Biblia

Dziś świadkiem pierwszeństwa Boga w miłości (1J 4, 19) będzie dla nas Barabasz - skazaniec, zamiast którego został ukrzyżowany Jezus. 

Czasem poszczególne zdarzenia i losy różnych osób niespodziewanie splatają się ze sobą. Na pierwszy rzut oka można mówić o przypadku, ale czy tak jest rzeczywiście? Czy wszystko stanowi szereg niespodzianek, czy też elementy jednego i konsekwentnego planu? A może jedno nie sprzeciwia się drugiemu?

W rankingu postaci Nowego Testamentu, które najlepiej pokazują pierwszeństwo Boga w miłości, jedno z czołowych miejsc daję Zacheuszowi. Jedynym, który opowiedział o jego spotkaniu z Jezusem w Jerycho jest ewangelista Łukasz (18, 1-10).

Nie wszyscy wygnańcy ruszyli w drogę powrotną. Niektórzy z nich pozostali na obcej ziemi. Tam ułożyli swoje życie.

W tym odcinku o pierwszeństwie Boga w miłości (por. 1J 4, 19) świadczyć będzie Bartymeusz, ślepiec z Jerycha. Znamy go z imienia dzięki Ewangelii Marka (por. 10, 47-52), anonimowo wspomina o nim również Łukasz (por. 18, 35-43).

Jerozolima została opasana murami. Podźwignięto z ruin Świątynię. Odbudowywano sukcesywnie domy mieszkańców miasta. Powracający wygnańcy stopniowo znów zaludniali stolicę, jak i dźwigające się z ruin miasta i wioski Judei.

Dziś w cyklu katechez o pierwszeństwie miłości Boga pojawią się Marta i Maria, o których opowiadają Łukasz i Jan. Z bratem Łazarzem mieszkały w Betanii, ok. 2,5 kilometra na wschód od Jerozolimy. Byli dobrze sytuowani, a ich dom stanowił dla Jezusa miejsce odpoczynku. Jan tak przedstawia ich relację: „Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza” (J 11, 5).

Prawo odczytane ludowi stanowiło niezwykły dar Boga. Jednocześnie jego słowa wzbudziły w ludzkich sercach niepokój. Czy człowiek jest w stanie wypełnić przykazania i przepisy które usłyszał?

Bohaterami tego odcinka katechez z cyklu: „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19) będą Symeon i Anna, dwoje starszych ludzi, którzy jako jedyni przedstawiciele narodu wybranego rozpoznali i przyjęli oczekiwanego Mesjasza w jerozolimskiej świątyni.

Odnowione mury, które znów opasały Jerozolimę mogły napełniać dumą i radością. Stanowiły znak wierności Boga raz danemu słowu. Mówiły o Jego trosce i opiece nad potomkami Abrahama. Jednocześnie dawały świadectwo miłości ludu względem swej stolicy i miasta, które Bóg wybrał na swą siedzibę.

W cyklu biblijnych katechez o miłości Bożej, która zawsze wyprzedza naszą,
dziś postać Salome, żony Zebedeusza i matki apostołów Jakuba i Jana. Mieszkali
w Betsaidzie nad Jeziorem Tyberiadzkim, gdzie Zebedeusz miał małe przedsiębiorstwo rybackie, w którym pracował wraz ze synami i najemnikami (por. Mk 1, 20).

Samarytańscy przeciwnicy odbudowy Jerozolimy czuli się coraz bardziej bezradni. Wszystkie dotychczasowe środki, jakie do tej pory podjęli zawiodły. Coraz mniej było nowych możliwości sabotowania podjętej pracy, a ta systematycznie zmierzała ku ukończeniu. 

W kolejnej katechezie o prymacie miłości Boga zatrzymamy się na człowieku o imieniu Jair. Opowiadają o nim zgodnie synoptycy (Mt 9, 18-26; Mk 5, 21-43; Łk 8, 40-56), nazywając go zwierzchnikiem (Mt) lub jednym z przełożonych synagogi (Mk, Łk) w Kafarnaum.

Wytrwałość wznoszących mury miasta i determinacja do obrony podjętego dzieła zaczęły przynosić dobre owoce. Jerozolima stopniowo powstawała z ruin. Nie mniej podjęte dzieło wiązało się ze znacznymi kosztami, które nie zawsze były sprawiedliwie dzielone.

W serii katechez biblijnych: „…pierwszy nas umiłował (1J 4, 19)” dzisiaj Elżbieta - żona Zachariasza, matka Jana Chrzciciela i krewna Maryi. Według tradycji mieszkała z mężem w górskiej miejscowości Ain-Karim, siedem kilometrów na zachód od Jerozolimy. Życiowym dramatem Elżbiety była jej niepłodność, którą sama nazywa hańbą wśród ludzi (Łk 1, 25).

Obraz stanu murów i bram Jerozolimy rodził w sercu ból. Zniszczenia były jak niezabliźniona rana. Przypominały dramat oblężenia. Stanowiły świadectwo ludzkiego cierpienia. Rozbrzmiewały echem płaczu mieszkańców miasta. Ale rzecz sprowadzała się nie tylko do przeszłości.

W cyklu o darmowej relacji Boga do człowieka znajdujemy się już w Nowym Testamencie. Po Janie Chrzcicielu zatrzymamy się na jego Rodzicach: dziś ojciec, Zachariasz. Wiedzę o nim czerpiemy z pierwszego rozdziału Ewangelii Łukasza, który przedstawia go jako kapłana, który pomimo wieloletnich modlitw nie posiada dziecka, choć wraz z żoną Elżbietą „byli sprawiedliwi i chodzili w przykazaniach” (5).

W cyklu katechez biblijnych o pierwszeństwie Boga w miłości przechodzimy do Nowego Testamentu. Pierwszą postacią będzie Jan Chrzciciel, który jest pomostem łączącym oba Przymierza: „do Jana sięgało Prawo i Prorocy” (Łk 16, 16).

Wobec pomyślnych decyzji wydanych przez perskiego władcę prace nad odbudową Świątyni ruszyły naprzód. Jednak z czasem pierwotny entuzjazm zaczął słabnąć. Działo się tak, gdyż odbudowa łączyła się z wieloma wydatkami.

W serii biblijnych katechez o pierwszeństwie miłości Boga w naszym życiu (por. 1J 4, 19) dzisiaj ostatnia postać ze Starego Testamentu i Księga nazwana jego imieniem. Hiob nie posiada żadnych historycznych konotacji – jest symboliczną figurą człowieka niewinnego. Księga Hioba to próba zmierzenia się z pytaniem o sens niezasłużonego cierpienia; ma formę przewodu sądowego, w którym występuje oskarżyciel (szatan), kilku świadków (przyjaciele Hioba) i sam oskarżony (Hiob), na końcu głos zabiera Sędzia (Bóg).