Biblia

Dziełu odbudowy Świątyni w Jerozolimie towarzyszył entuzjazm Hebrajczyków. Niemniej wszystko nie obyło się bez przeszkód. Gdy bowiem wieści o podjętych pracach doszły do zarządzających prowincją Samarii wzbudziły niepokój. Przygotowali fortel.

W cyklu „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19) kolejna księga dydaktyczna napisana dla pokoleń Izraela, które wróciły z wygnania i walczą o niepodległość. Opowiadanie opiera się na faktach, choć zawiera nieścisłości. Rozgrywa się w Suzie, na dworze perskiego króla Aswerusa, a jego bohaterami są młoda Żydówka Estera oraz jej przybrany ojciec Mardocheusz.

Wraz z myślą o powrocie do ziemi Ojców budziło się w sercach Hebrajczyków pragnienie odbudowania Jerozolimy i Świątyni. Byli wdzięczni Bogu za niespodziewane odzyskanie wolności, którą chcieli wyrazić przez wierność Jego
prawom i nakazom, także tym związanym z kultem.

W cyklu o Bogu zawsze pierwszym w miłości czas na Judytę. To bohaterka
kolejnej biblijnej przypowieści ku pokrzepieniu Reszty Izraela, który wraca
z Babilonu, aby odbudować swoje państwo. Dlatego Księga Judyty nie dba
o zgodność wydarzeń z historią i geografią, a jej postacie są ponadczasowe.

Potęga Babilonu dla ludzi żyjących w jego granicach zdawała się być czymś, co będzie trwało wiecznie. 

Kolejny odcinek cyklu „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19) ma dwóch bohaterów
- ojca i syna - o tym samym imieniu: Tobiasz. Księga opisująca ich historię jest nowelą mądrościową, która powstała między III a II w. przed Chr.

Klęska wygnania nie zakończyła dramatu Jerozolimy i jej mieszkańców. Gdy zakończono kolejne deportacje Babilończycy mianowali zarządcą Judy Godoliasza, który nie mógł zamieszkać w stolicy.

Dziś o uprzedzającej miłości Boga opowie tytułowy bohater Księgi Jonasza. Nie jest ona biografią konkretnej postaci historycznej, ale utworem dydaktycznym, czyli midraszem. Pierwowzorem Jonasza był prorok o tym imieniu z VIII wieku przed Chr. (por. 2Krl 14, 25). W obecnej formie opowiadanie zostało zredagowane po niewoli babilońskiej.

Oblegający Jerozolimę Babilończycy byli konsekwentni. Otoczyli miasto nie pozwalając, by ktokolwiek czy cokolwiek przedostało się do jego wnętrza. Podejmowali też kolejne próby sforsowania murów miasta. Ale te dawały im odpór. W ręku mieli jeszcze jeden atut, broń straszniejszą niż ta uczyniona ludzkimi rękami. Był nią głód.

Megalityczne budowle wielką przyszłość miały jeszcze przed sobą. Od około 6500 lat przed Chr. do Europy zaczęli napływać z Bliskiego Wschodu osadnicy, którzy dysponowali już umiejętnością uprawy roli i hodowli zwierząt. 

Bohater kolejnego odcinka naszego cyklu „… pierwszy nas umiłował” (1J 4,19) jest szczególny,
bo nie należał do narodu wybranego, a nawet był jego politycznym wrogiem. Pomimo to,
jego imię w Biblii jest wymieniane z szacunkiem aż 23 razy. Mowa o Cyrusie (II Wielkim), królu Persji.

W chwili objęcia rządów, a właściwie w momencie, gdy na tron wprowadził go Nabuchodonozor, Sedecjasz miał zaledwie 21 lat. Władzę nad Jerozolimą i Judą sprawował przez 11 lat.
Nie pozostawił po sobie dobrego wspomnienia, bo naśladował w bałwochwalstwie swych przodków.

Kolejnym prorokiem, który opowie nam o pierwszeństwie Boga w miłości
jest Daniel. Należał do kolejnego po Ezechielu pokolenia, które doświadczyło goryczy wygnania babilońskiego.

Wyprawa faraona Neko, choć skierowana była przeciw Babilończykom, przyniosła nieoczekiwane zmiany na tronie judzkim, mimo, że te pierwotnie nie były zamiarem faraona. Po śmierci Jozjasza miejsce na tronie zajął królewski syn Joachaz.

Dziś naszym przewodnikiem po tajemnicy pierwszeństwa
Boga w miłości będzie prorok Ezechiel, który - w odróżnieniu
od znanych nam Izajasza, Amosa, Ozeasza i Jeremiasza
– wypełniał swoją misję poza ziemią obiecaną.

Jozjasz nakreślił kierunek mający prowadzić Izraelitów ku Bogu. Jednak sam nie uniknął błędu. Nie wiązał się on ściśle z religią, ale ze sprawami polityki prowadzonej przez króla.

W tym odcinku świadkiem pierwszeństwa Boga w miłości będzie dla nas prorok Jeremiasz. Żył 100 lat po tym, jak wypełniły się proroctwa Amosa i Ozeasza i państwo północne zostało zdobyte przez Asyryjczyków, a jego ludność wysiedlona do Mezopotamii i Medii. Z potężnego państwa Salomona pozostał jedynie skrawek: pokolenie Judy ze stolicą w Jerozolimie.

Król Jozjasz postanowił odnowić świątynię w Jerozolimie. Chciał, by stała się jedynym miejscem, gdzie będzie sprawowany kult i formowana wiara. Tak pragnął zapewnić prawowierność ludu Izraela.

Dziś pierwszeństwo Boga w miłości zobaczymy w niezwykłej historii proroka Ozeasza. Był następcą Amosa, znanego nam z poprzedniego odcinka i jak on chciał uratować królestwo północne od zbliżającej się zagłady. Amos demaskował grzech i religijną obłudę Izraela, ale Ozeasz poszedł dalej: jako pierwszy z proroków ukazał taką postawę jako zdradę małżeńską, a Jahwe jako Oblubieńca, który kocha, choć jest oszukiwany.

Znane jest przysłowie mówiące iż niedaleko pada jabłko od jabłoni. Jednak w przypadku syna króla Ezechiasza, Manassesa ono się nie sprawdziło, gdyż nie miał on w sercu wiary na miarę swego ojca, ale poszedł drogą bałwochwalstwa. Tak skierował królestwo Judy ku zagładzie.