Słowo Boże

Pwt 10, 12-22; Ps 147; Mt 17, 22-27. Chrześcijaństwo zakłada wolność, chciałbym taką mieć, choćby od pieniędzy.

1 Krl 19, 9a.11–13a; Ps 85; Rz 9, 1–5; Mt 14, 22–33. Pierwszą myślą, która kołacze mi w głowie podczas lektury dzisiejszej Ewangelii jest pytanie „Dlaczego?”

Lb 11, 4b-15; Ps 81; Mt 14, 13-21 Nic dziwnego, że tłumy podążały za Jezusem: chciały coś uzyskać, albo też tylko ze zwykłej ciekawości, żeby zobaczyć coś nadzwyczajnego.

Dn 7, 9-10.13-14; Ps 97; 2 P 1, 16-19; Mt 17, 1-9 Liturgiczne święto Przemienia Pańskiego, przypadające w tym roku w niedzielę odkrywa przed nami piękno Słowa Bożego, które stanowi prawdziwą ucztę duchową.

Wj 32, 15-24.30-34; Ps 106; Mt 13, 31-35 Trzeba radykalnie zmienić kryteria myślenia i mówienia o Kościele. Bo nieraz przykładamy do niego miarę zupełnie nieadekwatną: najczęściej – procent frekwencji i sukcesy, którymi może się wykazać parafia.

1 Krl 3, 5.7–12; Ps 119; Rz 8, 28–30; Mt 13, 44-52 słEwangelista Mateusz dwie z usłyszanych dziś (w dłuższej wersji Ewangelii) przypowieści o królestwie Boga - o skarbie i perle - zapisał jako jedyny z niezwykle ważnego powodu.

Wj 14, 5-9a.10-18; Wj 15; Mt 12, 38-42 Znaki i cuda towarzyszą nam w drodze wiary. Największym cudem jest obecność Jezusa w Eucharystii. Ciągłe szukanie potwierdzenia, że Bóg mnie kocha, akceptuje, zamyka na pozytywne postrzeganie świata.

Mdr 12, 13.16–19; Ps 86; Rz 8, 26–27; Mt 13, 24-30 Słowo Boże przeznaczone na XVI Niedzielę zwykłą jest pełne nadziei, która powinna charakteryzować wszystkich ludzi. 

Wj 1, 8-14.22; Ps 124; Mt 10, 34-11,1  Słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii napawają lękiem. Jezus, Książę Pokoju, Emmanuel, przynosi miecz… Ogień i miecz od zawsze kojarzą nam się z wyniszczeniem i złem.

Iz 55, 10–11; Ps 65; Rz 8, 18–23; Mt 13, 1-9 Pierwszym, co rzuca się w oczy podczas lektury pierwszej z cyklu przypowieści spisanych przez św. Mateusza, jest autentyczna rozrzutność w dawaniu łaski każdemu i bez wymierzania. 

Rdz 28, 10-22a; Ps 91; Mt 9, 18-26 Gdy Jezus mówił do uczniów, oto przyszedł do Niego pewien zwierzchnik synagogi i oddając Mu pokłon, prosił: Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i połóż na nią rękę, a żyć będzie.

Za 9, 9–10; Ps 145; Rz 8, 9.11–13; Mt 11, 25–30 Pan Jezus przynosi pokój, przychodzi jako król zwycięski i sprawiedliwy, a przy tym pokorny (por. Za 9, 9). Bóg posłał swojego Syna na świat nie w celu wywołania wojny, ale uśmierzenia nienawiści i doprowadzenia ludzi do dialogu.

2 Krl 4, 8–12a.14–16a; Ps 89; Rz 6, 3–4.8–11; Mt 10, 37–42 Dlaczego Jezus stawia „na ostrzu noża” kwestię wyboru, miłości i przyjęcia Jego samego w realiach więzi rodzinnych i społecznych? Skąd tak radykalne powtórzenia „Kto (…) bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien”?

Ef 2, 19-22; Ps 117; J 20, 24-29 Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę.

Rdz 12, 1-9; Ps 33; Mt 7, 1-5. Niestety często jest tak, że problemy, wady i niedoskonałości widzimy bardziej u innych niż u siebie. 

Jr 20, 10–13; Ps 69; Rz 5, 12–15; Mt 10, 26–33. Słysząc hasło „człowiek” i słowa, które go dzisiaj określają definiuje w następujący sposób: człowiek to istota wyższego rzędu, dla której najważniejszy powinien być drugi człowiek.

2 Kor 6, 1-10; Ps 98; Mt 5, 38-42. Pan Jezus prawo zemsty zamienia w prawo miłości. 

Wj 19, 1–6a; Ps 100; Rz 5, 6–1; Mt 9, 36–10,8. Bohaterami dzisiejszego Słowa nie są wszechstronnie uzdolnieni i nadzwyczaj inteligentni „słudzy ołtarza”. 

2Kor 1, 1-7; Ps 34; Mt 5, 1-12. Tekst Błogosławieństw nie jest tylko wskazaniem dla osobistej pobożności wyznawcy Chrystusa, lecz ma również swój walor społeczny. 

Oz 6, 3–6; Ps 50; Rz 4, 18–25; Mt 9, 9–13. Wielokrotnie w kontaktach międzyludzkich mniej lub bardziej łapiemy się na tym, że oceniamy, osądzamy, a nawet szufladkujemy ludzi.