Słowo Redaktora

Wiem, że może trochę za wcześnie - taki urok dwutygodnika, że albo jest za wcześnie, albo za późno -, ale ja już sercem, głową i myślami jestem w maju. Kocham maj!

Zmartwychwstanie Pana Jezusa pokazuje nam, że wszystko jest inaczej niż się nam wydaje, a przede wszystkim jest inaczej niż byśmy chcieli.

„To co mam, to co mam świętego, tego mi nie zabierze nikt tobie nic, tobie nic do tego, jestem tu, jeśli chcesz się bić”.

Ostatnio istotnym wydarzeniem politycznym stała się wizyta prezydenta Joe Bidena w Warszawie i w Kijowie.

W Wielki Post w tym roku wchodzę z doświadczeniem pewnego, jakby to powiedzieć, „wypłaszczenia”. Spróbuję wytłumaczyć, o co mi chodzi. Wiem, że to zabrzmi dość śmiesznie, ale można by to streścić słowami: „kiedyś, jak się pościło, to się pościło”. I to nie tylko dlatego, że było biedniej, więc wyrzekanie się czegoś było naprawdę trudne.

Każda wojna jest strasznym dramatem, a im bliżej nas tym bardziej nas obchodzi. Ale im dalej od nas, tym mniej niestety.

Kilka dni temu papież Franciszek wygłosił rozważanie przed niedzielną modlitwą „Anioł Pański”, które w wielu mediach zostało zatytułowane w taki sposób: „Franciszek o konieczności ustępowania w odpowiednim momencie”. Chyba nie muszę dodawać, że natychmiast wywołało to falę kolejnych spekulacji o ewentualnym ustąpieniu samego papieża. Teraz, kiedy Benedykt XVI dołączył do innych papieży w niebie, wielu obserwatorów jest przekonanych, że Franciszek jest wreszcie wolny, aby zrobić to, co od dawna planuje.

Pierwszy edytorial w Nowym Roku. W poprzednie lata zdarzało się nieźle „popłynąć” w tym miejscu z buńczucznymi zapewnieniami, a może trzeba raczej powiedzieć „zaklęciami”, które jak wiadomo nie działają. I nie mówię, że nie pojawia się ochota i teraz, aby sobie coś publicznie narzucić z nadzieją, że ktoś będzie później „patrzył na ręce”, pilnował i dopingował.

Od 2016 roku Wydawnictwo Naukowe PWN i Uniwersytet Warszawski przeprowadzają plebiscyt na Młodzieżowe Słowo Roku.

Już kiedyś o tym pisałem, ale oczekiwanie jest jak bumerang i powraca do nas z każdym Adwentem. I wydaje się, że jakkolwiek zawsze trzeba było uczyć się oczekiwania, to teraz jeszcze bardziej. Dzisiaj nikt nie chce czekać na nic. Ani z niczym. Co prawda słynne już „przerwanie łańcucha dostaw” pokazało, że nie zawsze można mieć wszystko i natychmiast, ale dla wielu był to wypadek przy pracy.

Peregrynację relikwii błogosławionego Carla Acutisa w Polsce przyjąłem z wielką radością.

Kilka lat temu jeden z mniej znanych literatów pochwalił się w mediach społecznościowych, że każdy ma swoją apostazję, „mam i ja”. Okazuje się, że często ludzie, którzy na co dzień o swojej przynależności do Kościoła nie mówią albo wręcz się do niej nie przyznają, później z hukiem ogłaszają swoje z nim rozstanie. 

Na początku ostatniego roku przygotowania młodzieży do przyjęcia sakramentu bierzmowania zabieramy ich na pielgrzymkę do pobliskiej Zduńskiej Woli, gdzie urodził się św. Maksymilian Kolbe. Żeby był zachowany „parytet” tuż przed bierzmowaniem zabierzemy ich do Świnic Warckich, gdzie urodziła się św. Faustyna. Po co to robimy? 

Dzisiaj kilka słów o wyborach we Włoszech, jak wiecie zostawiłem tam kawałek serca, więc ciągle tam „zaglądam”, choć muszę przyznać, że akurat włoska polityka najmniej mnie zachwyca. A właściwie wcale. Ale ostatnie przedterminowe wybory parlamentarne wygrała prawica i z wielkim rozbawieniem śledzę komentarze na ten temat.

Niektórzy komentatorzy uważają, że skończyła się pewna epoka monarchii, inni natomiast, że nic się nie skończyło, choć słabnie, bo nie ma monarchii bez przywiązania narodów.

Zacznę od wątku osobistego z tak zwanego życia. Właśnie jesteśmy na autokarowej pielgrzymce do Grecji „Śladami św. Pawła”. Poranek w hotelu w Macedonii. Po porannej toalecie zastanawiam się czy założyć koszulę z koloratką, czy zwykłego t-shirta. Za t-shirtem przemawia przekonanie, że w końcu jestem na wakacjach, jest gorąco a wszyscy uczestnicy naszej wyprawy doskonale wiedzą, że jestem księdzem

Właśnie mam przed sobą książkę Tomasza Terlikowskiego „Akita. Objawienia i przesłania” wydaną trzy lata temu przez wydawnictwo Esprit z Krakowa.

Pamiętam takie sytuacje, nieliczne wprawdzie, ale jednak się zdarzały we wczesnej młodości, kiedy wracałem do domu i po drodze zastanawiałem się, co powiem mamie.

Nadal trzymamy rękę na pulsie papieskiego nauczania i warto odnotować, że Franciszek napisał kilka słów do uczestników Światowego Kongresu SIGNIS, który odbywa się w Seulu. SIGNIS to katolickie stowarzyszenie wiernych świeckich, uznane przez Stolicę Apostolską, zrzeszające specjalistów od mediów, w tym radia, telewizji, kina, edukacji medialnej i Internetu.

Papież Franciszek wystosował przesłanie do młodzieży z krajów Unii Europejskiej, która się zebrała w Pradze na konferencji pod hasłem „Wspólne zaangażowanie na rzecz zrównoważonej i inkluzywnej Europy”.