Słowo Redaktora

Styczeń jest miesiącem, w którym najbardziej otwieramy się na inne wyznania chrześcijańskie, a także – jeszcze szerzej – na inne religie monoteistyczne. I tak najpierw 17 stycznia będziemy obchodzić Dzień Judaizmu, potem przez cały tydzień będziemy się modlić o jedność chrześcijan różnych denominacji, a po jego zakończeniu – 26 stycznia – Dzień Islamu.

Kiedyś byłem aż tak naiwny i ufny w swoje siły, że w pierwszym wstępniaku w nowym roku wszem i wobec ogłaszałem swoje postanowienia. Może nawet byłem przekonany, że na koniec roku z radością odtrąbię sukces.

„Krok po kroku, krok po kroczku, najpiękniejsze w całym roczku, idą święta” - chciałoby się zanucić za popularną piosenką (tak naprawdę, to chciałoby się już „pojechać” kolędą, ale jeszcze za wcześnie), jednak trzeba się natychmiast powstrzymać.

Zakończył się, przynajmniej liturgicznie, trudny rok 2021, teraz Adwent podprowadza nas do świąt Bożego Narodzenia, a potem zakończy się również rok kalendarzowy i będzie to okazja do podsumowań. I pewnie narzekań. Zobaczymy.

Kiedy ponad dekadę temu rządy w Polsce przejęła partia mająca - nazwijmy to w ten sposób - swoiste podejście do patriotyzmu i dość bezkrytyczne zapatrzenie w Brukselę, w niektórych kościołach w naszym kraju można było usłyszeć ponownie wersję pieśni „Boże coś Polskę”, znaną choćby z czasów stanu wojennego, w której refren kończy się słowami „Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie”.

Kard. George Pell napisał w swoim „Dzienniku więziennym”, że chciałby wziąć udział w kolejnym konklawe, mimo że po ukończeniu 80 roku życia nie będzie mógł być jego czynnym uczestnikiem i zależy mu na tym, aby wygłosić przemówienie do kardynałów.

Pamiętacie zapewne, jaka fala domysłów, a może nawet bardziej przejawów złośliwej satysfakcji, przelała się przez media kilka miesięcy temu, kiedy „gruchnęła” wiadomość o zaproszeniu albo wezwaniu biskupów z Polski na spotkanie z papieżem.

Temat, który dzisiaj podejmuję, nie jest łatwy. Przypomnę, że cykl produkcyjny „Opiekuna” „wymusza” przygotowanie tego tekstu na 10 dni przed jego ukazaniem się, więc piszę te słowa dokładnie 30 września. To oznacza, że wczoraj był pogrzeb biskupa Edwarda Janiaka, a dopiero za tydzień odbędzie się, tak bardzo przez nas oczekiwany,

Jesień przynosi nam wspaniałe wydarzenia w tym roku. Już dokonała się beatyfikacja kardynała Stefana Wyszyńskiego, a przed nami kolejne wielkie przeżycie, które również musiało „odczekać w zamrażarce”, czyli Zawierzenie Narodu i Kościoła w Polsce św. Józefowi w jego narodowym sanktuarium w Kaliszu.

Piszę te słowa kilka dni wcześniej, ale kiedy je czytacie jesteśmy już po beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia kardynała Stefana Wyszyńskiego. Bogu więc niech będą dzięki, że wreszcie do niej doszło, choć żal w sercu wielki, bo nie mogliśmy w tej ceremonii uczestniczyć.

W 2003 r. została wydana pierwsza powieść Khaleda Hosseiniego „Chłopiec z latawcem”, na którą ja trafiłem kilka lat później, mieszkając jeszcze poza Polską. Książka ta i przedstawiony w niej świat Afganistanu, mimo wszystkich ukazanych tam dramatów, oczarowały mnie totalnie i kolejne książki autora.

Szybkimi krokami zbliża się dzień beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia i mam nadzieję, że tym razem dojdzie ona do skutku, choć z drugiej strony żałuję, że odbędzie się ona przy tak nikłym udziale wiernych.

W ostatnich edytorialach, mimo że pisanych dla wakacyjnych numerów „Opiekuna”, skupiałem się na raczej trudnych tematach i dlatego desperacko szukałem czegoś lżejszego do bieżącego wydania. W końcu jest lato i nie można tak bez przerwy ludzi dołować.

Wydarzeniem, które zdominowało uwagę mediów w ostatnich tygodniach jest odkrycie masowych grobów dzieci przy tzw. residential schools, czyli szkołach z internatem, do których posyłano dzieci rdzennej ludności Kanady.

Niestety, kiedy piszę te słowa, jesteśmy dzień po rozbiciu polskiej piłkarskiej głowy o szwedzki mur (zdecydowanie woleliśmy „szwedzki stół”, nawet z IKEI) i nastroje nie są najlepsze.

Coraz częściej mamy wrażenie, by nie powiedzieć pewność, że media nie są już dzisiaj czwartą władzą, jak zwykło się je niegdyś określać, ale stały się władzą absolutnie pierwszą, pozostawiając daleko z tyłu te trzy prawdziwe, które baron Monteskiusz był łaskaw spopularyzować.

Dzisiaj trochę spraw wewnątrzkościelnych, więc jeśli czyta te słowa ktoś spoza, to może sobie darować dalszą lekturę. Że co? Że tych spoza najbardziej interesują wewnętrzne sprawy Kościoła? A rzeczywiście. Może to i dobrze, zwłaszcza w sytuacjach, których sami nie potrafimy ogarnąć...

Przez siedem lat byłem proboszczem we włoskiej parafii i doskonale pamiętam jak często podczas kapłańskich spotkań dochodziło do spięć na tle dopuszczania do godności matki czy ojca chrzestnego osób nie spełniających wymogów Prawa Kanonicznego.

Pamiętam, jak nasz liturgista w seminarium wrocławskim, ks. Marek, skądinąd człowiek związany z ruchem oazowym, bardzo się irytował, kiedy w kaplicy śpiewaliśmy pieśń „Chwalcie łąki umajone”. Zarzucał jej brak jakiejkolwiek treści teologicznej, a przede wszystkim zupełną nieprzydatność do liturgii. 

Kiedy „Opiekun” trafi do Czytelników będziemy obchodzić kolejny Tydzień Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego. A wcześniej mieliśmy Tydzień Biblijny, a jeszcze wcześniej Tydzień Miłosierdzia. Jako proboszcz starałem się, aby każdy nasz parafianin miał świadomość, że akurat o te konkretne wymiary wiary i życia wspólnoty troszczymy się w danych dniach, kto był na liturgii nie mógł się nie zorientować.