Beletrystyka

To ja, Zbigniew - powiedział głos w słuchawce.- Szczęść Boże, przepraszam panie Zbigniewie, ale jakkolwiek głos pana brzmi dość znajomo, w żaden sposób nie mogę sobie przypomnieć, gdzie się poznaliśmy - odpowiedział Mateusz rozbawionym głosem, bo jeszcze się nie mógł pozbierać po dowcipie opowiedzianym mu przez kol

Popołudnie było cudowne. Mimo obaw, że skoro na Święta Bożego Narodzenia pogoda była wielkanocna, to na Wielkanoc pewnie będzie padał śnieg, słońce jak się pojawiło w Wielki Czwartek, tak rozświetlało i ocieplało skutecznie kolejne dni świąteczne. Nie inaczej było i w ten wielkanocny poniedziałek. W ten dzień Mateusz miał Msz

Mateusz zamyślił się nad faktem, że w Święta Wielkanocne i tuż przed nimi coraz rzadziej udawało mu się znaleźć choć kilka dłuższych momentów, żeby się zastanowić nad sobą. Od rekolekcji, w których uczestniczył minęło już ponad cztery tygodnie, a on coraz bardziej czuł się, jak ryba wyrzucona na brzeg.

o zażegnaniu stanu alarmowego związanego z domagającym się zapłaty za pracę na budowie kościoła elektrykiem, Mateusz miał nadzieję, że teraz znowu będzie mógł się bardziej poświęcić duszpasterstwu. W końcu od kilku tygodni trwał Wielki Post, a on jeszcze nawet nie zdążył podjąć porządnego postanowienia wielkopostnego

Maciek, proszę cię, powiedz mi, skąd wiedziałeś? - wykrzyknął Mateusz w słuchawkę telefonu z trudem próbując opanować emocje. Serce prawie mu się wyrywało z klatki piersiowej, a oczy miał utkwione w wystającym z żółtej koperty grubym pliku banknotów o nominale dwa tysiące. Było ich dokładnie dwieście. Czter

Ksiądz Mateusz stanął przed poważnym dylematem, skąd wziąć pieniądze na wynagrodzenie dla pracujących przy budowie kościoła, którzy obiecali poczekać, a teraz domagają się zapłaty.

To nie był najlepszy dzień tegorocznej kolędy. Wydawało się, że wszyscy jakby się zmówili, aby zafundować mu trudne chwile. Co prawda, w miarę upływu lat Mateusz zauważał w sobie oznaki swoistego dojrzewania i jego emocje nie były już tak rozchwiane, jak to bywało, kiedy był młodym księdzem i przez jedną głupią uwagę cz

Jeszcze przez chwilę oglądał w swoim telefonie zdjęcia żłóbka, który ustawili w prezbiterium nowego kościoła tuż przed ołtarzem, nad którym wznieśli bynajmniej nie lichą konstrukcję prawdziwej szopy. I co tu dużo mówić, podobało mu się bardzo!

To było pierwsze spotkanie po pogrzebie. Przez kilka dni Marysia nie pokazywała się wcale, nie tylko u niego. Mateusz dzwonił do mamy i pytał, jak ona to wszystko znosi, ale mama wciąż powtarzała, że bez zmian. Że Marysia jest jak w letargu, a na pewno w głębokiej depresji.

To był naprawdę fantastyczny dzień. Przez dwie godziny, które spędził w kancelarii parafialnej nikt nie przyszedł, więc mógł się spokojnie pomodlić, a także pomyśleć nad homilią ślubną dla Marysi i Szczepana. Sam się z siebie śmiał. On, Mateusz, który zawsze wszystko robi w ostatniej chwili, kiedy ma nó

Zgłosiło się siedem par i choć Mateuszowi liczba wydawała się bardzo przyzwoita, to jednak pierwsze spotkanie, na którym dochodzi do tak zwanego przełamania pierwszych lodów, zakończyło się kompletnym fiaskiem.

Mateusz miał właśnie otworzyć drzwi i wejść do sali na wikariatce, gdzie mieli zaplanowane spotkanie rady parafialnej, kiedy dobiegły do niego ożywione głosy siedzących już w środku członków rady. Trochę go to zdziwiło, bo zwykle przed spotkaniem panowała niemal grobowa cisza. Od kiedy zaczął wysyłać na adresy mailowe por

Niech się tylko proboszcz nie denerwuje - zaczął Maliński drapiąc się swoją potężną dłonią w potylicę i był to widomy znak jego zestresowania.

To naprawdę bolało. Usłyszeć o sobie jako o przyczynie w kontekście czyjegoś grzechu. Przecież Mateusz doskonale pamiętał słowa Pana Jezusa o losie, jaki czeka tych, którzy sieją zgorszenie. Jeśli ktoś staje się powodem zgorszenia tych najmniejszych, temu lepiej kamień młyński uwiązać u szyi i wrzucić go do morza. Ten fra

ateusz wsiadł w swojego volkswagena multivana i rozpoczął objazd pobliskich parafii zbierając kolegów księży, którzy wraz z nim mieli się udać na spowiedź do parafii Matki Boskiej Różańcowej. Tamtejszy proboszcz, poczciwy ks. kanonik Gałązka, zorganizował specjalne triduum przed pierwszą niedzielą października

Cześć pleban, normalnie nie uwierzysz! Co tu będę dużo gadał, pojutrze mam randkę z nieznajomą! - Mateusz słyszał w telefonie głos Zygmunta, najwyraźniej bardzo podekscytowanego.

Z wysuniętym językiem i z wielką pieczołowitością konstruował jakieś budowle z piasku. Ale jak tylko jakiś konkretny kształt zaczynał wyłaniać się spod jego rąk, dziewczynka w niebieskiej bluzeczce i włosami splecionymi w warkocz podchodziła do niego i swoją łopatką burzyła wszystko.

Pani Weronika przygotowywała kawę, a Mateusz stanął przy oknie. Słońce już zachodziło, gdyby miał aparat, mógłby wykorzystać tzw. złotą godzinę fotografii, kochał ten moment dnia z wycofującym się światłem słonecznym i długimi cieniami. A jednak nie potrafił się nim zachwycić. Czuł, że właśnie obcuje z jakimś str

Budynek miał z piętnaście pięter, a mieszkanie numer 87. „Jak nie będzie windy, to się chyba zastrzelę” - pomyślał Mateusz przyglądając się swoim ciągle jeszcze obolałym po pieszej pielgrzymce stopom. Jak ubierał rozchodzone adidasy, to jeszcze jako tako się poruszał, ale kiedy do Mszy Świętej zakładał sztywne p&oac

Mateusz siedział w kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej już chyba trzecią godzinę z rzędu. Różni księża zmieniali się przy ołtarzu celebrując Eucharystię, grupy pielgrzymów przychodziły i wychodziły, a on sobie po prostu siedział, patrzył na Matkę Bożą, słuchał tych samych czytań na każdej Mszy