Z uśmiechem

Śledztwo w sprawie zakupu przez UE szczepionek przeciw Covid-19. 

Ostatnio pojawiła się przekazywana przez różne portale społecznościowe informacja, jakoby szefowa Amnesty International, pani Agnes Callamard, wezwała Ukrainę, a właściwie jej wojska, „by nie strzelali do nowo zmobilizowanych wojsk rosyjskich, ponieważ zabijanie nieprzeszkolonych żołnierzy byłoby bardzo niesprawiedliwe”.

Miałem się dzisiaj zająć pewnym wydarzeniem, które nazwano Kampusem Przyszłości, czy jakoś tak, chociaż najczęściej mówiono o nim jako o „Kampusie Trzaskowskiego”.

Długo zastanawiałem się, czy mam coś na ten temat wspomnieć, czy może jeszcze trochę poczekać, przynajmniej do momentu, kiedy sam zapoznam się z treścią najsłynniejszego w Polsce podręcznika. 

Kiedyś znacznie łatwiej było sobie żartować z różnych rzeczy i sytuacji, bo wyjąwszy Pana Boga i kilka innych nielicznych spraw z Panem Bogiem związanych, na każdą inną sytuację śmieszną czy patetyczną można było reagować śmiechem i zdrowo ją wykpić.

Czy ja wam mówiłem, że mam wielki sentyment do Włochów? Na pewno mówiłem i pomimo wszystkich paradoksów, które tylko u nich istnieją, sytuacja się nie zmienia. Uwielbiam Włochów, ale nie jestem wobec nich bezkrytyczny.

Trochę się zastanawiałem, czy zająć się tym tematem, chodzi mi mianowicie o kampanię billboardową z hasłem „Gdzie są te dzieci?” Nawet was wtajemniczę, że temat podsunęła mi znajoma, jak najbardziej katoliczka, a ja w pierwszej chwili zgłupiałem, bo nie wiedziałem, czy mam tę kampanię pochwalić, czy zganić.

Spędziłem kilka dni w Borach Tucholskich, z czego przez trzy dni poruszałem się siłą własnych mięśni. Dwa dni spędzone na rowerze i jeden dzień w kajakach. Mówię wam, wspaniała sprawa! Wbrew nawet moim własnym oczekiwaniom organizm zareagował całkiem przyzwoicie i mimo braku treningu nie było żadnych zakwasów. I mogłem się cieszyć pięknem natury ile dusza zapragnęła.

2 czerwca, arcybiskup Tuluzy, niejaki Guy de Kérimel, skierował list do swoich seminarzystów prosząc, żeby... nie nosili sutanny. Naprawdę!

Już trochę czasu minęło od ostatniego „posiedzenia” Forum Gospodarczego w Davos, ale nie miałem wcześniej okazji, aby wtrącić moje trzy grosze na temat tej dziwnej organizacji, która za nic nie ponosi żadnej odpowiedzialności, a chciałaby o wszystkim decydować za nas.

W dzisiejszym tekście nie będzie ani słowa o wojnie, taki przynajmniej jest mój zamiar, zobaczymy czy mi się uda. Na początek słów kilka o przejęciu jednej z najpopularniejszych platform społecznościowych, a mianowicie Twittera, przez amerykańskiego miliardera Elona Muska, za bagatela 44 miliardy dolarów.

Niestety, w dalszym ciągu uwagę naszą przyciąga wojna. Chociaż w pewnym sensie można też powiedzieć, że „na szczęście”, albo nawet „dzięki Bogu”, że Ukraińcy jeszcze się bronią, bo kiedy w pierwszych dniach wojny prosili Niemców o pomoc, to usłyszeli przecież, że nie ma sensu im pomagać, bo powalczą może ze dwa dni i będzie po wszystkim, bo druga najpotężniejsza armia świata rozbije ich w pył!

Bardzo lubię thrillery (w przeciwieństwie do horrorów) i pamiętam niejeden film amerykański, w którym pojawiał się wątek kreta w tajnych służbach, albo w najpotężniejszej armii świata (swoją drogą to ciekawe, czy po tym jak się skompromitowała „druga” największa armia świata, to ta pierwsza nie włącza się do wojny, aby i jej mit nie upadł).

Mam nadzieję, że nie jestem jedynym, któremu zawsze „coś nie pasowało” w tych najbardziej ekologicznie wzmożonych osobnikach.

Od początku wojny na Ukrainie nasza rubryka trwa w ustawieniu „nie ma nic do śmiechu” i jedyne co nam pozostaje to dostrzeganie pewnych paradoksów, a może i absurdów. Jak choćby ten pierwszy z brzegu, a mianowicie deklaracja Amnesty International, która zaniepokoiła się o zaspokojenie potrzeb w zakresie tzw. zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego kobiet oraz „marginalizowanych społeczności dotkniętych inwazją Rosji na Ukrainę”.

Kto by pomyślał? Skromnie zadałem pytanie w tytule poprzednich refleksji: „Putin czy Justin, czyli komu bliżej do Hitlera?” i jeszcze gazeta nie trafiła do Czytelników, a Putin zrobił wszystko, żebym nie miał żadnych wątpliwości.

Z wielkim zainteresowaniem przyglądam się sytuacji w Kanadzie. Ja wiem, że to niezbyt dobrze o mnie świadczy, bo skoro już tak bardzo mnie pociąga zagranica, to powinienem, jak każdy patriota, rozdzierać szaty nad sytuacją, która dzieje się znacznie bliżej naszego kraju, gdzie jak mówią, wojna wisi w powietrzu.

Coraz głośniej w mediach o nowym sojuszu, w który Polska jakoby wchodzi razem z Wielką Brytanią i Ukrainą, aby lepiej zadbać o bezpieczeństwo europejskie i przede wszystkim przeciwstawiać się zagrożeniom ze strony Rosji.

Szczerze mówiąc, to czasami już sam myślałem, że nie ma odwrotu od całej tej liberalnej, komunistycznej, ekologicznej i genderowej równi pochyłej, po której świat wydaje się toczyć i jedyne co możemy robić, to być trochę hamulcowymi.

Przed chwilą wyłączyłem swojego smartphona, na wszelki wypadek. Chociaż, co to da, skoro piszę na komputerze? To może chociaż chwilowo odłączę się od Internetu. Ale czy to coś da? No nie wiem...