Biblia

Gdy upłynął czas modlitwy, a jego miarą były trzy dni, Estera zdecydowała się iść i stanąć przed obliczem króla. Szła do tego, który był władcą kraju i jednocześnie jej małżonkiem. Jednak nikt nie był w stanie przewidzieć jego reakcji na nagłe pojawienie się królowej i poddanej.

Kolejnym bohaterem cyklu katechez o pierwszeństwie Boga w miłości jest Nikodem. Wszystkie informacje o nim czerpiemy od Jana, ewangelisty, który nazywa go „dostojnikiem żydowskim” (3, 1) i „nauczycielem Izraela” (3, 10).

Wszystkie zewnętrzne okoliczności wskazywały na to, że sytuacja, w której znaleźli się Hebrajczycy wymaga natychmiastowego działania. Tak jednak nie postąpiono. Wpierw, zarówno Mardocheusz, jaki i Estera, wznieśli modlitwę ku Bogu. W Nim bowiem widzieli źródło potrzebnej do ocalenia siły. 

Wieść o nadchodzącym prześladowaniu i zagładzie Żydów dotarła do Mardocheusza, który oczekiwał, że Estera uda się do Artakserksesa i poprosi o łaskę dla Izraela. Jednak to zadanie było bardzo problematyczne.

W cyklu biblijnych katechez dziś powiemy o tym, jak Bóg pierwszy umiłował Poncjusza Piłata, rzymskiego prefekta Judei.

Estera szybko swą urodą zwróciła na siebie uwagę Hegaja, opiekuna królewskich żon. Co więcej, swym zachowaniem zaskarbiła sobie jego życzliwość. I choć wszystko to nie miało żadnych znamion nadzwyczajności widoczna była w tym ręka Boga i Jego zamiar.

Dziś świadkiem pierwszeństwa Boga w miłości (1J 4, 19) będzie dla nas Barabasz - skazaniec, zamiast którego został ukrzyżowany Jezus. 

Czasem poszczególne zdarzenia i losy różnych osób niespodziewanie splatają się ze sobą. Na pierwszy rzut oka można mówić o przypadku, ale czy tak jest rzeczywiście? Czy wszystko stanowi szereg niespodzianek, czy też elementy jednego i konsekwentnego planu? A może jedno nie sprzeciwia się drugiemu?

W rankingu postaci Nowego Testamentu, które najlepiej pokazują pierwszeństwo Boga w miłości, jedno z czołowych miejsc daję Zacheuszowi. Jedynym, który opowiedział o jego spotkaniu z Jezusem w Jerycho jest ewangelista Łukasz (18, 1-10).

Nie wszyscy wygnańcy ruszyli w drogę powrotną. Niektórzy z nich pozostali na obcej ziemi. Tam ułożyli swoje życie.

W tym odcinku o pierwszeństwie Boga w miłości (por. 1J 4, 19) świadczyć będzie Bartymeusz, ślepiec z Jerycha. Znamy go z imienia dzięki Ewangelii Marka (por. 10, 47-52), anonimowo wspomina o nim również Łukasz (por. 18, 35-43).

Jerozolima została opasana murami. Podźwignięto z ruin Świątynię. Odbudowywano sukcesywnie domy mieszkańców miasta. Powracający wygnańcy stopniowo znów zaludniali stolicę, jak i dźwigające się z ruin miasta i wioski Judei.

Dziś w cyklu katechez o pierwszeństwie miłości Boga pojawią się Marta i Maria, o których opowiadają Łukasz i Jan. Z bratem Łazarzem mieszkały w Betanii, ok. 2,5 kilometra na wschód od Jerozolimy. Byli dobrze sytuowani, a ich dom stanowił dla Jezusa miejsce odpoczynku. Jan tak przedstawia ich relację: „Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza” (J 11, 5).

Prawo odczytane ludowi stanowiło niezwykły dar Boga. Jednocześnie jego słowa wzbudziły w ludzkich sercach niepokój. Czy człowiek jest w stanie wypełnić przykazania i przepisy które usłyszał?

Bohaterami tego odcinka katechez z cyklu: „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19) będą Symeon i Anna, dwoje starszych ludzi, którzy jako jedyni przedstawiciele narodu wybranego rozpoznali i przyjęli oczekiwanego Mesjasza w jerozolimskiej świątyni.

Odnowione mury, które znów opasały Jerozolimę mogły napełniać dumą i radością. Stanowiły znak wierności Boga raz danemu słowu. Mówiły o Jego trosce i opiece nad potomkami Abrahama. Jednocześnie dawały świadectwo miłości ludu względem swej stolicy i miasta, które Bóg wybrał na swą siedzibę.

W cyklu biblijnych katechez o miłości Bożej, która zawsze wyprzedza naszą,
dziś postać Salome, żony Zebedeusza i matki apostołów Jakuba i Jana. Mieszkali
w Betsaidzie nad Jeziorem Tyberiadzkim, gdzie Zebedeusz miał małe przedsiębiorstwo rybackie, w którym pracował wraz ze synami i najemnikami (por. Mk 1, 20).

Samarytańscy przeciwnicy odbudowy Jerozolimy czuli się coraz bardziej bezradni. Wszystkie dotychczasowe środki, jakie do tej pory podjęli zawiodły. Coraz mniej było nowych możliwości sabotowania podjętej pracy, a ta systematycznie zmierzała ku ukończeniu. 

W kolejnej katechezie o prymacie miłości Boga zatrzymamy się na człowieku o imieniu Jair. Opowiadają o nim zgodnie synoptycy (Mt 9, 18-26; Mk 5, 21-43; Łk 8, 40-56), nazywając go zwierzchnikiem (Mt) lub jednym z przełożonych synagogi (Mk, Łk) w Kafarnaum.

Wytrwałość wznoszących mury miasta i determinacja do obrony podjętego dzieła zaczęły przynosić dobre owoce. Jerozolima stopniowo powstawała z ruin. Nie mniej podjęte dzieło wiązało się ze znacznymi kosztami, które nie zawsze były sprawiedliwie dzielone.