Słowo Boże

Rdz 28, 10-22a; Ps 91; Mt 9, 18-26 Gdy Jezus mówił do uczniów, oto przyszedł do Niego pewien zwierzchnik synagogi i oddając Mu pokłon, prosił: Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i połóż na nią rękę, a żyć będzie.

Za 9, 9–10; Ps 145; Rz 8, 9.11–13; Mt 11, 25–30 Pan Jezus przynosi pokój, przychodzi jako król zwycięski i sprawiedliwy, a przy tym pokorny (por. Za 9, 9). Bóg posłał swojego Syna na świat nie w celu wywołania wojny, ale uśmierzenia nienawiści i doprowadzenia ludzi do dialogu.

2 Krl 4, 8–12a.14–16a; Ps 89; Rz 6, 3–4.8–11; Mt 10, 37–42 Dlaczego Jezus stawia „na ostrzu noża” kwestię wyboru, miłości i przyjęcia Jego samego w realiach więzi rodzinnych i społecznych? Skąd tak radykalne powtórzenia „Kto (…) bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien”?

Ef 2, 19-22; Ps 117; J 20, 24-29 Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę.

Rdz 12, 1-9; Ps 33; Mt 7, 1-5. Niestety często jest tak, że problemy, wady i niedoskonałości widzimy bardziej u innych niż u siebie. 

Jr 20, 10–13; Ps 69; Rz 5, 12–15; Mt 10, 26–33. Słysząc hasło „człowiek” i słowa, które go dzisiaj określają definiuje w następujący sposób: człowiek to istota wyższego rzędu, dla której najważniejszy powinien być drugi człowiek.

2 Kor 6, 1-10; Ps 98; Mt 5, 38-42. Pan Jezus prawo zemsty zamienia w prawo miłości. 

Wj 19, 1–6a; Ps 100; Rz 5, 6–1; Mt 9, 36–10,8. Bohaterami dzisiejszego Słowa nie są wszechstronnie uzdolnieni i nadzwyczaj inteligentni „słudzy ołtarza”. 

2Kor 1, 1-7; Ps 34; Mt 5, 1-12. Tekst Błogosławieństw nie jest tylko wskazaniem dla osobistej pobożności wyznawcy Chrystusa, lecz ma również swój walor społeczny. 

Oz 6, 3–6; Ps 50; Rz 4, 18–25; Mt 9, 9–13. Wielokrotnie w kontaktach międzyludzkich mniej lub bardziej łapiemy się na tym, że oceniamy, osądzamy, a nawet szufladkujemy ludzi.

Wj 34, 4b–6.8–9; Ps: Dn 3; 2 Kor 13, 11–13; J 3, 16–18. Czy można w kilku słowach zmieścić całą tajemnicę zbawienia? 

Tb 1, 1a.2; 2, 1-9; Ps 112; Mk 12, 1 – 12. Ukazana tu winnica to Kościół. Jej właścicielem pozostaje Bóg, my jesteśmy tylko jej dzierżawcami i wykonawcami woli Pana, którą On egzekwuje przez ukochanego Syna. 

Rdz 3, 9-15.20; Ps 87; Dz 1, 12-14; J 2, 1-11
Obok krzyża Jezusa stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena.

Dz 2, 1–11; Ps 104; 1 Kor 12, 3b–7.12–13; J 20, 19–23 Duch Święty na pewno jest Osobą, jedną z trzech Osób Trójcy Świętej. Jest – jak uczył św. Augustyn – wynikiem miłości Ojca do Syna i Syna do Ojca, wzajemnym darem, komunią zachodzącą między Nimi, a także więzią miłości. 

Dz 19, 1-8; Ps 68; J 16, 29-33 Odpowiedział im Jezus: Teraz wierzycie? Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie – każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną.

Dz 1, 1-11; Ps 47; Ef 1, 17-23; Mt 28, 16-20 Ostatnie relacjonowane przez ewangelistę Mateusza spotkanie Jezusa z uczniami ma miejsce na nieznanej nam bliżej górze i do końca nie wiadomo, czy właśnie wtedy Chrystus wstąpił do nieba, czy ukazywał się jeszcze przez jakiś czas, by umocnić ich wiarę w autentyczność zmartwychwstania.sł

Dz 16, 11-15; Ps 149; J 15, 26-16,4a. Parakleo w języku greckim to Wspomożyciel pochodzący od Boga Ojca, a zesłany na pomoc przez Jezusa, aby nas bronić przed wszelkim zamętem myśli i wartości w świecie.

Dz 20, 17-18a.28-32.36; Ps 100; Rz 8, 31b-39; J 10, 11-16. Pasterz utożsamia się ze stadem, najemnik za honorarium jedynie zastępuje pasterza na jakiś czas, bo nie jest jego.

Dz 6, 1-7; Ps 33; 1P 2, 4-9; J 14,1-12. Delikatny uśmiech pojawia się na mojej twarzy, ilekroć słucham przedstawionych przez Ewangelistę wątpliwości Tomasza i pełnej żarliwości prośby Filipa.

Rdz 1, 26-2,3 lub Kol 3, 14-15. 17. 23-24; Ps 90; Mt 13, 54-58 Jezus przyszedł do Nazaretu, do swojej Ojczyzny, do swoich. Zebrani w synagodze wyrażają najpierw zdumienie, stawiają pytania, a potem jednak górę bierze powątpiewanie: „Skądże u Niego to wszystko?”.