Beletrystyka

„Chrystus żyje. On jest naszą nadzieją, jest najpiękniejszą młodością tego świata. Wszystko, czego dotknie, staje się młode, staje się nowe, napełnia się życiem. Tak więc pierwsze słowa, które pragnę skierować do każdego z młodych chrześcijan, brzmią: On żyje i chce, abyś żył!

- Chociaż, jak się chwilę zastanowię, to troszeczkę jednak pani o mnie wiedzieć powinna, choć pewnie nie to, czym się pani ze mną przed chwilą podzieliła – zagaił ponownie Mateusz.

Najpierw był telefon z prośbą o informację, kiedy jest czynne biuro parafialne. Potem drugi telefon od tej samej osoby, o której proboszcz przyjmuje w biurze parafialnym.
- Droga pani, chciałbym panią zapewnić i jak mniemam, uspokoić, że bez względu na to, który ksiądz będzie w biurze.

- Nic się proboszcz nie przejmuj – powiedział Daniel, jego najstarszy wikariusz, ale w tonie swojej wypowiedzi wcale nie zabrzmiał uspokajająco, ale jakoś taki zrezygnowany.

- Czy może nam pan powiedzieć, skąd wziął tyle gotówki? - zapytał go urzędnik, kiedy już się znaleźli w zamkniętym pokoju w towarzystwie dwóch rosłych strażników, którzy groźnie mu się przyglądali z dłońmi schowanymi za plecami.

- Widzi ksiądz za jaką idiotkę mnie uważają? - skomentowała wówczas pani Apolonia, już nawet nie płacząc. - Przecież ja doskonale wiem, że jeżeli dzwonię z komórki na jego komórkę, to płacę tak samo, jakby był u siebie w Anglii.

Okazało się, że wcale nie było tak łatwo z panią Apolonią. To znaczy wszystko się powiodło. Kobieta rzeczywiście się ubrała, spakowała swoje rzeczy, a nawet pozwoliła, żeby Mateusz wziął od niej torbę.

Wigilia zbliżała się wielkimi krokami i coraz częściej pojawiało się pytanie, z którym Mateusz miał zawsze problem, mianowicie: „A gdzie ksiądz proboszcz spędzi Wigilię?”

Za oknem nie przestawał sypać śnieg i w Mateuszu zmagały się ze sobą sprzeczne uczucia. Chłopiec, który w nim był, nie mógł się nacieszyć z zimowej scenerii na Święta Bożego Narodzenia.

Zuzanna siedziała naprzeciwko Mateusza w kancelarii parafialnej, uśmiechała się, ale nie miała najmniejszego zamiaru zacząć rozmowy. Dyskretnie obejrzała ściany kancelarii, regały, dostrzegła wysypujące się z kosza na śmieci papierzyska...

 - Jestem... - Bartek zawiesił głos jakby nagle sam zapomniał, co chciał powiedzieć, albo się tego przestraszył, a Mateuszowi przebiegła przez głowę myśl, że być może kolega z dawnych lat właśnie chce przed nim uczynić coming out i wyznać mu coś na temat swoich preferencji...

Mateusz obudził się około 7.00 i nasłuchiwał przez chwilę, czy Bartek był już na nogach, ale poza dobiegającym zza okien delikatnym szumem przejeżdżających samochodów w mieszkaniu panowała idealna cisza.

- No powiem ci proboszcz, że szału nie ma – powiedział ks. Daniel patrząc na ostateczny wynik swoich obliczeń.
- Tyle to ja sam wiem, w końcu mam oczy i widzę, ale może mi jednak powiesz nieco konkretniej jak wyglądała niedzielna frekwencja – zniecierpliwił się Mateusz.

- A wziął chociaż ksiądz proboszcz pieniądze? - zapytał idący przed nimi Dawid. - Tym razem tak – ponownie uśmiechnął się Mateusz dotykając mimo wszystko koperty w wewnętrznej kieszeni sutanny.

 - Wiesz, gdyby mi się to nie zdarzyło naprawdę, nigdy bym w to nie uwierzył. To są historie typu szczyt głupoty, pamiętasz te idiotyzmy? Za ostatnie pieniądze kupić sobie portfel? Ale mój przypadek jest zdecydowanie gorszy.