Biblia

Izraelici po swym zwycięstwie wznieśli do Boga modlitwę dziękczynną. Mimo że nie był to czas Paschy, sławili Go słowami Psalmu 118. Jego przewodnim motywem było wspomnienie wyzwolenia z niewoli egipskiej.

Dysproporcje w liczbie zgromadzonych wojsk i ich uzbrojenie były oczywiste. I nawet to, że część żołnierzy pod wodzą Gorgiasza opuściło obóz nie zmieniało tej kwestii. 

Po czasie modlitwy, pełni ufności w pomoc Boga Hebrajczycy rozpoczęli przygotowania do walki. Wierzyli, że Bóg im pobłogosławi i wesprze, ale jednocześnie zdawali sobie sprawę z tego, że On nie wykona za nich dzieła, którego mają się podjąć.

Mimo braku głosu proroków Hebrajczycy nie znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. Miejscowość, w której się zgromadzili na modlitwę, dawała im pewną podpowiedź, która stała się pomocą ludzi, którzy w obliczu czekającego ich niebezpieczeństwa szukali wsparcia u Boga.

Lizjasz nie myślał o jakichkolwiek pertraktacjach czy rozmowach z Judejczykami. Dla niego prawem była siła, a racja stała po stronie zdobywcy.

W obliczu obaw żołnierzy Juda przemówił, by uwolnić ich serca od strachu i niepokoju. Przypominał im, iż zwycięstwo nie zależy tylko od liczby i siły zgromadzonych wojsk. To ważny element, ale nie jedyny
i nie decydujący.

Pierwszym osiągnięciem Judy Machabeusza było zgromadzenie licznego wojska. Doskonały efekt dało przemyślane działanie. Potajemnie wezwał tych, którzy byli wierni Bogu, aby pozostawili swoje domy, opuścili rodzinne osady i przyłączyli się do niego.

Ludzie zgromadzeni wokół Matatiasza wkraczali do osiedli swych rodaków. Tam niszczyli pogańskie ołtarze. Tych przecież nie powinno być na świętej ziemi danej Izraelowi przez Boga.

Poganie ścigający uciekinierów stojąc przed ich obozem wezwali ich do wyjścia i wypełnienia królewskich nakazów. Nie była to jednak prośba, ale ultimatum. Za nią bowiem stała obietnica: jeśli tak uczynicie będziecie żyli.

Los męczenników przeważył szalę. Dla zmiany jak zawsze Bóg posłużył się wybranymi przez siebie ludźmi, choć żaden z nich nie słyszał Jego wezwania. Nie pojawił się przed nimi anioł, ani nie dana im była jakakolwiek wizja. Wystarczyło, iż byli ludźmi dobrze ukształtowanego sumienia i postępowali zgodnie z jego głosem. Tą drogą dotarł do nich głos samego Boga. 

Słowa matki wywarły adekwatny skutek, lecz nie taki jakiego oczekiwali zdrajcy. Zaledwie ona skończyła mówić jej najmłodszy syn jasno dał do zrozumienia, iż nadzieje oprawców na to, iż wyprze się wiary i Bożego Prawa są płonne.

Słów, które w języku hebrajskim wypowiadała matka siedmiu braci nie rozumiał ani król Antioch, ani jego najbliższe otoczenie. Jak każdy człowiek zadufany w sobie myślał, że mówi o nim. Przypuszczał, że wypowiadane słowa są wyrazem pogardy lub obelgi względem jego majestatu.

Męczeństwo kolejnych braci, jak i kolejne egzekucje, dokonywało się na oczach ich matki. Oprawcy byli bezwzględni. Zmusili ją do przyglądania się cierpieniom jej dzieci. Nakazali oglądać ich śmierć. Czynili tak, gdyż chcieli złamać ich opór.

Śmierć dwóch braci nie zakończyła drogi męczeństwa. Niedługo dotknęło ono kolejnego z nich. Opis tego wydarzenia jest nie tylko świadectwem wierności Bogu. On niesie ze sobą również światło rozpraszające mroki śmierci.

Pierwsze prześladowania Hebrajczków nie przyniosły zamierzonego efektu. Nie wszyscy dali się zastraszyć. Mimo rozlewu krwi pozostała pośród nich znaczna grupa ludzi, którzy byli wierni Prawu Bożemu. 

Po wydanych dekretach przyszły pierwsze prześladowania tych, którzy nie chcieli posłuchać głosu deprawatorów. Znamiennym tego przykładem było to, co spotkało dwie kobiety, które obrzezały swe dzieci. Gdy sprawa się wydała postawiono je przed sąd.

W obliczu wroga, któremu nie można było się przeciwstawić Juda zwany Machabeuszem wraz niewielką grupą ludzi liczącą dziesięć osób uciekł na pustynię. Tam szukali schronienia i czekali na dalszy rozwój wypadków.

Czas triumfu nieprawych był jednocześnie dla Hebrajczyków m.in. czasem pokuty. Przecież wielu z nich zanurzyło się w nieprawości. Zapomnieli o Bogu i Jego przykazaniach. Lekceważyli je w swoim codziennym życiu.

Jazon, zabójca własnych rodaków, uciekając przed konsekwencjami swego czynu, był przekonany, że schronienia udzieli mu położony na wschód od Ziemi Izraela kraj Amonitów.   A co ostatecznie się wydarzyło?

To, co zaplanował Lizymach obróciło się przeciw niemu. Gdy protestujący mieszkańcy Jerozolimy zobaczyli uzbrojonych ludzi skierowanych przeciw nim zdecydowali się bronić.