Beletrystyka

- No powiem ci proboszcz, że szału nie ma – powiedział ks. Daniel patrząc na ostateczny wynik swoich obliczeń.
- Tyle to ja sam wiem, w końcu mam oczy i widzę, ale może mi jednak powiesz nieco konkretniej jak wyglądała niedzielna frekwencja – zniecierpliwił się Mateusz.

- A wziął chociaż ksiądz proboszcz pieniądze? - zapytał idący przed nimi Dawid. - Tym razem tak – ponownie uśmiechnął się Mateusz dotykając mimo wszystko koperty w wewnętrznej kieszeni sutanny.

 - Wiesz, gdyby mi się to nie zdarzyło naprawdę, nigdy bym w to nie uwierzył. To są historie typu szczyt głupoty, pamiętasz te idiotyzmy? Za ostatnie pieniądze kupić sobie portfel? Ale mój przypadek jest zdecydowanie gorszy.

Mateusz pożegnał się z Szymonem i wyszedł ze szkoły. W pewnym sensie odczuwał nostalgię, że już nie uczył. Miał takie okresy w swoim życiu kiedy uważał, że właśnie uczenie będzie najważniejszą częścią jego posługi, kochał dzieci i młodzież.

Mateusz nie był szczególnie szczęśliwy spoglądając na nieco pustawy kościół. Spodziewał się zupełnie innej frekwencji na Eucharystii rozpoczynającej nowy rok szkolny. W końcu na terenie parafii było aż pięć szkół.

A jednak się przemógł. I wybrał się do pielgrzymów na trasę, tak jak prosili, z wałówką. Było to wbrew wszelkim jego standardom, które pamiętał z młodości. Wówczas wraz z kolegami mieli swoje zasady.

Ze spotkania z Małgosią i Romkiem, a także ich dziećmi, Mateusz wrócił do swojej codzienności z całą masą przemyśleń, które głównie dotyczyły jego samego. Oczywiście sporo myślał również o sytuacji Małgosi...

Małgosia cały czas promieniała patrząc na Mateusza, chociaż wyraźnie nie mogła się pozbyć swoistej tremy czy zażenowania. I ten fakt bardzo Mateusza bolał, bo ostatnią rzeczą, jakiej pragnął jako ksiądz było to, żeby się go ludzie bali. A z telefonicznej rozmowy wynikało, że Małgosia zapamiętała go jako tak bardzo nieprzejed

- No jak tam brachu Twój debiut u mniszek? - zapytał Maciej stawiając na stole dwa duże kubki z kawą. - Wiesz, co ci powiem, to nie było łatwe doświadczenie, bo od pierwszej konferencji czułem, że w powietrzu wisi jakaś siekiera...

- Księże Mateuszu, proszę, to tylko dzień skupienia – głos w słuchawce przybrał tony błagalne. - Jeśli ksiądz mi odmówi, to już nie wiem do kogo się zwrócić. Prawie wszyscy kapłani mają już swoje wakacyjne plany i zostaniemy na lodzie.

- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! - powiedział pan Gorgoń i mocno uścisnął dłoń Mateusza zaledwie prześlizgując się wzrokiem po jego twarzy koncentrując niemal natychmiast swoje świdrujące spojrzenie w twarzy małżonki...

I po raz kolejny wszystko się udało. Ileż to już razy w swoim życiu dochodził do takiej konstatacji, że znowu się udało. Że znowu Bóg postawił takich ludzi na jego drodze, że mu pomogli i robili więcej, niż by to wynikało z zakresu ich obowiązków.

Mateusz odłożył telefon i energicznie zabrał się za zmianę koła. Jednak ku jego coraz większej rozpaczy okazało się, że koło zapasowe, które woził w samochodzie, a które jak do tej pory nigdy nie było mu potrzebne, niestety nie pasowało.

Mateusz bardzo lubił celebracje liturgiczne Triduum Paschalnego i ciężko mu teraz było pogodzić się z faktem, że pracuje z trzema wikariuszami, no i trzeba było się podzielić.