Słowo Redaktora

Pewnie do wyborów w Stanach Zjednoczonych trzeba się będzie odnieść w jakiejś szerszej wypowiedzi, ale dzisiaj chciałbym chociaż w kilku słowach podzielić się pierwszymi, luźnymi refleksjami.

Przeczytałeś kiedyś jakikolwiek dokument papieski? Jeśli nie, to właśnie jest świetna okazja, aby spożytkować długie jesienne wieczory i zagłębić się we Franciszkową kardiologię. Szczerze zachęcam.

Nie musimy nigdzie jechać, żeby być misjonarzami, ale to nie znaczy, że mamy zapomnieć o innych krajach czy kontynentach, które misjonarzy potrzebują.

U mnie różaniec był obecny od dziecka, bo dzieckiem byłem dość grzecznym i do kościoła na nabożeństwa chodziłem zawsze przez cały październik, ale prawdziwym skarbem stał się dopiero wtedy, kiedy zacząłem uczestniczyć w pieszych pielgrzymkach na Jasną Górę.

Przypomnijcie sobie ten fragment z Ewangelii wg św. Łukasza, kiedy Pan Jezus opowiada taką przypowieść: „Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów.

Jednym z największych atutów samotnego pielgrzymowania jest możliwość pewnego resetu i oddalenia się nie tylko fizycznie, ale i mentalnie od codziennych problemów, muszę jednak przyznać, że nie mogę przestać myśleć o sytuacji nauczania religii w szkołach.

Chciałbym jeszcze raz wrócić do naszego pielgrzymowania do Jasnogórskiej Pani, bo to bezsprzecznie najpiękniejsza rzecz, jaka przydarzyła mi się w czasie lata, przynajmniej do tej pory, bo jak wiecie, na tym moje wędrowanie w tym roku się nie kończy.

Właśnie podczas drogi, zwłaszcza samotnej, człowiek potrafi w pełni zdać sobie sprawę z jakości swoich codziennych relacji. Natychmiast rozumiesz za kim tęsknisz najbardziej, a za kim wcale – mogą tu się pojawić bardzo poważne zaskoczenia.

W połowie wakacji dopadł mnie nastrój cokolwiek nostalgiczny, a może nawet smutny, a ponieważ do sierpniowych pielgrzymkowych radosnych przeżyć w drodze do Najświętszej Panienki jeszcze trochę brakuje, pozwolę się trochę temu smutkowi poddać.

Macie w sobie apatię, przesyt, zmęczenie, znużenie, ciemne rzeczy, które się w was kłębią? Znajdźcie sobie jakąś dziuplę, jakieś topos eremos i pozwólcie się Bogu rozgadać.

Moi drodzy, nasz kościół to nie przepełnione metro w Tokyo, gdzie się już szpilki nie wbije. Zawsze można się troszkę przesunąć i zrobić miejsce dla innych.

Wiele lat temu, kiedy byłem proboszczem we włoskiej parafii, udaliśmy się razem ze wspólnotą młodzieżową do pewnej groty w górach, która służyła jako kaplica dla małych grup przeprowadzających rekolekcje.

Kocham czerwiec (ale nie jest to miłość ekskluzywna, bo inne miesiące też mają sporo do zaoferowania, ale czerwiec jest na podium bankowo).

Z góry się przyznaję, że już kiedyś ten patent wykorzystałem, a także do tego, że nie jestem jego autorem. Wymyślił to pewien biskup Brooklynu, który podczas święceń czterech kapłanów, co było pozytywnym ewenementem dla jego diecezji, tak właśnie rozpoczął kazanie.

Zbliża się i w mojej parafii dzień Pierwszej Komunii Świętej, jak już pewnie wiecie, jeden z moich najukochańszych dni w roku.

Chciałbym wam dzisiaj się zwierzyć, że mam naprawdę poważny problem z Maryją.

Podczas wyjazdów z młodzieżą zauważyłem, że kiedy mieli w autokarze czas do swojej dyspozycji, często za pomocą przenośnych głośników odtwarzali sobie muzykę bardzo odległą od chrześcijańskiej.

Święty Józef prawdopodobnie naprawdę umiłował sobie miejsce w cieniu. I może nawet wcale mu tak bardzo nie przeszkadzało, że trzymano go gdzieś tam na drugim, czy nawet trzecim planie, albo wręcz poza planem.

Jak się na pewno zorientowaliście, niektórzy nawet nas o tym poinformowali, w poprzednim numerze „Opiekuna” chochlik dziennikarski (fajny jest ten chochlik, bo zawsze można na niego zrzucić winę) sprawił, że została wydrukowana dwukrotnie ta sama strona.

Mam kolegę księdza, który z powodu pewnych życiowych turbulencji ostatecznie wylądował w Austrii jako proboszcz niewielkiej parafii (a nawet dwóch). Swego czasu go odwiedziłem, nie mówił wówczas jeszcze zbyt dobrze po niemiecku.