Beletrystyka

Mateusz stał z Anią w pozbawionym tynków salonie i przez chwilę miał nawet ochotę udawać, że rzeczywiście tak to zaplanował, aby ściany pozostały odkryte, ale szybko się zawstydził.

Listopad przyszedł w tym roku wyjątkowo szybko, a przynajmniej tak się Mateuszowi wydawało. Najbardziej ubawiły go w tym czasie esemesy od księdza Zenona, jego poprzednika na parafii w Strzywążu, których dostał przynajmniej ze czterdzieści. Przypuszczalnie zawsze, gdy ks. Zenon zauważył coś w funkcjonowaniu bądź niefunkcjonow

Gdyby kilka lat temu ktoś powiedział Mateuszowi, że kiedy on zostanie w przyszłości proboszczem na parafii z budową kościoła i kanonik Jan zrobi na parafii specjalną zbiórkę pieniędzy, żeby go wspomóc, Mateusz chyba umarłby ze śmiechu. Nawet przy wielkim wysiłku wyobraźni nie potrafiłby w to uwierzyć. A jednak! To pr

- Ksiądz Darek, tak? A ja ksiądz Mateusz. Niech się ksiądz nie martwi, w tej RUINIE to ja mam mieszkać. Mieszkanie księdza wikariusza jest kilkadziesiąt metrów dalej i prezentuje się o wiele lepiej. Do naszego drewnianego kościółka św. Magdaleny to ja mam bliżej. Ale jak Bóg da i wybudujemy ten nowy kościół

Mateusz po raz kolejny, chyba już piąty, przekręcił kluczyk w stacyjce. Rozrusznik ochoczo zakręcił, ale silnik nie odpalił. Ze złości uderzył kilka razy otwartymi dłońmi w kierownicę. Przy ostatnim uderzeniu niespodziewanie włączyło się radio i akurat nadawany był jakiś serwis informacyjny, w którym mowa była o księdzu

- Mateusz, przepraszam cię, ale nie dałem rady przyjechać na uroczystość przejęcia parafii. Wiesz, że bardzo chciałem, czuję się prawie jak ojciec chrzestny całego tego przedsięwzięcia, choć jeśli poprosiłbyś mnie o radę przed zgodzeniem się na taką parafię, pewnie bym ci odradził. Ale w końcu to ja cię tam zawiozłem, no i

Mateusz z trudem usnął i właściwie rano czuł się tak samo zmęczony, jak poprzedniego wieczoru. Wczoraj w ostatniej chwili Maciej odwołał wyjazd do JEGO parafii, ale mieli jechać dzisiaj z samego rana. Do jego parafii. Na JEGO probostwo. W modlitwie brewiarzowej, do standardowych próśb na końcu Jutrzni, dołączył chyba z dwadzie

Zgodnie z obietnicą złożoną Maciejowi Mateusz nie pojawił się w swojej nowej parafii jeszcze ani razu. Szczerze mówiąc, to chyba Ksiądz Biskup też mu to sugerował podczas rozmowy, w której obdarzył go zaufaniem i parafią z budową kościoła, ale co do tego Mateusz nie dałby sobie ręki uciąć, bo po tym jak usłyszał s

- Maciek? - zagaił cicho Mateusz poprawiając się na leżaku. Poprawiał się średnio co trzydzieści sekund, ponieważ nie mógł się oswoić z myślą, że leży gdzieś na Słowacji przy basenie i nic nie robi. Nie ma książki pod ręką, ani młodzieży, której przypilnować, ani... ani nic. Po prostu miał leżeć. Książki

Mateusz wyszedł od Księdza Biskupa i poszedł prosto do kurialnej kaplicy. Wszedł do gabinetu swojego zwierzchnika jako wikariusz, a wyszedł jako proboszcz de facto, choć dekretu jeszcze nie otrzymał. Niby się tego spodziewał, ale wyczerpała go intensywność rozmowy, a właściwie te montagne russe jak nazywają we Włoszech ten rodzaj ka

- Księże Mateuszu, rozumie ksiądz, co do księdza mówię? Powtórzę: mam wobec księdza pewne plany, ale jest też na moim biurku prośba od biskupa z Włoch, w którego diecezji ksiądz pracował i widać nienajgorzej, skoro o księdza prosi, bo u nich jest dramat. Jeden ksiądz obsługuje dwie, trzy parafie, dzięki Bogu, u

Rzeczywiście, tak jak Mateusz przypuszczał, kapelan Księdza Biskupa zaprosił go na sobotę rano. Przez chwilę zastanawiał się do kogo teraz zadzwonić. Obiecał swojemu przyjacielowi Maciejowi, że jeśli zostanie proboszczem, to właśnie on pierwszy o tym się dowie. Z drugiej strony dosłownie dwie minuty wcześniej obiecał Ani, że zara

- No to gdzie idziesz Mateusz? – zapytał zziajanym głosem Maciej.

Właśnie zakończyła się próba przed Pierwszą Komunią Świętą i Mateusz był tak zmęczony, jakby przepracował przynajmniej solidną dniówkę w kopalni. Dziwił się, że dzieci po niemal trzech godzinach jeszcze w ogóle wiedziały, o co chodzi, ale przygotowania do uroczystości były absolutną domeną pań katechetek

Pan Zbigniew Śruba stawał się coraz bardziej czerwony z gniewu, a jego oczy napłynęły krwią w sposób tak gwałtowny, że co tu ukrywać, Mateusz niemal się przestraszył pokaźnego w końcu mężczyzny.

Mateusz siedział w kościele w ostatniej ławce i patrzył na ołtarz, który po czterdziestu dniach zgrzebności znowu powrócił do właściwego sobie splendoru i cały był przystrojony kaskadami kwiatów. Bo to przecież dzień Zmartwychwstania Pana. W tym roku, wraz z Księdzem Proboszczem, byli wyjątkowo zadowoleni z pracy

Wspólna modlitwa Liturgią Godzin bynajmniej nie okazała się dodatkowym ciężarem, a wręcz przeciwnie: upadł Mateuszowi kolejny mit, który sam sobie wmówił, że przy jego trybie życia i pracy jest niemożliwe mieć stałe godziny na modlitwę. Otóż jest możliwe! Jednocześnie wspólna modlitwa z Księdzem

- Co mam robić proszę księdza – pytał. - Starać się „ugrać” jak najwięcej dla mojego miasta, nie patrząc, czy jest to do końca uczciwe? Przymykając oczy na szwindle i idąc na ustępstwa? Czy rzucić to w jasną cholerę, bo jak nie pójdę na ugodę z tymi starymi wyjadaczami to i tak nic mi się nie uda zrobić?

Mateusz wszedł do pokoju przygotowanego dla niego przez księży jezuitów i zdziwił się, że nawet miał swoją łazienkę. Ale taki przywilej należał się tylko rekolekcjoniście, jak się okazało, bo zanim dotarł do siebie, na korytarzu dogonił go pan Zarzycki, radny - wyjadacz, co to go prosił o „mleczko, bo dla nich na pok

- Księże Mateuszu, jest sprawa – zagaił Ksiądz Proboszcz podczas obiadu, a na dobrą sprawę jeszcze zanim zaczęli jeść, co postawiło Mateusza w stan alertu, ponieważ zwykle Kanonik informował go o wszystkim po zakończonych posiłkach.