Biblia

Dziś naszym przewodnikiem po tajemnicy pierwszeństwa
Boga w miłości będzie prorok Ezechiel, który - w odróżnieniu
od znanych nam Izajasza, Amosa, Ozeasza i Jeremiasza
– wypełniał swoją misję poza ziemią obiecaną.

Jozjasz nakreślił kierunek mający prowadzić Izraelitów ku Bogu. Jednak sam nie uniknął błędu. Nie wiązał się on ściśle z religią, ale ze sprawami polityki prowadzonej przez króla.

W tym odcinku świadkiem pierwszeństwa Boga w miłości będzie dla nas prorok Jeremiasz. Żył 100 lat po tym, jak wypełniły się proroctwa Amosa i Ozeasza i państwo północne zostało zdobyte przez Asyryjczyków, a jego ludność wysiedlona do Mezopotamii i Medii. Z potężnego państwa Salomona pozostał jedynie skrawek: pokolenie Judy ze stolicą w Jerozolimie.

Król Jozjasz postanowił odnowić świątynię w Jerozolimie. Chciał, by stała się jedynym miejscem, gdzie będzie sprawowany kult i formowana wiara. Tak pragnął zapewnić prawowierność ludu Izraela.

Dziś pierwszeństwo Boga w miłości zobaczymy w niezwykłej historii proroka Ozeasza. Był następcą Amosa, znanego nam z poprzedniego odcinka i jak on chciał uratować królestwo północne od zbliżającej się zagłady. Amos demaskował grzech i religijną obłudę Izraela, ale Ozeasz poszedł dalej: jako pierwszy z proroków ukazał taką postawę jako zdradę małżeńską, a Jahwe jako Oblubieńca, który kocha, choć jest oszukiwany.

Znane jest przysłowie mówiące iż niedaleko pada jabłko od jabłoni. Jednak w przypadku syna króla Ezechiasza, Manassesa ono się nie sprawdziło, gdyż nie miał on w sercu wiary na miarę swego ojca, ale poszedł drogą bałwochwalstwa. Tak skierował królestwo Judy ku zagładzie.

Wieści o poselstwie asyryjskim napełniły serce Ezechiasza niepokojem. Znał miarę swych sił. Doskonale zdawał też sobie sprawę z potęgi Asyrii. Dlatego postanowił szukać pomocy u Boga.

Choć Asyria nie podbiła Judy to jednak ta była od niej zależna. To wiązało się z koniecznością płacenia haraczu na rzecz wrogiego mocarstwa. Trudno było tę zależność przyjmować tak poddanym, jak i samemu królowi.

Śmierć Elizeusza nie położyła kresu wołaniu Boga, by Naród Wybrany powrócił do Niego. Owo wołanie docierało do ludzkich uszu przez głos proroków. Przestrzegało przed grożącą klęską, będącą konsekwencją lekceważenia Bożego Prawa.

Elizeusz niósł w swej pamięci dzieło proroka Eliasza dokonane na górze Karmel: próbę wiary i zgładzenie proroków Baala. Jednak mimo tego, co zobaczyli Izraelici ich serce było nieustannie skłonne do bałwochwalstwa.

Tym razem Bóg skierował proroka Elizeusza w zupełnie nieoczekiwaną stronę. Został wezwany, by wyruszyć na północ do Damaszku. Czego miał szukać na obcej ziemi? Przecież nie było tam Izraelitów, którym miałby głosić słowo Boga.

Ziemia Izraela potrafiła przynosić obfite plony. Nie mniej zdarzały się również i takie lata, gdy nie dawała z siebie nic. I nie było tak dlatego, iż była to ziemia nieurodzajna czy wyjałowiona. Przeciwnie. Nieuprawiana przez wiele lat, gdy tylko doświadczyła troskliwej pracy rolnika przynosiła urodzajne zbiory. Ale nie wszystko zależało od wysiłku człowieka.

Prorok umocniony przez Boga na widok nadchodzących Aramejczyków zaczął modlić się. Prosił, by Wszechmogący dotknął jego wrogów ślepotą. Jego modlitwa została wysłuchana. Wtedy Elizeusz użył podstępu broniąc swego życia.

Znaki, których dokonywał Elizeusz mocą Boga odbiły się szerokim echem pośród Izraelitów. Przyniosły prorokowi sławę cudotwórcy. Widziano w nim męża Bożego, wiązano go ze zdumiewającymi czynami.

Elizeusz nie wziął niczego od Naamana. To, co uczynił miało być dla Syryjczyka znakiem łaski Boga.

Otrzymany list i prośba o uwolnienie Naamana z trądu wzbudziła w królu Izraelskim przerażenie. Stało się tak, gdyż patrzył on na świat jedyne oczyma ciała. Zabrakło mu ducha wiary.

Po opuszczeniu domu Szunemitki Elizeusz udał się do Gilgal. Gdy tam przebywał nastał czas głodu. Wszystkim brakowało pożywienia. Cień śmierci rozpostarł się nad ludzkimi domami. Każdy żył w niepewności jutra.

Elizeusz nie czekał na narodziny syna Szunemitki. Był pewny spełnienia Bożej zapowiedzi. Dlatego opuścił jej dom i udał się na górę Karmel. Tęsknił za tym miejscem. Przypominała mu jego mistrza Eliasza.

Elizeusz wiele razy wędrując przez Galileę przechodził przez miasto Szunem. Znajdowało się ono na wschodnim krańcu doliny Jizreel. Zawsze gdy tam się pojawiał pewna bogata kobieta zapraszała go
do swego domu na posiłek.

Przepowiednia Bożej interwencji na pustyni Edomu stała się wstępem do całego szeregu znaków Bożej mocy, które dokonały się za pośrednictwem Elizeusza. Czynił je wierząc w moc Boga. Tego ducha wiary chciał też budzić w ludzkich sercach.