Słowo Redaktora

Pewnie was trochę zaskoczył dzisiejszy tytuł, więc spieszę wyjaśnić, że chodzi o słynne japońskie Trzy mądre małpy. Pierwsza z nich zatyka sobie oczy, druga uszy, a trzecia usta, a ich imiona oznaczają dosłownie: nie widzę, nie słyszę, nie mówię.

Papież Franciszek ogłosił go rokiem modlitwy przygotowującym do Jubileuszu 2025 Roku. Natomiast jeszcze poprzedni Sejm ogłosił rok 2024 Rokiem Arcybiskupa Antoniego Baraniaka.

Podczas adwentowych spowiedzi wraz z księżmi z dekanatu mamy wiele możliwości, aby pomiędzy poszczególnymi turami posługi w konfesjonałach usiąść przy herbacie i porozmawiać.

Rekolekcjonista w naszej parafii (tak, tak, rekolekcje adwentowe jeszcze nie wszędzie odeszły do lamusa) w jednej z nauk opowiedział wydarzenie, które miało miejsce kilka lata temu, krótko po obłóczynach, czyli obrzędzie przyjęcia przez kleryków trzeciego roku sutanny.

Nie ukrywam, że w tegoroczny Adwent wchodzę z pewnym niepokojem, którego źródła są i w mojej Ojczyźnie i w moim Kościele.

Nie ukrywam, że mamy z tytułem Chrystusa Króla sporo problemów. I czasami sporo do krytykowania. Przynajmniej jeśli chodzi o pewne zewnętrzne formy, których używamy, aby tę prawdę uobecnić.

Nie ma we mnie lęku przed tym innym światem, bo przecież jest tam wiele osób, które kocham, mama, tato, brat, bratowa, że wymienię tylko najbliższych.

I po wyborach. Chociaż oficjalnych wyników jeszcze nie znamy, to jednak wydaje się niemal pewne, że nowy rząd będzie tworzyć dotychczasowa opozycja.

Nie ukrywam, że nieźle mi podniósł ciśnienie prezydent Ukrainy w ostatnich tygodniach. Jego zachowanie na szczycie ONZ ciężko zrozumieć.

Trochę mi głupio, że ten dzień przeszedł niezauważony tak w mojej parafii, jak i w naszym dwutygodniku, którego poprzedni numer słusznie zdominowała kwestia beatyfikacji rodziny Ulmów. Dlatego dzisiaj wrócę na chwilę do papieskiego orędzia.

Beatyfikacja rodziny Ulmów, o której szerzej wewnątrz numeru, to niesłychanie ważne wydarzenie. I nie chodzi tylko o aspekt religijny, bo musimy pamiętać, że wyniesienie kogoś na ołtarze czyni uniwersalnymi wartości i prawdy historyczne, które za taką osobą stoją.

Kilka dni temu we włoskiej Lombardii w miejscowości Marnate odbył się pogrzeb 24-letniego chłopaka Luki Re Sartù. Przyczyną śmierci młodego chłopaka była infekcja bakteryjna, której nabawił się kilka dni po powrocie ze Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie.

W tym momencie najbardziej żałuję, że się nie wybrałem na Światowe Dni Młodzieży do Lizbony.

Bardzo rzadko w tej rubryce zajmuję się kardynałami, a już nowo mianowanymi to prawie wcale.

Dlaczego właśnie teraz przyszły mi na myśl te refleksje? Pewnie mam już trochę dosyć, że staliśmy się głównym chłopcem do bicia, ale przede wszystkim właśnie znajduję się na Madagaskarze, myślę że z tej wyprawy pojawi się przynajmniej kilka większych tekstów na naszych łamach i mam okazję obserwować różne rzeczy.

Pamiętam, jak kiedyś śp. ks. Piotr Pawlukiewicz opowiadał, że ma kilku takich znajomych mężczyzn, może nawet przyjaciół, którzy na co dzień pracują na wysokich stanowiskach menedżerskich w korporacjach w stolicy, czyli wiadomo, garnitur, koszula, krawat, sushi na lunch i kawa z mlekiem sojowym i takie tam standardy.

W czerwcu jakoś szczególnie doświadczamy cielesności Boga. Bo przecież i uroczystość Bożego Ciała, która ma w swojej genezie Krew wypływającą z Hostii.

Obiecuję, że po raz ostatni piszę coś w kontekście naszego jubileuszu 25 – lecia istnienia, ale nie może tej wypowiedzi zabraknąć.

Trochę się w tym numerze cieszymy naszym 25-leciem, było nie było, to nasz pierwszy prawdziwy jubileusz, ale o tym poczytacie w innych miejscach. W bardzo podobnym do „Opiekuna” wieku są dwaj mężczyźni, Adrian i Mateusz, którzy już za chwilę przyjmą święcenia kapłańskie, oni sami się przedstawiają na naszych łamach i powiem szczerze, że nimi cieszę się jeszcze bardziej. 

Błogosławiony o. Anastazy Jakub Pankiewicz OFM. O co chodzi?