Beletrystyka

Jak zwykle, w momencie największej potrzeby stara panda go zawiodła.- Boże, to nie może dziać się naprawdę. Akurat w dzień pogrzebu mamy Maćka. To jest jakiś absurd! - krzyczał waląc dłońmi w kierownicę. Nie pozostawało nic innego, jak po raz kolejny zadzwonić po kogokolwiek, kto mógłby go podrzucić do kościoła w rodzinn

- No wchodź! Cieszę się, że przyjechałeś – powiedział Mateusz zamykając drzwi za Maciejem.- Proszę! Taki to pożyje! Ja się zastanawiam, co by na to powiedział papież Franciszek, że proboszcz się przy takim pięknym kominku grzeje... Nie wstyd ci? - Maciej podpuszczał Mateusza grzejąc dłonie tuż przy szybie kominka.- Wiesz c

***

- Księże Mateuszu, proszę mi wierzyć, naprawdę brakuje bardzo niewiele, żeby zakończyć te fundamenty i potem tylko przykryjemy wszystko elegancko na zimę i na wiosnę można ruszać dalej z robotą – powiedział inżynier ku radości Mateusza. I tylko Maliński, który pilotował roboty jakoś tak dziwnie patrzył w podłogę,

- Pani Różo kochana, czy mogę przyprowadzić jeszcze jednego głodomora na obiad? - zapytał Mateusz.

Wzrok Mateusza utkwiony był w okno, ale tak naprawdę nic nie widział. Siedział tak od kilkudziesięciu minut, co wziąwszy pod uwagę jego życiowe ADHD było trudne do wytłumaczenia. Czasami, oczywiście w żartach, skarżył się Bogu, że poskąpił mu tej zdolności bezczynnego leniuchowania. Nie chodzi bynajmniej o to, że nigdy nie marno

Ludzie nieco się zdziwili, kiedy Mateusz zamiast jak zawsze przed Mszą św. udać się do konfesjonału pomaszerował prosto przed ołtarz z mikrofonem bezprzewodowym w dłoni. Ich zdumione, ale i zaciekawione spojrzenia na chwilę zbiły Mateusza z tropu i zapomniał języka w gębie.

Mateusz sam odmówił modlitwę ministrantów przed Mszą św., jakoś mocniej niż zwykle szarpnął dzwonkiem przy drzwiach, chyba trochę ze złości, że nie było żadnego ministranta i wyszedł do ołtarza. Rzucił okiem na kościół, był wypełniony ludźmi, ale w św. Magdalenie to naprawdę nie była wielka sztuka, bo k

Piesza pielgrzymka to nigdy nie był gorący temat w Strzywążu. Owszem, było zawsze kilkanaście osób, może nawet do dwudziestu, które można nazwać starymi pielgrzymami i one rzeczywiście od wielu lat chodzą na Jasną Górę z różnymi grupami. Bo parafia w Strzywążu jako taka nigdy swojej grupy nie miała, ani

- Proszę księdza, mogę prosić o kilka minut rozmowy? - chłopiec mógł mieć 25 lat, ale minę miał tak poważną, że wyglądał na 30.

Darek zostawił ich po kilkunastu minutach, a i Gienek Maliński szybko się wymówił czekającą w domu żoną. Mateusz został sam z Anią i powoli zmierzali ku plebanii.

„Dobrze, że założyłem te stare adidasy, bo bym się w tym błocie utopił” - pomyślał Mateusz chodząc po placu budowy razem ze starym kowalem Zdzisławem Malińskim, który od czasu pielgrzymki do Kołymki stał się jego prawą ręką, gdy chodzi o dzieło budowy kościoła i nie tylko. Kiedy zebrali się kolejny raz na ci

Siedzieli ponownie w ich luksusowym autobusie i od kilku godzin podróżowali właściwie bez żadnej animacji. Mateusz jedynie poprowadził poranne modlitwy, a zaraz po nich autokar wypełnił się najpierw cichym szmerem rozmów, a potem coraz głośniejszym gwarem. Dwa duże, plazmowe telewizory, które tyle rozrywki im dostarc

Kiedy weszli do kościoła w Kołymce Mateuszowi o mało nie pękło serce ze wzruszenia, a może z żalu, zwłaszcza jak spojrzał na łzy toczące się po policzkach jego parafian, którzy na pewno byli wzruszeni, ale też i chyba zrozpaczeni: to był naprawdę cud, że kościół się jeszcze nie zawalił. Jego stan był fatalny pod

- Chciałbym, zanim pan Janusz wrzuci pierwszy bieg i wyruszymy w naszą pielgrzymkę do ziemi ojców, skierować modlitwę do Pana Boga. Ja głęboko wierzę, że w życiu nie ma przypadków. I wierzę, że to nie przypadek, że budowa naszego nowego kościoła tak długo się opóźniała. Wierzę, że nie jest przypadkiem, że

- Jak przeżyję ten najbliższy miesiąc, to mogę powiedzieć, że wiem, co to znaczy być proboszczem – powiedział Mateusz do kolegów księży z dekanatu podczas obiadu odpustowego u kanonika Mścisławskiego w parafii św. Filipa.

- Mam nadzieję, że to w niczym nie przeszkadza, abyśmy zjedli razem tę kolację - powiedział spokojnie Mateusz.

- Naprawdę zrobiłeś w kościele imprezę po Wigilii Paschalnej? - nie mógł się nadziwić Maciek.

Dotychczasowy przebieg Świąt wyczerpał go całkowicie, podobnie jak w poprzednich latach. A nawet gorzej, ponieważ po raz pierwszy sam musiał się zająć wszystkim i miał wrażenie, jakby się postarzał o trzy lata. Momentami żałował, że ksiądz Darek nie został z nim choćby na Święta. A najgorsze było jeszcze przed nim. To znaczy

- Szczęść Boże, księże Mateuszu, biskup Zdzisław z tej strony. Ma ksiądz chwilę, żeby porozmawiać? - głos w słuchawce był niewyraźny i choć Mateusz zaledwie kilka razy słyszał nowego Biskupa Ordynariusza na żywo, to był przekonany, że to kolejny żart jego serdecznego przyjaciela Macieja, który świetnie naśladował gł