Z uśmiechem

W dzisiejszym tekście nie będzie ani słowa o wojnie, taki przynajmniej jest mój zamiar, zobaczymy czy mi się uda. Na początek słów kilka o przejęciu jednej z najpopularniejszych platform społecznościowych, a mianowicie Twittera, przez amerykańskiego miliardera Elona Muska, za bagatela 44 miliardy dolarów.

Niestety, w dalszym ciągu uwagę naszą przyciąga wojna. Chociaż w pewnym sensie można też powiedzieć, że „na szczęście”, albo nawet „dzięki Bogu”, że Ukraińcy jeszcze się bronią, bo kiedy w pierwszych dniach wojny prosili Niemców o pomoc, to usłyszeli przecież, że nie ma sensu im pomagać, bo powalczą może ze dwa dni i będzie po wszystkim, bo druga najpotężniejsza armia świata rozbije ich w pył!

Bardzo lubię thrillery (w przeciwieństwie do horrorów) i pamiętam niejeden film amerykański, w którym pojawiał się wątek kreta w tajnych służbach, albo w najpotężniejszej armii świata (swoją drogą to ciekawe, czy po tym jak się skompromitowała „druga” największa armia świata, to ta pierwsza nie włącza się do wojny, aby i jej mit nie upadł).

Mam nadzieję, że nie jestem jedynym, któremu zawsze „coś nie pasowało” w tych najbardziej ekologicznie wzmożonych osobnikach.

Od początku wojny na Ukrainie nasza rubryka trwa w ustawieniu „nie ma nic do śmiechu” i jedyne co nam pozostaje to dostrzeganie pewnych paradoksów, a może i absurdów. Jak choćby ten pierwszy z brzegu, a mianowicie deklaracja Amnesty International, która zaniepokoiła się o zaspokojenie potrzeb w zakresie tzw. zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego kobiet oraz „marginalizowanych społeczności dotkniętych inwazją Rosji na Ukrainę”.

Kto by pomyślał? Skromnie zadałem pytanie w tytule poprzednich refleksji: „Putin czy Justin, czyli komu bliżej do Hitlera?” i jeszcze gazeta nie trafiła do Czytelników, a Putin zrobił wszystko, żebym nie miał żadnych wątpliwości.

Z wielkim zainteresowaniem przyglądam się sytuacji w Kanadzie. Ja wiem, że to niezbyt dobrze o mnie świadczy, bo skoro już tak bardzo mnie pociąga zagranica, to powinienem, jak każdy patriota, rozdzierać szaty nad sytuacją, która dzieje się znacznie bliżej naszego kraju, gdzie jak mówią, wojna wisi w powietrzu.

Coraz głośniej w mediach o nowym sojuszu, w który Polska jakoby wchodzi razem z Wielką Brytanią i Ukrainą, aby lepiej zadbać o bezpieczeństwo europejskie i przede wszystkim przeciwstawiać się zagrożeniom ze strony Rosji.

Szczerze mówiąc, to czasami już sam myślałem, że nie ma odwrotu od całej tej liberalnej, komunistycznej, ekologicznej i genderowej równi pochyłej, po której świat wydaje się toczyć i jedyne co możemy robić, to być trochę hamulcowymi.

Przed chwilą wyłączyłem swojego smartphona, na wszelki wypadek. Chociaż, co to da, skoro piszę na komputerze? To może chociaż chwilowo odłączę się od Internetu. Ale czy to coś da? No nie wiem...

Jeśli chodzi o popkulturę to świąteczną scenę zagarnęła nieśmiertelna Maryla, która w telewizji publicznej opowiedziała o tym, jak kochała.

Ja to generalnie staram się trzymać z dala od szatana i wszystkich innych diabłów, bo jestem plebanem na wsi i miłe mi są wiejskie tradycje, a na wsi satanizmy się nie przyjmują.

Pamiętam czasy kiedy z wielką dumą patrzyliśmy na – jak nam się wydawało – „naszego” Lecha Wałęsę, kiedy wygłaszał przemówienie przed połączonymi izbami Kongresu Stanów Zjednoczonych, które rozpoczynało się od słów „My Naród...

Warto sobie znowu przypomnieć, że raj to było takie miejsce, które stworzył Pan Bóg dla człowieka, ale człowiek – jak to się mówi – wziął i wszystko schrzanił.

Wiadomo, że na naszej granicy z Białorusią ciągle się dzieje, pisałem o tym ostatnio, zastanawiając się niemal poważnie, czy granica to jeszcze ciągle znaczy granica. Czyli, że dotąd i dalej nie, chyba że jesteś uprawniony.

Kilka miesięcy temu, bywała u nas w kraju białoruska aktywistka, niejaka Jana Shostak, która chcąc zwrócić uwagę wszystkich na sytuację w swoim kraju, nie tylko tłumaczyła, co się tam dzieje, ale też darła gębę przez 60 sekund.

Dzisiaj troszeczkę się skupimy na naszym kościelnym podwórku. A właściwie to Kościelnym, bo bynajmniej nie chodzi mi o placyk przy plebanii, ale o sprawy dotyczące naszej wspólnoty, czyli jak najbardziej chodzi o Kościół przez duże „K”.

Ostatnio bardzo mi się spodobało stwierdzenie korespondenta z Włoch tygodnika „Do Rzeczy” Piotra Kowalczuka, że my, czyli świat zachodni, niby eksportujemy demokrację, a na koniec okazuje się, że tak naprawdę to importujemy uchodźców. Prawda, że ciekawe?

Amerykanie zmykają z Afganistanu do swojej Ameryki, to i my zabierzmy się tam na chwilę razem z nimi.

Żeby nie było, że my proboszczowie ze wsi nie potrafimy patrzeć globalnie, to podzielę się dzisiaj kilkoma informacjami o zasięgu globalnym.