła.

Bardzo podoba mi się jedno z określeń nauki społecznej Kościoła, które mówi, że jest ona przekładem Ewangelii na życie społeczne. Dlatego też w tym przekładzie nie można pominąć polityki, która w życiu społecznym zajmuje wręcz centralne miejsce.

Z czasów komuny pochodzi anegdota: „Czym różni się radziecki pesymista od radzieckiego optymisty?”. Otóż pesymista w tamtych czasach mówił: „Już gorzej być nie może!”, a optymista twierdził: „Może!”. Jaki był morał z tego kawału? Dla przykładu taki: „Optymista radziecki nie odpowiada pełnymi zdaniami” (tak nieraz jest z naszym wyciąganiem wniosków). Ale ad rem.

Nie zostanę zbawiona. Serio. Im więcej czytam różnych natchnionych wypowiedzi, natchnionych osób, utwierdzam się w tym przekonaniu. Nie ma przebacz. Lista przewin jest zbyt długa. Bóg pewnego celebryty, prawie polityka nie zbawi mnie za jedzenie mięsa.

Przyszedł na świat w Szwajcarii, ale swoje życie związał z Francją. Niedługo minie 15 lat od śmierci Rogera Schütza-Marsauche’a, znanego jako brat Roger.

Kilka dni temu media w Polsce, a jak się można zorientować również w innych krajach, obiegła wiadomość o pedofilskim procederze, jaki przez 30 lat uprawiano w majestacie prawa w Berlinie. Jak możemy przeczytać choćby na portalu PCH24 pod koniec lat 60.

Człowiek XXI wieku myśli o pigułkach i miniaturach, chce, aby wszystko było zawarte w małym pakiecie. Czasem to bardzo dobrze, bo wynalazki są lekkie i praktyczne, ale czasem to bardzo źle, bo stajemy się „narkomanami”.

W opinii wielu historyków, różnych dziedzin sztuki, reakcją na renesans, do którego rozkwitu w krajach północnoeuropejskich przyczyniła się reformacja, był barok, związany w początkowej jego fazie z kontrreformacją. Przypadek przemian stylu muzyki w pierwszych dekadach XVII wieku w Polsce, a ściślej w Rzeczpospolitej Obojga Narodów, zdaje się taką opinię potwierdzać.

Przypomina mi się scena z polskiego filmu „Ekstradycja”, w której prezes banku przekazuje swój urząd następcy i mówi: „pieniądze szczęścia nie dają, władza to jest szczęście”. Na ile władza daje szczęście, a na ile staje się narkotykiem, który uzależnia.

Na potrzeby tego felietonu zdobyłem się, by policzyć wiernych, którzy tuż po zniesieniu limitów, dotarli do kościoła na niedzielną liturgię. Ponieważ na to kworum składają się i starsi i najmłodsi, tym razem nikt nie został pominięty. Warto bowiem przypomnieć, że podczas październikowego liczenia dominicantes obejmuje ono osoby od 7 lat wzwyż.

Współczesny świat proponuje nam coraz więcej „cudownych” rozwiązań wszelkich trudności. Technologia ma coraz bardziej zwalniać nas z myślenia, wszelkiej maści leki i preparaty mają przywracać nam pełnię zdrowia w ułamku sekundy. Wszystko ma być załatwiane szybko i skutecznie. Trud? Wyrzeczenia? Walka? Cierpliwość? To przeżytek. Ciężka praca jest dla naiwnych.