Biblia

W cyklu biblijnych katechez o miłości Bożej, która zawsze wyprzedza naszą,
dziś postać Salome, żony Zebedeusza i matki apostołów Jakuba i Jana. Mieszkali
w Betsaidzie nad Jeziorem Tyberiadzkim, gdzie Zebedeusz miał małe przedsiębiorstwo rybackie, w którym pracował wraz ze synami i najemnikami (por. Mk 1, 20).

Samarytańscy przeciwnicy odbudowy Jerozolimy czuli się coraz bardziej bezradni. Wszystkie dotychczasowe środki, jakie do tej pory podjęli zawiodły. Coraz mniej było nowych możliwości sabotowania podjętej pracy, a ta systematycznie zmierzała ku ukończeniu. 

W kolejnej katechezie o prymacie miłości Boga zatrzymamy się na człowieku o imieniu Jair. Opowiadają o nim zgodnie synoptycy (Mt 9, 18-26; Mk 5, 21-43; Łk 8, 40-56), nazywając go zwierzchnikiem (Mt) lub jednym z przełożonych synagogi (Mk, Łk) w Kafarnaum.

Wytrwałość wznoszących mury miasta i determinacja do obrony podjętego dzieła zaczęły przynosić dobre owoce. Jerozolima stopniowo powstawała z ruin. Nie mniej podjęte dzieło wiązało się ze znacznymi kosztami, które nie zawsze były sprawiedliwie dzielone.

W serii katechez biblijnych: „…pierwszy nas umiłował (1J 4, 19)” dzisiaj Elżbieta - żona Zachariasza, matka Jana Chrzciciela i krewna Maryi. Według tradycji mieszkała z mężem w górskiej miejscowości Ain-Karim, siedem kilometrów na zachód od Jerozolimy. Życiowym dramatem Elżbiety była jej niepłodność, którą sama nazywa hańbą wśród ludzi (Łk 1, 25).

Obraz stanu murów i bram Jerozolimy rodził w sercu ból. Zniszczenia były jak niezabliźniona rana. Przypominały dramat oblężenia. Stanowiły świadectwo ludzkiego cierpienia. Rozbrzmiewały echem płaczu mieszkańców miasta. Ale rzecz sprowadzała się nie tylko do przeszłości.

W cyklu o darmowej relacji Boga do człowieka znajdujemy się już w Nowym Testamencie. Po Janie Chrzcicielu zatrzymamy się na jego Rodzicach: dziś ojciec, Zachariasz. Wiedzę o nim czerpiemy z pierwszego rozdziału Ewangelii Łukasza, który przedstawia go jako kapłana, który pomimo wieloletnich modlitw nie posiada dziecka, choć wraz z żoną Elżbietą „byli sprawiedliwi i chodzili w przykazaniach” (5).

W cyklu katechez biblijnych o pierwszeństwie Boga w miłości przechodzimy do Nowego Testamentu. Pierwszą postacią będzie Jan Chrzciciel, który jest pomostem łączącym oba Przymierza: „do Jana sięgało Prawo i Prorocy” (Łk 16, 16).

Wobec pomyślnych decyzji wydanych przez perskiego władcę prace nad odbudową Świątyni ruszyły naprzód. Jednak z czasem pierwotny entuzjazm zaczął słabnąć. Działo się tak, gdyż odbudowa łączyła się z wieloma wydatkami.

W serii biblijnych katechez o pierwszeństwie miłości Boga w naszym życiu (por. 1J 4, 19) dzisiaj ostatnia postać ze Starego Testamentu i Księga nazwana jego imieniem. Hiob nie posiada żadnych historycznych konotacji – jest symboliczną figurą człowieka niewinnego. Księga Hioba to próba zmierzenia się z pytaniem o sens niezasłużonego cierpienia; ma formę przewodu sądowego, w którym występuje oskarżyciel (szatan), kilku świadków (przyjaciele Hioba) i sam oskarżony (Hiob), na końcu głos zabiera Sędzia (Bóg).

Dziełu odbudowy Świątyni w Jerozolimie towarzyszył entuzjazm Hebrajczyków. Niemniej wszystko nie obyło się bez przeszkód. Gdy bowiem wieści o podjętych pracach doszły do zarządzających prowincją Samarii wzbudziły niepokój. Przygotowali fortel.

W cyklu „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19) kolejna księga dydaktyczna napisana dla pokoleń Izraela, które wróciły z wygnania i walczą o niepodległość. Opowiadanie opiera się na faktach, choć zawiera nieścisłości. Rozgrywa się w Suzie, na dworze perskiego króla Aswerusa, a jego bohaterami są młoda Żydówka Estera oraz jej przybrany ojciec Mardocheusz.

Wraz z myślą o powrocie do ziemi Ojców budziło się w sercach Hebrajczyków pragnienie odbudowania Jerozolimy i Świątyni. Byli wdzięczni Bogu za niespodziewane odzyskanie wolności, którą chcieli wyrazić przez wierność Jego
prawom i nakazom, także tym związanym z kultem.

W cyklu o Bogu zawsze pierwszym w miłości czas na Judytę. To bohaterka
kolejnej biblijnej przypowieści ku pokrzepieniu Reszty Izraela, który wraca
z Babilonu, aby odbudować swoje państwo. Dlatego Księga Judyty nie dba
o zgodność wydarzeń z historią i geografią, a jej postacie są ponadczasowe.

Potęga Babilonu dla ludzi żyjących w jego granicach zdawała się być czymś, co będzie trwało wiecznie.