Słowo Boże

Kiedy patrzymy na Ewangelie Wielkiego Postu, to można by pomyśleć, że Kościół prowadzi nas dziwnymi drogami.  Rdz 22, 1-2.9-13.15-18; Ps 116B; Rz 8, 31b-34; Mk 9, 2-10

1 P 5, 1-4; Ps 23; Mt 16, 13-19 Piotr jako pierwszy z Apostołów otrzymał dwie szczególnie wielkie łaski. Był on pierwszym uczniem, który uwierzył w boskość Jezusa i tę swoją wiarę wyznał w obecności pozostałych uczniów.

Liturgia pierwszej niedzieli Wielkiego Postu skupia nasz wzrok na tajemnicy Bożego przymierza, które za każdym razem, kiedy Bóg zawierał z człowiekiem, było obietnicą miłości. Pierwszym, jakie odnotowało Pismo Święte było przymierze z Noem, nazywane inaczej przymierzem noahickim. Jego fragment odnajdujemy w pierwszym czytaniu:  Rdz 9, 8-15; Ps 25; 1 P 3, 18-22; Mk 1, 12-15

Rdz 6, 5-8; 7,1-5.10; Ps 29; Mk 8, 14-21 Wtedy przykazał swoim uczniom: „Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda!”. Oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chleba.

Kpł 13, 1-2. 45-46; Ps 32; 1 Kor 10, 31-11,1; Mk 1, 40-45 „Trędowaci od najdawniejszych czasów wzbudzali w Izraelu najwyższy wstręt. Trądem wówczas nazywano wiele różnych chorób – gruźlicę kości o przebiegu ropnym, słoniowatość, różnego rodzaju choroby skórne, poważne oparzeliny, tzw «trąd głowy», czyli łysinę plackowatą.

Rdz 1, 1-19; Ps 104; Mk 6, 53-56 Podczas życzeń, nieważne z jakiej okazji, niemal zawsze słyszymy ,,i dużo zdrowia”. Mogłoby się wydawać, że jeśli usłyszymy to kilkaset razy to stanie się to faktem i będzie obowiązywać w naszym życiu.

Hi 7, 1-4.6-7; Ps 147A; 1 Kor 9, 16-19.22-23; Mk 1, 29-39 Słowo przewidziane na V Niedzielę zwykłą kieruje nasz wzrok na drugiego człowieka. Począwszy od Księgi Hioba, stanowiącej pierwsze czytanie, możemy dostrzec jak szybko przemija ludzkie życie. „Dni moje lecą jak tkackie czółenko, i kończą się, bo braknie nici. Wspomnij, że dni me jak powiew. Ponownie oko me szczęścia nie zazna” (Hi 7, 6-7). Patrząc z perspektywy czasu można zauważyć, że choć lat przybywa, to życie z dnia na dzień jest coraz krótsze.

Hbr 11, 32-40; Ps 31; Mk 5, 1-20 ,,Gdy wysiadł z łodzi, zaraz wyszedł Mu naprzeciw z grobowców człowiek opętany przez ducha nieczystego”. Spotkania z Jezusem odbywają się w różnych okolicznościach i czasami podczas nich skupiamy się na rzeczach nieważnych, przez co gubimy sens w budowaniu z Nim relacji. Zapominamy, że to On jest najważniejszy.

Pwt 18, 15-20; Ps 95; 1 Kor 7, 32-35; Mk 1, 21-28 Święty Paweł zwraca się do Koryntian: „Mówię dla waszego pożytku, nie zaś, by zastawiać na was pułapkę, ale po to, byście godnie i z upodobaniem trwali przy Panu” (1Kor 7, 35). Te słowa jeszcze lepiej zrozumiemy, gdy przyjrzymy się Apostołowi Narodów.

Jon 3, 1-5.10 Ps 25 1 Kor 7, 29-31 Mk 1, 14 -20 Śledząc karty Pisma Świętego można niejednokrotnie natrafić na zmaganie proroka. Niekoniecznie musiało ono dotyczyć walki z kimś z zewnątrz. W wielu przypadkach była to walka wewnętrzna, a ściślej mówiąc walka z samym sobą. 

W religijności możemy coś robić tylko dlatego, że taki jest zwyczaj, tak robią inni, tego się od nas wymaga. Wtedy intencje religijności nie są czyste i proste.

1 Sm 3, 3b-10.19 Ps 40 1 Kor 6, 13c-15a.17-20 J 1, 35-42 „(To wam oznajmiamy), co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce - bo życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione - oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami. A mieć z nami współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i Jego Synem Jezusem Chrystusem. Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna” (1J 1, 1-4).

Słowo Boże na każdy dzień ( 11 - 16 stycznia)
Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi». A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim.

Iz 55, 1-11; Ps: Iz 12; 1 J 5, 1-9; Mk 1, 7-11Żyjemy w czasach, kiedy nieraz mówi się: „nie ma nic za darmo”. Patrząc z perspektywy dzisiejszej, słowa z pierwszego czytania mogą wydawać się trudne do zrozumienia, gdyż Bóg mówi: „Wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie, dalejże, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko!” (Iz 55, 1).

Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”.
Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem.

Syr 24, 1-2.8-12; Ps 147B; Ef 1, 3-6.15-18; J 1, 1-18 „Gdy wszystko było pogrążone w głębokim milczeniu, a noc w swym biegu dosięgła połowy drogi, wszechmocne Słowo Twoje, Panie, zstąpiło z nieba, z królewskiego tronu”. To są słowa antyfony na wejście z dzisiejszej Mszy Świętej. Mamy więc „milczenie” i „połowę nocy”, czyli „ciszę” i „ciemność”. I w tę „ciszę” oraz „ciemność” zstępuje „wszechmocne Słowo Boże”, Jezus Chrystus.

Iz 61, 1-2a. 10-11; Ps: Łk 1; 1 Tes 5, 16-24; J 1, 6-8.19-28 Słowo Boże dzisiejszej niedzieli jest przepełnione duchem świadectwa, jakie charakteryzowało pierwszych chrześcijan. Dawać świadectwo, że Jezus jest Synem Bożym w czasach rzymskich kończyło się śmiercią. Przyznać się do Jezusa jeszcze kiedy chodził po ziemi było równoznaczne z opuszczeniem synagogi.

Iz 40, 1-5.9-11; Ps 85; 2 P 3, 8-14; Mk 1, 1-8 „Głos się rozlega: «Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją wszelkie ciało zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały»” (Iz 40, 3-5).

Ty, Panie, jesteś naszym ojcem, odkupiciel nasz – to Twoje imię odwieczne. Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serca nasze stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą? odmień się przez wzgląd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa.

Chrystus zmartwychwstał jako pierwociny spośród tych, co pomarli. Ponieważ bowiem przez człowieka przyszła śmierć, przez Człowieka też dokona się zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności: Chrystus jako pierwociny, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia.