Z uśmiechem

Tym razem będzie trochę groch z kapustą, chociaż nie do końca, bo jest pewien wspólny mianownik naszych dzisiejszych śmichów - chichów: zajmiemy się kilkoma słowami, które zrobiły ostatnio karierę, a których być może nie do końca rozumiemy sens.

Dzisiaj chciałbym nieco pożartować z największej potęgi świata i tegoż świata przodującej demokracji. Będzie to o tyle łatwe, że w sumie chodzi o ten sam kraj. Zanim jednak przejdę do meritum, muszę się odnieść do pewnej korespondencji, którą otrzymałem po poprzednim tekście w tej rubryce.

Na początku chciałbym powiedzieć, że zupełnie niepotrzebnie ludzie zazdroszczą celebrytom, że są znani i bogaci, że wszystko mają. Otóż wcale tak nie jest, a już na pewno nie u wszystkich. Okazuje się bowiem, że wielu spośród nich musi po prostu dorabiać na boku! Tak, tak proszę państwa, i wcale nie chodzi o dorabianie sobie na przykład zagraniem w reklamie, dodatkową sesją zdjęciową, czy coś w tym stylu. Chodzi o znacznie skromniejsze zajęcia i zapewne znacznie mniej płatne.

Nie ukrywam, że będę się tutaj wyzłośliwiał. Piszę o watykańskiej szopce w takim miejscu naszego czasopisma, w którym będziemy chcieli trochę pożartować, pośmiać się (z niektórych postaw, nigdy z ludzi), a czasami wręcz „zabić śmiechem” absurdy, których nie szczędzi nam współczesność. Nie jestem więc szczęśliwy, że poruszam właśnie tutaj temat watykańskiej szopki.