Biblia

To, co rozegrało się w Jafie nie pozostało bez echa.

Aleksander poza listem do Ptolemeusza wysłał również zaproszenie do Jonatana. Jego propozycja, by spotkali się w Ptolemaidzie, została przyjęta.

Gdy wieść o układzie zawartym pomiędzy Aleksandrem a Jonatanem dotarła do Demetriusza napełniła jego serce goryczą. Zrozumiał bowiem, iż został wyprzedzony w wyścigu o władzę. 

Demetriusz był doświadczonym politykiem i zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że nie ma co liczyć na bezinteresowne poparcie ze strony Jonatana. Musiał czymś zjednać sobie jego przychylność.

Obroną Bet-Basi kierował Szymon. Natomiast Jonatan udał się z niewielkim oddziałem, by spacyfikować okoliczne plemiona nomadów. Ludzie ci zmuszeni byli wspierać Bakchidesa, dlatego stanowili poważne zagrożenie dla powstańców. 

Bakchides widząc, że pościg i otwarta walka przynosi raczej straty niż pożądane efekty zdecydował się na inną strategię.

Bakchides prowadząc osobiście swe wojska w pościgu za Szymonem udał się na drugą stronę Jordanu. Co skierowało go na wschodnią stronę tej rzeki? 

Żołnierze Bakchidesa precyzyjnie ustawili swoje szyki. Byli niczym doskonale skonstruowana machina wojenna. Według opisu podczas bitwy, w której uczestniczyli, ziemia zadrżała od krzyku walczących.

Słowa żydowskich posłańców przyjęto w Rzymie przychylnie. Doszło do zawarcia traktatu. Postanowiono zapisać go na tablicach wykonanych z brązu i wysłać do Jerozolimy. Jaki był tego efekt?

Obie Księgi Machabejskie opowiadają o zwycięstwie nad Nikanorem i ustanowieniu święta upamiętniającego owo wydarzenie.

Dla mieszkańców Jerozolimy wiernych Bogu najważniejsza nie była klęska Nikanora, ale ocalenie Świątyni. Wierzyli i byli głęboko przekonani, iż dokonało się ono dzięki interwencji Boga. 

Słowa wypowiedziane przez Judę znalazły odzew w sercach i umysłach jego żołnierzy. Przebiegły po nich niczym iskra po ściernisku, wywołując w ich duszach zapał i wolę do walki, napełniając wszystkich męstwem.

Inaczej, niż Nikanor do nadchodzącego starcia podszedł Juda Machabeusz. Kolejne walki sprawiały, że wzrastało jego doświadczenie jako wodza oraz siła jego żołnierzy. 

Faktycznie, jak w dawnych czasach Juda przyjęła uciekających z Państwa Północnego Żydów przed złowrogą potęgą Asyrii, tak teraz jego ziemie schroniły judejskich powstańców.

W sytuacji groźby rozlewu krwi i niepotrzebnej śmierci własnych żołnierzy Nikanor zdecydował się, by pertraktować w celu zawarcia pokoju. 

Morderstwo dokonane na ludziach dobrej woli przez Alkimosa jasno pokazało prawdziwą naturę tego człowieka.

Kolejne zmiany w świecie Lewantu przyniosła ucieczka z Rzymu Demetriusza, syna Seleukosa. Przebywał on w Rzymie jako zakładnik od 176 roku. Dwukrotnie prosił senat o obwołane go królem Syrii. Gdy to nie odniosło skutku w 161 roku, przy pomocy Polibiusza zbiegł z Rzymu. Udało mu się też zgromadzić wokół siebie sporą grupę żołnierzy. Wraz z nimi dotarł do Typolisu. Tam ogłosił się królem.

Propozycja rozejmu wydała się Judejczykom rozsądna. Gwarantowała im wolność religijną i prawo do stanowienia o swym losie. Dlatego przystali na przedłożone im warunki. Rychło jednak okazało się, że słowa o pokoju były czczą obietnicą, a wręcz kłamstwem.

Przedłożona przez uciekinierów z Jerozolimy Antiochowi relacja wywołała zamierzony przez nich efekt: gniew władcy. I choć ten nigdy nie jest dobrym doradcą, to jednak stanął u podstaw decyzji monarchy. Wprawdzie poprzedziła ją narada przyjaciół króla i dowódców jego wojsk, ale jej wynik zdawał się być z góry przesądzony. 

Wspominając walki Machabeuszy autor Pierwszej Księgi Machabejskiej odnosi się do konkretnych okoliczności śmierci Antiocha Epifanesa. Skąd je znał? Odpowiedź może współczesnych czytelników zaskakiwać.