Słowo Boże

Iz 35, 1-10; Ps 85; Łk 5, 17-26 Wdzięczność otwiera nas na dostrzeganie, tego, co mamy. Nie potrzeba wielkich, spektakularnych cudów w naszym życiu, żeby zobaczyć jak wiele mamy. 

Rdz 3, 9-15.20; Ps 98; Flp 1, 4-6.8-11; Łk 1, 26-38
Dzisiejszy fragment Ewangelii z II Niedzieli Adwentu bardzo szczegółowo opisuje, gdzie i kiedy zostało skierowane słowo do Jana. Podany został konkretny kontekst, osadzenie historyczne. Ma to głębsze znaczenie. 

Iz 2,1-5 Ps 122 Mt 8,5-11 Setnik, rzymski dowódca mający pod sobą 100 żołnierzy, poganin, zachował się zadziwiająco. Okazał się bardzo uprzejmy, nie przymuszał Jezusa, żeby przyszedł koniecznie do niego.

Jr 33, 14-16; Ps 25; 1 Tes 3, 12-4,2; Łk 21, 25-28.34-36 „I znowu Adwent…” – powiedzą niektórzy z rezygnacją wobec upływającego czasu. Inni odetchną z ulgą, że bądź co bądź „idzie nowe” (jakkolwiek by to nowe rozumieć).

Ap 1, 1-4; 2, 1-5a; Ps 1; Łk 18, 35-43. Warto czasem - kiedy nie wiemy co zrobić, kiedy przytłacza nas nasze życie, grzech, słabości, dopada nas jakaś niemoc - zawołać jak ów niewidomy spod Jerycha: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną”. 

Dn 12, 1-3; Ps 16; Hbr 10, 11-14.18; Mk 13, 24-32. Chrystus na moment przed wejściem na „ostatnią prostą”, której celem jest ofiara z Jego życia, próbuje na różne sposoby zmobilizować uczniów do wysiłku towarzyszenia na tej drodze. 

Tt 1, 1-9; Ps 24; Łk 17, 1-6. Prośbę o przymnożenie wiary kierują uczniowie, którzy słyszą wezwanie Jezusa do miłości zdolnej przebaczyć siedem razy w ciągu dnia. 

1 Krl 17, 10-16; Ps 146; Hbr 9, 24-28; Mk 12, 38-44 Jezus zdecydowanym głosem mówi do słuchaczy: strzeżcie się (słownik tłumaczy to określenie następująco: unikajcie czegoś, co mogłoby wam zaszkodzić, lub kogoś, kto mógłby zaszkodzić) uczonych w Piśmie. 

Flp 2, 1-4; Ps 131; Łk 14, 12-14 Czy zaproszenie na posiłek przyjaciół i krewnych to coś złego? Nie. Jezus zwraca uwagę na motywacje. Ubodzy i mali nie mają się czym odwdzięczyć. 

Pwt 6, 2-6; Ps 18; Hbr 7, 23-28; Mk 12, 28b-34. Zanim z ust wykształconego faryzeusza padnie pytanie o fundament relacji z Bogiem.

Ef 2, 19-22; Ps 19; Łk 6, 12-19 Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu.

Jr 31, 7-9; Ps 126; Hbr 5, 1-6; Mk 10, 46b-52. Ryzyko jest wpisane w wiarę. Nie chodzi tu o jakąś wątpliwość, czy Bóg jest czy nie, ale chodzi o pewien radykalizm.

Ef 2, 1-10; Ps 100; Łk 12, 13-21. Spadek jest darem. Ktoś pracuje całe życie, gromadzi majętności, by w obliczu śmierci przekazać je osobie, której chce.

Iz 53,10-11; Ps 33; Hbr 4, 14-16; Mk 10, 35-45. Jak to możliwe, że Bóg chce czyjegoś cierpienia i co to za „pragnienie”, które ma spełnić ebed IHWH (sługa Pana)?

Rdz 2, 18-24; Ps 128; Hbr 2, 9-11; Mk 10, 2-16. „Wolno czy nie wolno? – Oto jest pytanie…” Parafraza słów otwierających najsłynniejszy monolog Hamleta była pierwszą myślą, która przyszła mi do głowy po lekturze dzisiejszej Ewangelii. 

Hi 1, 6-22; Ps 17; Łk 9, 46-50 Większość ludzi nie chce należeć do tych „najmniejszych” - ostatnich, pomijanych, z którymi nikt się nie liczy. 

Lb 11, 25-29; Ps 19; Jk 5, 1-6; Mk 9, 38-43.45.47-48 Dzisiejsza Ewangelia przysparza nam wiele trudności. Często przywoływana jest w chwilach, gdy chce się usprawiedliwić „nie bycie” kogoś np. na Eucharystiach, czy w kościele; tzw. wierzę w Boga, a nie w Kościół. Jak to jednak jest naprawdę z tym słowem? 

Prz 3, 27-35; Ps 15; Łk 8, 16-18. „Słuchaj” było pierwszym przykazaniem dla Żydów. My także doskonale wiemy, że wiara rodzi się ze słuchania. 

Mdr 2, 12.17-20; Ps 54; Jk 3, 16-4,3; Mk 9, 30-37. „(…) wziął dziecko, postawił je między nimi, przytulił do siebie i…” niczego więcej nie było trzeba. 

1 Kor 11, 17-26.33; Ps 40; Łk 7, 1-10. Jakże często podobne słowa wybrzmiewają w trudnych chwilach w naszych sercach.