Biblia

W serii katechez biblijnych: „…pierwszy nas umiłował (1J 4, 19)” dzisiaj Elżbieta - żona Zachariasza, matka Jana Chrzciciela i krewna Maryi. Według tradycji mieszkała z mężem w górskiej miejscowości Ain-Karim, siedem kilometrów na zachód od Jerozolimy. Życiowym dramatem Elżbiety była jej niepłodność, którą sama nazywa hańbą wśród ludzi (Łk 1, 25).

Obraz stanu murów i bram Jerozolimy rodził w sercu ból. Zniszczenia były jak niezabliźniona rana. Przypominały dramat oblężenia. Stanowiły świadectwo ludzkiego cierpienia. Rozbrzmiewały echem płaczu mieszkańców miasta. Ale rzecz sprowadzała się nie tylko do przeszłości.

W cyklu o darmowej relacji Boga do człowieka znajdujemy się już w Nowym Testamencie. Po Janie Chrzcicielu zatrzymamy się na jego Rodzicach: dziś ojciec, Zachariasz. Wiedzę o nim czerpiemy z pierwszego rozdziału Ewangelii Łukasza, który przedstawia go jako kapłana, który pomimo wieloletnich modlitw nie posiada dziecka, choć wraz z żoną Elżbietą „byli sprawiedliwi i chodzili w przykazaniach” (5).

W cyklu katechez biblijnych o pierwszeństwie Boga w miłości przechodzimy do Nowego Testamentu. Pierwszą postacią będzie Jan Chrzciciel, który jest pomostem łączącym oba Przymierza: „do Jana sięgało Prawo i Prorocy” (Łk 16, 16).

Wobec pomyślnych decyzji wydanych przez perskiego władcę prace nad odbudową Świątyni ruszyły naprzód. Jednak z czasem pierwotny entuzjazm zaczął słabnąć. Działo się tak, gdyż odbudowa łączyła się z wieloma wydatkami.

W serii biblijnych katechez o pierwszeństwie miłości Boga w naszym życiu (por. 1J 4, 19) dzisiaj ostatnia postać ze Starego Testamentu i Księga nazwana jego imieniem. Hiob nie posiada żadnych historycznych konotacji – jest symboliczną figurą człowieka niewinnego. Księga Hioba to próba zmierzenia się z pytaniem o sens niezasłużonego cierpienia; ma formę przewodu sądowego, w którym występuje oskarżyciel (szatan), kilku świadków (przyjaciele Hioba) i sam oskarżony (Hiob), na końcu głos zabiera Sędzia (Bóg).

Dziełu odbudowy Świątyni w Jerozolimie towarzyszył entuzjazm Hebrajczyków. Niemniej wszystko nie obyło się bez przeszkód. Gdy bowiem wieści o podjętych pracach doszły do zarządzających prowincją Samarii wzbudziły niepokój. Przygotowali fortel.

W cyklu „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19) kolejna księga dydaktyczna napisana dla pokoleń Izraela, które wróciły z wygnania i walczą o niepodległość. Opowiadanie opiera się na faktach, choć zawiera nieścisłości. Rozgrywa się w Suzie, na dworze perskiego króla Aswerusa, a jego bohaterami są młoda Żydówka Estera oraz jej przybrany ojciec Mardocheusz.

Wraz z myślą o powrocie do ziemi Ojców budziło się w sercach Hebrajczyków pragnienie odbudowania Jerozolimy i Świątyni. Byli wdzięczni Bogu za niespodziewane odzyskanie wolności, którą chcieli wyrazić przez wierność Jego
prawom i nakazom, także tym związanym z kultem.

W cyklu o Bogu zawsze pierwszym w miłości czas na Judytę. To bohaterka
kolejnej biblijnej przypowieści ku pokrzepieniu Reszty Izraela, który wraca
z Babilonu, aby odbudować swoje państwo. Dlatego Księga Judyty nie dba
o zgodność wydarzeń z historią i geografią, a jej postacie są ponadczasowe.

Potęga Babilonu dla ludzi żyjących w jego granicach zdawała się być czymś, co będzie trwało wiecznie. 

Kolejny odcinek cyklu „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19) ma dwóch bohaterów
- ojca i syna - o tym samym imieniu: Tobiasz. Księga opisująca ich historię jest nowelą mądrościową, która powstała między III a II w. przed Chr.

Klęska wygnania nie zakończyła dramatu Jerozolimy i jej mieszkańców. Gdy zakończono kolejne deportacje Babilończycy mianowali zarządcą Judy Godoliasza, który nie mógł zamieszkać w stolicy.

Dziś o uprzedzającej miłości Boga opowie tytułowy bohater Księgi Jonasza. Nie jest ona biografią konkretnej postaci historycznej, ale utworem dydaktycznym, czyli midraszem. Pierwowzorem Jonasza był prorok o tym imieniu z VIII wieku przed Chr. (por. 2Krl 14, 25). W obecnej formie opowiadanie zostało zredagowane po niewoli babilońskiej.

Oblegający Jerozolimę Babilończycy byli konsekwentni. Otoczyli miasto nie pozwalając, by ktokolwiek czy cokolwiek przedostało się do jego wnętrza. Podejmowali też kolejne próby sforsowania murów miasta. Ale te dawały im odpór. W ręku mieli jeszcze jeden atut, broń straszniejszą niż ta uczyniona ludzkimi rękami. Był nią głód.

Megalityczne budowle wielką przyszłość miały jeszcze przed sobą. Od około 6500 lat przed Chr. do Europy zaczęli napływać z Bliskiego Wschodu osadnicy, którzy dysponowali już umiejętnością uprawy roli i hodowli zwierząt. 

Bohater kolejnego odcinka naszego cyklu „… pierwszy nas umiłował” (1J 4,19) jest szczególny,
bo nie należał do narodu wybranego, a nawet był jego politycznym wrogiem. Pomimo to,
jego imię w Biblii jest wymieniane z szacunkiem aż 23 razy. Mowa o Cyrusie (II Wielkim), królu Persji.

W chwili objęcia rządów, a właściwie w momencie, gdy na tron wprowadził go Nabuchodonozor, Sedecjasz miał zaledwie 21 lat. Władzę nad Jerozolimą i Judą sprawował przez 11 lat.
Nie pozostawił po sobie dobrego wspomnienia, bo naśladował w bałwochwalstwie swych przodków.

Kolejnym prorokiem, który opowie nam o pierwszeństwie Boga w miłości
jest Daniel. Należał do kolejnego po Ezechielu pokolenia, które doświadczyło goryczy wygnania babilońskiego.

Wyprawa faraona Neko, choć skierowana była przeciw Babilończykom, przyniosła nieoczekiwane zmiany na tronie judzkim, mimo, że te pierwotnie nie były zamiarem faraona. Po śmierci Jozjasza miejsce na tronie zajął królewski syn Joachaz.