Z uśmiechem

Jeśli chodzi o popkulturę to świąteczną scenę zagarnęła nieśmiertelna Maryla, która w telewizji publicznej opowiedziała o tym, jak kochała.

Ja to generalnie staram się trzymać z dala od szatana i wszystkich innych diabłów, bo jestem plebanem na wsi i miłe mi są wiejskie tradycje, a na wsi satanizmy się nie przyjmują.

Pamiętam czasy kiedy z wielką dumą patrzyliśmy na – jak nam się wydawało – „naszego” Lecha Wałęsę, kiedy wygłaszał przemówienie przed połączonymi izbami Kongresu Stanów Zjednoczonych, które rozpoczynało się od słów „My Naród...

Warto sobie znowu przypomnieć, że raj to było takie miejsce, które stworzył Pan Bóg dla człowieka, ale człowiek – jak to się mówi – wziął i wszystko schrzanił.

Wiadomo, że na naszej granicy z Białorusią ciągle się dzieje, pisałem o tym ostatnio, zastanawiając się niemal poważnie, czy granica to jeszcze ciągle znaczy granica. Czyli, że dotąd i dalej nie, chyba że jesteś uprawniony.

Kilka miesięcy temu, bywała u nas w kraju białoruska aktywistka, niejaka Jana Shostak, która chcąc zwrócić uwagę wszystkich na sytuację w swoim kraju, nie tylko tłumaczyła, co się tam dzieje, ale też darła gębę przez 60 sekund.

Dzisiaj troszeczkę się skupimy na naszym kościelnym podwórku. A właściwie to Kościelnym, bo bynajmniej nie chodzi mi o placyk przy plebanii, ale o sprawy dotyczące naszej wspólnoty, czyli jak najbardziej chodzi o Kościół przez duże „K”.

Ostatnio bardzo mi się spodobało stwierdzenie korespondenta z Włoch tygodnika „Do Rzeczy” Piotra Kowalczuka, że my, czyli świat zachodni, niby eksportujemy demokrację, a na koniec okazuje się, że tak naprawdę to importujemy uchodźców. Prawda, że ciekawe?

Amerykanie zmykają z Afganistanu do swojej Ameryki, to i my zabierzmy się tam na chwilę razem z nimi.

Żeby nie było, że my proboszczowie ze wsi nie potrafimy patrzeć globalnie, to podzielę się dzisiaj kilkoma informacjami o zasięgu globalnym.

Dzisiaj zaczniemy się uśmiechać spoglądając na nasze katolickie podwórko. Temat bardzo poważny, ale na poważnie napisał o nim naczelny w innym miejscu, a ja tutaj trochę mniej poważnie, zwłaszcza że chodzi nie tyle o sytuację, co o sposób jej opisywania.

Dzisiaj trochę się poprzyglądamy pewnym trendom, a ja bym tak naprawdę powiedział dyktatom, które człowiek musi przyjąć, jeśli chce być uważany za fajnego, nowoczesnego, otwartego Europejczyka. Celowo nie określiłem tego ideału Europejczyka, do którego wielu aspiruje, jako mądrego, bo mi się wydaje, że raczej robią z nich durniów, ale każdy ma prawo do własnego zdania. 

Jak każdy szanujący się mężczyzna powinienem rozpocząć dzisiejszą porcję szydery od niedawno rozpoczętego międzynarodowego turnieju w piłce nożnej. Wiadomo, że chłop „kopaną” ma się interesować i basta! Przy tej okazji pozwolę sobie na mały przytyk do Joe Bidena (żeby nie było że o nim zapomniałem) i pozostałych Amerykanów: ten wasz sport, w którym chłopcy sobie zakładają te śmieszne powiększające kostiumy i przepychają się z piłką „pod pachą” to nie jest żaden futbol!

Już tak dawno nie pisałem o Joe Bidenie, że naprawdę się stęskniłem. Ale teraz to się muszę poważnie zastanowić, czy to on jest taki „szatan z siódmej klasy”, czy może jednak Putin.

Nie powiem, nie powiem, ale poczułem się niemal jak sam ojciec Donald Calloway, o którym pisałem tutaj w szóstym numerze „Opiekuna”. Pamiętacie? To ten czciciel św. Józefa z Ameryki, który namawiał papieża Franciszka do ogłoszenia Nadzwyczajnego Roku Świętego Józefa.

Kiedyś można było mieć wrażenie, że nasz stary dobry Lech Wałęsa, był naprawdę wielkim szczęściarzem.

Słuchajcie, a w tej Holandii, czy też właściwie w Niderlandach, bo tak zdaje się oni chcą, żeby ich teraz nazywać (pamiętajcie, że w naszych czasach nie jest ważne, kim jesteś, czy jak się nazywasz, ale kim uważasz, że jesteś i jak pragniesz, by cię nazywano, więc trzeba w sumie być bardzo ostrożnym, zwłaszcza jeśli masz do kogoś jakiś interes, ale też przez zwykłą ostrożność procesową) to oni używają jeszcze starych guldenów czy nieszczęsnych euraków?

Zabieram się za moje wiejskie zapiski o wielkim świecie, a tymczasem w radio takie newsy lecą, że chętnie bym się zajął polską polityką. No ale to jest teren śliski, bardzo śliski i kto się w nim w ogóle połapie?

Dzisiejsza historia będzie jak najbardziej z uśmiechem, ale tym razem bez cienia ironii. Nie może być inaczej w tym numerze, który jest tak bardzo naznaczony obecnością św. Józefa, ponieważ na temat jego poczucia humoru nie mamy żadnych informacji. Ale z całą pewnością i on się uśmiecha na myśl o pewnym człowieku, którego świetną książkę „Konsekracja św. Józefowi” omawiamy w innym miejscu tego wydania. Zgadza się, chodzi o amerykańskiego marianina ks. Donalda Calloway’a, człowieka który nawrócił się na katolicyzm i od 17 lat jest księdzem.

Życie naprawdę jest znacznie ciekawsze od fikcji, wystarczy mieć do wszystkiego odpowiedni dystans i przede wszystkim jednak trzymać się tak zwanego chłopskiego rozumu albo po prostu zdrowego rozsądku.